Zelf hebben we nog nooit een zonsopgang gezien. Waarom onmenselijk vroeg opstaan om te staren naar een omgekeerde zonsondergang? Neen, de romantiek van de dageraad is aan ons niet besteed. De morgenstond krijgt ons met al het edelmetaal van de wereld het bed niet uit. Gelukkig is de muziek van Songs Before Sunrise ook midden op de dag behoorlijk genietbaar. Al ligt het misschien toch daaraan dat we op de plaat zelden echte magie kunnen ontwaren.
Laten we Orlando, en dan vooral zangeres Ana Bejar, gemakshalve maar beschrijven als de Spaanse versie van Aimee Mann. U weet het, elke vergelijking loopt mank, maar bij deze is dat beperkt tot een heel klein beetje hinken. Orlando brengt zowat dezelfde, licht verteerbare kruisbestuiving tussen pop en altcountry waarmee Mann de wereld veroverd heeft. Voeg daarbij nog de hoogst vergelijkbare stemmen en u moet al Stevie Wonder heten om de parallellen niet te zien. Eén verschil: Ana Bejar lijkt vocaal toch net iets beperkter. Al is wat ze met haar stem doet een stuk belangrijker. De nummers op Songs Before Sunrise klinken in elk geval niet onaardig.
Dankzij het label Astro Discos raken onze contreien stilaan vertrouwd met wat Spanje muzikaal te bieden heeft buiten flamenco en houseparties op Ibiza. De muziek van Orlando hoort ver van lallende Duitsers en Britten thuis, temidden van dorre landschappen, waar zelfs wijnranken verpieteren onder de verschroeiende zon. En toch zijn we niet volledig overtuigd. Het had gerust allemaal wat minder braaf en lichtvoetig gemogen. De fragiele naïviteit van Bejar is weliswaar aandoenlijk, maar we missen doorleefdheid en oprechte weemoed om de tristesse die Orlando wil overbrengen echt geloofwaardig te maken. Niet dat we het kind een drugsverslaving en zeven spaak gelopen huwelijken toewensen, maar ach, Liz Taylor is er tenslotte ook niet slechter van geworden.
Niettemin bevat Songs Before Sunrise een aantal nummers die de plaat het kopen waard maken. Niet toevallig zijn dat voornamelijk die nummers waarin Bejar haar breekbaarheid even van zich afwerpt om zich vervolgens te ontpoppen tot een overtuigende femme fatale of zelfs een gedegen jazzdiva. Zo had ze ons bij het zwoele openingsnummer "Sweet Time" wel meteen bij de ballen. En "October Falls" deed ons zowaar even mijmeren over Nina Simone. Maar al bij al hadden er gerust wat meer van die momenten mogen zijn, alle dobro’s, mandolines en Rhodesorgels ten spijt.
Songs Before Sunrise zal nog wel regelmatig in onze cd-speler belanden, maar vroeger opstaan, dat hebben we er niet voor over. Ook de volgende zonsopgang zal het zonder ons moeten stellen. Misschien over een paar jaar, als Orlando van een lichte snack is uitgegroeid tot een volwaardig hoofdgerecht.
