De nieuwste langspeler Shape Shift van Zombi wordt door Relapse op dezelfde dag van de ketting gelaten als de soundtrack van de Belgische film Welp die verzorgd werd door multi-instrumentalist Steve Moore, de helft van dit spacerockensemble. Toeval bestaat niet, dus er zal eerder sprake zijn van voorbedachten rade.
Zombi ontleent zijn naam aan de Europese titel van George A. Romero’s legendarische film Dawn Of The Dead waarvoor Goblin de muziek componeerde. Deze Italiaanse progrockband vormt een belangrijke inspiratiebron voor de band en draagt bij aan de filmachtige ambiance en fascinatie voor horror waarvan hun muziek doordrongen is. Nogmaals; toeval bestaat niet. Bij de eerste luisterbeurten wordt duidelijk dat Zombi teruggrijpt naar zijn roots en met Shape Shift kiest voor een donkerder, zwaarder karakter dan hun recenter werk. Fans van het eerste uur herkennen misschien de diepe, onheilspellende synthesizers en druipende, digitale drumsamples van hun gelijknamige demo (2001) en The Twilight EP (2004) die tien jaar geleden voor het eerst voor het grote publiek ter beschikking werden gesteld met The Zombi Anthology.
Het Amerikaanse duo brengt progressieve en dynamische rock zonder gebruik te maken van gitaren. Vreemd, gewaagd maar ronduit geslaagd. De instrumentale muziek leeft van de synths van Steve Moore die prachtig ondersteund worden door het drumwerk van kompaan A.E. Paterra. Paterra bewijst met zijn kunnen dat het geluid van een menselijke drummer superieur is ten opzichte van het digitale werk. De band verschaft zichzelf hiermee ook meer geloofwaardigheid als live act. De basslijnen van Moore steken bij momenten Geddy Lee naar de kroon en geven de nummers een diepgang die met samples simpelweg niet te evenaren is.
Elk van de nummers is doorspekt met een onmiskenbare jaren 80-vibe die de stemming van de betere horror- en sciencefictionfilms van die periode als een ondoordringbare mist uit de zompige bosgrond doet oprijzen. Bij momenten klinken de keyboarddeuntjes zelfs wat poppy en doen ze ons nostalgisch terugdenken aan het kleurrijke klank- en lichtspel van een speelhal waar we vol anticipatie onze munt voor het volgende spel tegen het glas van de monitor plaatsten. Het ene moment sleurt de muziek zich haast tergend traag vooruit als een door onstilbare honger voortgedreven, ontzield bovenlichaam. Het andere moment is het aantal in elkaar overvloeiende tonen niet te volgen en knalt de stalen bal onstuitbaar door de flipperkast op zoek naar zijn glanzende broertjes voor het multiballeffect. Het enige dat de heren te verwijten valt, is dat de tracks net iets te vaak eindigen in een eerder teleurstellende fade out waardoor ze onaf lijken.
Met afsluiter “Siberia II” – dat net niet de kaap van het kwartier haalt – waant de luisteraar zich echt in een desolaat, uitgestrekt sneeuwlandschap, ver verwijderd van enige vorm van beschaving. Opeens verschijnt daar de uitgeputte husky die zich, achternagezeten en beschoten door een Noorse helikopter, door de mulle sneeuw een weg baant naar de vrijheid. Deze track zou ideaal geweest zijn voor de openingsscene van John Carpenter’s klassieker The Thing (1982). Conclusie; de titel Shape Shift is verdomd goed gekozen. Daarmee is de cirkel rond en levert Zombi een heerlijk luguber en sappig schijfje af, mooi op tijd voor Halloween. We blijven erbij; toeval bestaat gewoonweg niet.
