Vier jaar geleden bracht het Gentse Smeraldina-Rima al een album uit van de Amerikaanse trompettist Nate Wooley dat een aspect van diens werk – het elektrisch versterkte klankonderzoek – belichtte dat sindsdien sterker onder de aandacht kwam, zowel solo als in het bijzijn van anderen. Nu staat Wooley er weer met een trio, terwijl de andere albumhelft gevuld wordt door het Belgische Sheldon Siegel.
Throw Down Your Hammer And Sing brengt Wooley samen met goed volk uit Chicago: cellist Fred Lonberg-Holm en bassist Jason Roebke. Het trio bracht in 2009 al een album uit dat geprezen werd om zijn open attitude en exploratie van klankmogelijkheden. De drie zijn stuk voor stuk experts in het manipuleren van geluid en het voortbrengen van klanken met een onduidelijke oorsprong, iets dat ook uitgebreid aan het licht komt tijdens de twee bijdrages op deze vinylplaat.
“For I Am” gaat rustig van start, met gedempte trompet en zingende cello, maar het duurt niet lang voor een woelig verkeer ontstaat waarbij zeurende schraapgeluiden, geperste klanken en geïrriteerd gewrijf een schurende verhouding aangaan. Het klinkt gewrongen en radicaal, soms eensgezind rotzooiend met hoge frequenties, maar net zo vaak als een opeenstapeling die aanvoelt als een muzikale koortsdroom.
Het langere “The Agreed Upon Myth” moet niet onderdoen wat excentriciteit betreft, maar is meer gedoseerd, werkt met grotere tegenstellingen – qua volume en densiteit – en zoekt het soms zelfs op drone-terrein (er is ook voortdurend een laag gebrom op de achtergrond te horen). Het ene moment wordt er terplekke geaarzeld met prak- en prulklankjes, maar Roebke gaat de bas soms opmerkelijk hardhandig te lijf, terwijl z’n kompanen werken aan een hoorspel vol pers- en plofgeluidjes dat varieert tussen obsessief detailwerk en het verzoenen van schijnbare contrasten.
Het Antwerpse Sheldon Siegel presenteert net als op een aantal vorige releases een ontregelde suite: “Veel Hammen Maken Nog Geen Zwijn: I maar als we nu allemaal gewoon even / II een oogje dichtknijpen / III is er niets aan de hand”. Dat geeft meteen de speelzone van de drie weer: ergens tussen vrije improvisatie en absurdisme. Het leidt tot een opmerkelijk coherente aanpak, maar wil niet zeggen dat de muziek er verteerbaar(der) op geworden is. Het blijft taaie kost, maar er schuilt wel degelijk een eigen identiteit en focus achter dit trio.
Drummer/percussionist/objectenman Erik Heestermans kiest in de opener resoluut voor de minimale aanpak, met ruisende, zingende cimbalen, waarop cellist Gino Coomans en saxofonist Gerard Herman hun ding kunnen doen. Sheldon Siegel is een echte ‘raad het geluidje’-band en ook deze keer is het een komen en gaan van geklop en gehamer, grotesk uitvergroot cellogefriemel en een gehavende sax die een leeglopende ballon wil imiteren. Het trio belandt op het terrein van de noise, tot Coomans beslist om de cello in twee te zagen met grove texturen.
Het tweede luik start aarzelend, maar klinkt al snel levendiger, vooral door het nerveuzere drumwerk. Opvallend is de verhouding tussen sax en cello: beiden huilend en jankend, maar zo dicht bij elkaar dat het raden is waar de ene ophoudt en de andere begint. De ronkende cello aan het einde is dan weer een goede voorbereiding op het zuiverder slotstuk, waarin aangehouden tromgeroffel en saxslierten haast een meditatieve toon zetten. De zang aan het einde geeft het dan weer een vaag Aziatische bijklank.
Taaie muziek,dus. Maar dit vrije verkeer afdoen als een demonstratie van willekeur zou getuigen van onwil. Beide trio’s hebben een eigen taal ontwikkeld die misschien niet meteen te begrijpen valt, maar na een tijdje herkenbaar begint te klinken en karakteristieke eigenschappen ontbloot. Opnieuw een fascinerende release waarmee Smeraldina-Rima muzikaal avontuur koppelt aan kwaliteit.
Het album kan beluisterd en besteld worden via Bandcamppagina van Smeraldina-Rima. De lp verscheen in twee versies met artwork van Hannelore Van Dijck en design van Marijke Loozen.
