PEBY (hiervóór Parallax Error Beheads You) is geen plaatje om net voor het slapengaan –- na het in eigen hart kijken, courtesy of Alice Nahon -– op uw draaitafel te leggen. Het is een uitputtend, uitzinnig en out of this world werkstuk van de vaste hand van de Londense kluizenaar Ben Jacobs (aka Max Tundra): veelgelaagd als multiplex; frenetiek als een ADHD’er aan de uppers; een rollercoaster waarvoor ‘eclectisch’ een understatement is van het kaliber ‘Beerschot grijpt ook dit jaar weer net naast de titel’.
Tot de nok toe is PEBY volgestouwd met hooks en wendingen, met opgefokte popsymfonieën in technicolor en kamerbrede, vijf richtingen tegelijk uitschietende turbo-elektronica. Jacobs slaagt erin om deze op papier hermetisch klinkende muziek toch toegankelijk en zo aanstekelijk als een molotovcocktail in een olieraffinaderij te laten klinken. Zes jaar lang werkte mad Max dan ook in zijn dooie eentje aan het letterlijk noot per noot op een oude Amiga-computer geprogrammeerde PEBY, daarbij minder dan niets aan het toeval overlatend.
Het resultaat houdt het midden tussen een elektronische Sufjan Stevens op xtc, Prince -– met wie Ben/Max naast zijn kluizenaarsschap ook zijn verjaardag deelt — op steroïden, Tom & Jerry op speed en de doodsreutel van een op hol geslagen Duracell-konijn. Zenuwlijdersmuziek, quoi. Maar wel mooie zenuwlijdersmuziek met een kloppend hart, waar we het gelijktijdig warm en koud van krijgen. Tekstueel speelt Max Tundra op metaniveau: net als pakweg LCD Soundsystem (‘I'm losing my edge to the Internet seekers who can tell me every member of every good group from 1962 to 1978.’) is dit muziek over muziek. Uiteenlopende lieden als Tool, LFO, Pale Saints en Cher worden hier achteloos genamedropt, net als tournees in de US, postproductie en subtle tricks in the mix.
De leukste muzikale referentie vinden we in single en blog-anthem “Will Get Fooled Again”: “I found the girl on eBay. She was bidding on Halfway to a Threeway”, naar de gelijknamige, fantastische EP van Jim O’Rourke. Samen met de loungepop van “Gum Chimes” en het op Orbital-synths drijvende “Which Song” vormt het een verschroeiend openingstrio. Andere memorabele stops op de trip die PEBY is: “Orphaned”, met zijn micro-samples van eighties-stuff die we dachten te hebben verdrongen; “Nord Lead Three”, een nummer dat klinkt alsof het door Evil Superstars en Blur in een toilet werd opgenomen; tussentijds hoogtepunt “The Entertainment”, waarin er iets moois tussen Regi en Junior Boys lijkt te bloeien; de tegenvoetse beats van “Glycaemic Index Blues”. Het prijsbeest van dienst is echter uitsmijter “Until We Die”, een langgerekt, zielvol hoogtepunt in drie bedrijven waar we nog lang niet klaar mee zijn. Klaar met dit betoog zijn we onderhand wel. Dit is popmuziek op haar best: vertrekkend van het hoogst particuliere, mikkend op het universele. Bullseye.
