Het enfant terrible van de Franstalige/Belgische letteren dat bekend blijft staan om haar boude uitspraken en vreemde (eet)gewoontes, werd na een korte bloeiperiode verguisd als een “one trick pony” voor wie kwantiteit primeert op kwaliteit. En hoewel daar zeker iets van aan is, kan niet ontkend worden dat Amélie Nothomb de laatste jaren de frisheid van haar oude werk hervonden heeft.
Met romans als , De Winterreis en in het bijzonder Een vorm van leven wist Nothomb terug te grijpen naar haar soms groteske fantasieën en vlijmscherpe mens- en maatschappijkritiek zonder dat ze meteen verwerd tot een wauwelende misantroop wiens uitlatingen nog meer van hetzelfde beloven. Ook in Vadermoord, haar zesentwintigste in negentien jaar, weet Nothomb de aandacht er bij te houden met een verhaal dat haar klassieke thema’s in een nieuw daglicht plaatst. Via een raamvertelling de naam nauwelijks waardig, duikt ze in het leven van haar twee protagonisten: een vader en een zoon, beiden goochelaars die op zoek zijn naar een ander om hun rol op te kunnen nemen.
Wanneer Joe Whip op veertienjarige leeftijd verjaagd wordt uit het ouderlijke huis waar zijn moeder Cassandra samen met haar laatste vriend een fietsverhuurwinkel uitbaat, gooit hij zich volledig op zijn enige passie: goochelen. Door zijn trucjes in bars uit te voeren, weet hij in leven te blijven terwijl hij verder verlangt naar een doel en vader in zijn leven. Kort na zijn vijftiende verjaardag ontmoet hij een man die hem op het spoor brengt van de grootste nog levende goochelaar: Norman. Wanneer Joe onverwacht in diens woonkamer staat en enkele kaartentrucs toont , besluit Norman de jongen als leerling/zoon aan te nemen.
Samen met zijn jonge vriendin Christina wordt zo een nieuw gezin samengesteld met Joe als de licht obsessieve tiener die louter geïnteresseerd lijkt in het verder verfijnen van zijn metier. Zonder dat Christina of Norman dit beseffen, is Joe echter verliefd op haar geworden en zweert hij zichzelf voor haar te bewaren. De enige adder onder het gras is dat Christina en Joe zo stapelverliefd op elkaar zijn dat geen man of vrouw tussen hen kan komen. Maar Joe weet dat hij geduld moet hebben, en dat laatste heeft hij in overvloed. Zijn plannen hebben immers verstrekkender gevolgen dan Joe of Christina ooit kunnen vermoeden, dat hij aan hun deur stond is dan ook geen toeval.
Nothomb neemt de tijd om de relatie tussen de drie personages te vertellen en licht subtiel slechts enkele tipjes van de sluier op. De relatie tussen Joe en Norman staat centraal in het verhaal evenals Joe blijvende obsessie die zich niet beperkt tot het goochelen of Christina maar veel verder gaat en enkel voor hemzelf bekend lijkt te zijn. In een verrassende afloop van het verhaal komt Joe eindelijk met de waarheid op de proppen maar voor Nothomb is het verhaal hier niet afgelopen. De raamvertelling breit immers een kleine coda aan het verhaal die zich perfect leent voor een laatste reflectie op Joe en Norman en hoe beiden hun verhouding tot elkaar zien.
Hoewel Vadermoord alle kenmerken van een typische Nothomb uitademt, kiest ze ditmaal niet zo opzichtig voor de vreemde figuren die normaliter haar universum bevolken en zich voornamelijk noodgedwongen door het leven bewegen zonder enige vreugde of verlangen, behalve dan het obsessieve. Dat laatste is ook bij Joe, en in zekere zin Norman, aanwezig maar minder uitgesproken dan in haar andere romans. Net als in Een vorm van leven breekt Nothomb met het verwachtingspatroon dat ze in haar eerste bundel boeken opgebouwd heeft en speelt ze minder met variaties op een vast thema. Haar romans blijven weliswaar luchtige tussendoortjes maar ze zitten knapper in elkaar dan men op het eerste zicht zou vermoeden.
