Een eeuwig ogenblik, gevangen in textiel: met de titel Nunc Stans verwijst de Franse kunstenaar Christelle Balbinot naar een middeleeuws filosofisch idee dat tijd bevriest. Dat wekt meteen nieuwsgierigheid en hoge verwachtingen. Balbinot werd uitgenodigd voor een solotentoonstelling in Antwerpen, waar ze te zien is bij de Micki Chomicki Gallery: de enige kunstgalerie in de stad die hedendaagse vezel- en textielkunst een podium biedt.
De tentoonstellingsruimtes vullen zich met zwevende kunstwerken die niet zomaar sculpturen of installaties zijn. Het zijn amorfe, transparante wolken van micrometer dunne metaaldraad, die lijken op reusachtige, elegante en ondoorgrondelijke staalwolsponzen.
Balbinot, afkomstig uit de Haute-Savoie aan de Zwitserse grens, gebruikt industrieel afvalmateriaal dat ze voor het eerst tegenkwam op een site van de CERN (Conseil Européen pour la Recherche Nucléaire) in Zwitserland. Het betreft een draad die staal snijdt en normaal gesproken wordt weggegooid. Zij geeft dit afgedankte materiaal nieuw leven als fragiele, bijna etherische kunstwerken. Zoals in de Arte Povera krijgt dit uitwerpsel van onze consumptiemaatschappij opnieuw betekenis. De kunstenaar geeft het een poëtische functie: onrustwekkend, bedwelmend, fragiel en vertederend.
Waar abstracte kunstenaars uit de jaren 1960 de schoonheid van geometrische vormen, monochrome vlakken en ruimtelijke resonantie van objecten ontdekten, zet Balbinot die traditie vandaag voort – en voegt er een nieuwe laag aan toe. Haar enigszins clichématige titels als “En apesanteur” (in gewichtloosheid) en “Le dos du monde” (de achterkant van de wereld) verwijzen niet alleen naar de vorm, de lijn of de materie, maar ook naar diepere betekenissen. Het weggegooide materiaal weerspiegelt onze verborgen verbindingen en de onzichtbare netwerken die ons toelaten te bestaan. De werken roepen associaties op met mycelium, het ondergrondse netwerk van schimmeldraden, en fascia, het bindweefsel dat alles in ons lichaam met elkaar verbindt. Het afval uit onze productiegerichte maatschappij maakt zo een evenwicht zichtbaar. Een evenwicht dat iedereen lijkt te zoeken maar niemand ooit echt kan zien of bereiken.
In sommige stukken combineert Balbinot het koude metaal, de schaduw van de industrie, met de warme sisal, een organische vezel van de agaveplant. Dit zorgt voor contrast en balans. Hierdoor krijgen de abstracte composities soms een figuratief karakter: hier en daar doemen dan vage gezichten op zoals in het web van “Le dos du monde”. Ze zijn zichtbaar vanuit bepaalde hoeken en verdwijnen weer vanuit andere perspectieven. Misschien zijn ze er dus niet.
Zo vervult Nunc Stans dan toch zijn hoogdravende filosofische belofte uit de titel: de kunstwerken houden enkel hun betekenis staande in het nu. Ze vereeuwigen ons perspectief in hun kwetsbare, etherische en tijdloze aanwezigheid.
Nunc Stans van Christelle Balbinot loopt tot 6 juli 2025 in de Micki Chomikci Gallery, Antwerpen.
