Als er één rode draad doorheen het nog vrij prille oeuvre van de Belgisch-Roemeense cineaste Teodora Ana Mihai loopt, dan is het haar blijvende belangstelling voor de penibele omstandigheden waarin bepaalde al dan niet door armoede getroffen gezinnen leven, en de veerkracht waarover ze desondanks beschikken.
Dit kwam al duidelijk naar voren in Waiting for August, de aangrijpende documentairefilm waarmee Mihai reeds in 2014 furore maakte, maar sprak eveneens uit de opvolger La Civil, dat het relaas toonde van een gescheiden moeder die haar ontvoerde tienerdochter probeert te bevrijden uit de handen van een Mexicaans drugskartel.
Voor haar langverwachte nieuwe prent (die in de aanloop naar zijn Belgische release reeds verschillende internationale prijzen binnenrijfde) gaat de vierenveertigjarige regisseuse verder op dit elan. In Traffic maken we kennis met een koppel uit Roemenië dat de hoop koestert op een beter leven in het buitenland, maar op een pijnlijke manier van deze illusie wordt beroofd.
Teodora Ana Mihai liet zich voor Traffic hoofdzakelijk inspireren door de beruchte inbraak in een Rotterdamse kunsthal, die plaatsvond in de nacht van vijftien op zestien oktober 2012 – toen enkele kruimeldieven aan de haal gingen met peperdure schilderijen van onder meer Pablo Picasso, Henri Matisse en Claude Monet. In de film vormt deze gewaagde kunstroof de schakel naar een sombere beschouwing over – en aanklacht tegen – de denigrerende manier waarop migranten vaak behandeld worden in Europa.
Toch schort er iets aan de manier waarop deze verhaallijn in de film verwerkt zit. Dit fait divers vloekt namelijk nogal met de teneur van de rest van de prent die bijna volledig speelt in een kleine armoedige gemeenschap. De kunstroof lijkt er in zeven haasten tussen gekleefd. In haar weergave van het mistroostige dorpsleven legt Mihai dan wel weer veel authenticiteit aan de dag. De wijze waarop ze dit in schaars verlichte decors en met veel oog voor detail construeert, verraadt dat de cineaste wederom haar huiswerk heeft
gemaakt. De tegenwringende (sub)plot weegt echter in die mate door dat dit een schaduw werpt op de film die ook inzake ritme wat te vaak ter plaatse lijkt te blijven trappelen. Er worden allerlei lijnen opgebouwd die niet echt ergens heen gaan en het is bijzonder moeilijk om in te schatten wat Mihais bedoeling is met het inbrengen van bepaalde zaken.
Als je weet dat het scenario van Traffic werd neergepend door de veelgeprezen filmmaker Cristian Mungiu (van het Gouden Palm winnende abortusdrama 4 Months, 3 Weeks & 2 Days en het ijzersterke Beyond the Hills), zou je op z’n minst toch een meer coherente film verwachten. Deze hinderpaal wordt gelukkig gedeeltelijk opgevangen door de overtuigende vertolking van hoofdrolspeelster Anamaria Vartolomei die zich binnen de Europese cinema tot een opvallend talent ontpopte en bijna de hele film op haar frêle schouders draagt.
