Kom, kinderen, en laat ons een sprookje vertellen. Want dat was het dinsdagavond in dat Rivierenhof.
Dat doorkijkje als je vanuit het foyergedeelte van het OLT naar het echte amfitheater wandelt. Het weggetje gaat wat naar beneden. Links zijn er bomen, rechts de uitbouw waar de backstage is, die je zicht beperken. En voor je: in de lichten van het podium al die kopjes, die van hoog naar laag naar opzij kijken. DÃ t, dat is wat het OLT het OLT maakt, waarom hier zo vaak het woord ‘idyllisch’ op wordt geplakt.
En daarom is Explosions In The Sky, die meest melige van alle postrockbands, hier zo thuis. Hier klopt die net-niet-kleffe romantiek. Als deze band een uitje in de Belle Epoque was, dan was het bootjevaren op een meer: landerig, kabbelend, en altijd héél even opwindend, als er weer eens iemand bij het uitstappen net niet in het water valt. De kleuren? Pastelkrijt.
Dat het hen net voor opgaan daagde dat ze hier vijftien jaar geleden al eens stonden, zegt Munaf Rayani voor de werkzaamheden beginnen. En dat er toen zeker niet zoveel volk was. En weg zijn ze. En ja, de band is lang weggebleven voor hij vorig jaar terugkeerde met End, maar om dan te openen met “First Breath After Coma” is toch wel een tikkie dramatisch. Dat het een van de betere Explosionsnummers is, valt echter niet te ontkennen. Voorzichtig sluipt een gitaarlijn binnen, doen drums zachtjes hun ding. Tot Chris Hrasky voor het eerst dat marchingbanddingetje doet met zijn snaredrum, en het verhaal dan toch plotwendingen begint te vertonen.
Want verhalen zijn het. Een Explosions In The Sky-nummer voelt als een lang vertellement in een taal die je niet begrijpt, maar je voelt aan de urgentie van de verteller dat het belangrijk is, dat het om Iets Groots gaat. “Yasmin The Light” is zo’n nummer als een epos. Tussen alle bloedmooie melodieën gaan draken te keer, zwijmelen jonkvrouwen.
Zoveel gebeurt er als Explosions in vorm is. “The Birth And Death Of The Day” komt effectief schreeuwend ter wereld, dankzij een gitaar die gillend het onnoemlijke van de geworfenheit probeert uit te drukken. Wat volgt is virulent; woest weerwerk tegen de dood aan het andere eind, een duivel die tekeergaat in een wijwatervat.
En toch. Gaat Explosions buiten zijn canon, die paar monumenten van nummers, dan valt al snel op hoe snel er naar een formule wordt gegrepen, hoe elke track dezelfde opbouw kent. In het nieuwe “Loved Ones” herken je net iets te veel van de oude trucjes, diezelfde riedeltjes, maniertjes waarop met een paar drumslagen een onheilspellende sfeer wordt geschapen, hoe vanuit stilstand versneld wordt zonder reden.
Net daarom is het verfrissend hoe “Let Me Back In” zich ontpopt tot een popsong zonder woorden. Het is iets anders, en Hrasky houdt het met zijn ritmes aangenaam rusteloos. En zelfs als de groep zich op autopilot door “Magic Hours” werkt, is er altijd die ongelofelijke controle van de dynamiek: stil mag bij Explosions In The Sky écht stil zijn, waardoor de driftige galop waarin het nummer ontspoort helemaal raak is. Wanneer de groep zich naar een climax dreunt, voelt het bijna fysiek.
De eindspurt is in dit kader om, euh, in te kaderen. Bij “Your Hand In Mine” noteren we “hoeveel romantiek kan je eigenlijk in een gitaarlijn steken”, en het niet opgeschreven antwoord is: tonnen. De manier waarop die gitaar warm blijft doorpingelen, terwijl Hrasky op de achtergrond de boel aanjaagt, is het muzikale equivalent van een wurgknuffel; meer liefde dan we aankunnen. Het vraagt om tegengif, een shot adrenaline recht in het hart. “The Fight” is precies dat: een scoutskamp dat eindigt in een bloedbad.
Het eindigt met meer romantiek – we zijn al lang niet meer in Kansas, maar in dit sprookjesachtige Rivierenhof – en “The Only Moment We Were Alone”. Nog een laatste keer de ogen sluiten, nog een laatste keer wegdromen. Wanneer we ze opnieuw openen klinkt uit de boxen met de Everly Brothers “All I Have To Do Is Dream”.
Beter konden we het niet samenvatten.