Van bij de start was het Australische Hiatus Kaiyote de chouchou van de muzikale fijnproever. Love Heart Cheat Code is echter een moeilijk verteerbaar nieuw gerecht. De plaat is als patatje oorlog mét extra mosterd, curryketchup en tartaar: veel unieke smaken op elkaar gegooid om te verdoezelen dat de muzikale frieten niet doorbakken zijn.
Volgens de promotekst is Love Heart Cheat Code een momentopname van vier muzikanten die samen dansen op de rand en mogen we ons verwachten aan elf speelse, exuberante tracks die licht uitstralen. Nou moe. In die wel heel magere frikandel van nauwelijks 36 minuten draaien de Kaiyotes nog een intro, twee interludes en vijf nummers die we als vooruitgeschoven single al kenden. Blijven over: drie volwaardige nieuwe songs als pièce de résistance. Het zorgt voor een gefragmenteerde, onsamenhangende plaat. Eerder een playlist die je op shuffle zet, zonder de grootste hits van de artiest in kwestie erbij te zetten.
De band is naar eigen zeggen verbaasd over de eenvoud die Love Heart Cheat Code uitstraalt. En dat voor een avant-garde hardcore soul/jazz/funk/hip-hopband die bekend werd om zijn complexiteit en geprezen wordt voor zijn omarming van maximalisme. Wij hebben van die eenvoud alvast niet zoveel gemerkt. Naast de kern-Kaiyotes horen we nog Taylor “Chip” Crawford, die met de frello een zelf uitgevonden instrument bespeelt. Eenvoud zei u? Ook gitarist Tom Martin en fluitist Nikodemos vervoegen de band. Dankzij Mario Caldato, legendarische producer van de Beastie Boys, klinkt al die eenvoud alvast geweldig.
Het album moeten we volgens de groep zien als een denkbeeldige plek, een Love Heart Cheat Code-supermarkt. Als dat zo is, dan mogen de opgeklopte demo’s en half uitgewerkte muzikale ideetjes als “Dreamboat”, “BMO Is Beautiful” en “Longcat” van ons in de snelverkoop, wegens houdbaarheidsdatum nu al overschreden.
Voor de rest is er veel moeilijkdoenerij die een gebrek aan muzikale ideeën moet verdoezelen. “Telescope” is een van de best uitgewerkte nummers en is muzikaal vrij interessant, maar dreigt onder zijn eigen gewicht in een zelfgecreëerd zwart gat te verdwijnen. Zo hadden de citaten uit “My Girl” van The Temptations en Sun Ra’s “Space Is the Place” niet gehoeven. En ook de backstory van het verhaal hoefde voor ons niet. Hiatus Kaiyote haalde de mosterd op een NASA-website waar je je geboortedatum kunt invoeren. Die site vertelt je dan wat het meest interessante is dat de Hubble-telescoop op je verjaardag heeft gefotografeerd. En dus zijn elk van de vier coupletten gebaseerd op de vier verjaardagen van de band. Benders hemelse object was Abell 2744; Nai Palms was de Grote Rode Vlek op Jupiter; voor toetsenist Simon Mavins was het de Einsteinring en voor drummer Perrin Moss was het een naamloze ster die explodeerde met een licht vele malen helderder dan de zon.
Is er dan niks om vrolijk te worden? “Everything Is Beautiful” is precies dat: helemaal prachtig. Tekstueel stelt het echter twee keer niks voor: vijftal keer diezelfde mantra, paar soulvolle schreeuwtjes en in minder dan drie minuten afgebakken. Het is muzikale fast food. Dan liever het niet eerder gehoorde “How To Meet Yourself”, een geweldige soulballad die, overgoten door een hemelse piano en aanstekelijke percussie, richting free jazz schuifelt. Dit ruikt nog het meest naar de subtiele slow cooking die we van Hiatus Kaiyote gewend zijn.
Ook de twee laatste nummers stillen onze honger enigszins. “Cinnamon Temple” – al sinds het begin van hun carrière een publieksfavoriet – is een in het vet knetterende brochette van Hendrixiaanse fuzz gitaar, gekoppeld aan acrobatische drums met “Fuck it up, buttercup” uitgespuwd als een liefdevolle strijdmantra. Goed dat deze met samoeraisaus overgoten vuurvreter eindelijk is vastgelegd voor het nageslacht. We sluiten af in dezelfde stijl met een ruige acid-remake van Jefferson Airplanes “White Rabbit”. Het wit konijn springt van dreigende naar minimalistische sferen, naar zwiepende strijkers, naar iets dat lijkt op industriële hiphop. Geen kartonnen ketenfriet. Dit zijn bintjes, voor- en afgebakken in ossenvet, voorzien van zelfgemaakte mayonaise en enkele fijne korrels van het beste zeezout.
Maar als de twee hoogtepunten van het menu een decennium oud nummer en een cover zijn, dan weet u het wel. Toch kunnen we enkel hopen dat frituur Hiatus Kaiyote vooral het recept van de laatste twee nummers als inspiratie voor toekomstige gerechten neemt.
