Grégory Panaccione is een nieuwe naam aan het stripfirmament, maar met Iemand om mee te praten heeft uitgeverij Lauwert meteen een topper uit Panacciones oeuvre naar het Nederlands vertaald. Het ontdekken meer dan waard!
Toen Grégory Panaccione in 2012 op 44-jarige leeftijd debuteerde met Toby mon ami, was dit met stille trom. In de jaren daarna bleven er verschillende strips afgewisseld worden met werk voor animatiefilms. Tot 2024 bleef al dat werk echter onvertaald en dus in grote mate onbereikbaar voor het Nederlandstalige publiek. Uitgeverij Lauwert toonde al eerder durf in het presenteren van onbekend buitenlands talent in haar nochtans nog maar jonge fonds. Nu bracht ze Iemand om mee te praten naar het Nederlands, een striproman van Panaccione uit 2021 naar de gelijknamige (onvertaalde) roman van Cyril Massarotto. Lauwert gelooft duidelijk in het potentieel van Panaccione, want op de buikband rond de strip staat vermeld dat Un océan d’amour, een eerdere samenwerking van Panaccione met scenarist Wilfrid Lupano, ook al op de planning van de uitgeverij staat.
Samuel (die een opmerkelijke gelijkenis vertoont met schrijver Cyril Massarotto) is in dit verhaal een vereenzaamde dertiger die weinig voldoening haalt uit zijn job. Wanneer hij op een verjaardag het oude telefoonnummer van zijn ouders belt, krijgt hij zijn jongere zelf aan de lijn. Dit absurde gegeven werkt wonderwel, want eens de ontkenning over de absurditeit gaan liggen is bij Samuel, ontspint zich een gesprek over keuzes in het verleden en het heden. Stilaan kijkt Samuel er naar uit om telkens weer het gesprek met de jonge Samuel aan te gaan. Zijn jongere zelf helpt Samuel om andere keuzes te durven maken, waardoor zijn leven een andere richting uit gaat.
Iemand om mee te praten is het type strip dat staat of valt met de scenariokeuze om de twee Samuels met elkaar te laten praten. Dit biedt Panaccione heel wat mogelijkheden, maar betekent ook een risico om het scenario te sterk aan deze gimmick op te hangen en te vergeten een meeslepend verhaal te maken. In die val trapt Panaccione gelukkig niet. De gimmick is hooguit de katalysator om een gelaagd verhaal te vertellen dat zeer herkenbaar zal zijn voor dertigers en veertigers en hoe zij naar het verleden kijken. Om als volwassene terug te kijken naar het verlies van dierbaren op jonge leeftijd biedt ook de kans om zaken in een ander daglicht te zien en gebeurtenissen eindelijk een plek te geven.
Grégory Panaccione heeft een mooi gebalanceerd verhaal gemaakt, verspreid over bijna 250 pagina’s. Hij vindt een evenwicht tussen emoties, humor en herkenbaarheid. Finaal is het een oprecht feelgood-boek, zonder dat dit afbreuk hoeft te doen aan de kwaliteiten van de strip. Alsof enkel donkere, tragische verhalen het recht zouden hebben verteld te mogen worden. Iemand om mee te praten is de creatie van een ervaren verhalenverteller. Het mag dan Panacciones debuut in onze taal zijn, het is zonder meer één van de sterkste nieuwe graphic novels die de laatste tijd in het Nederlands verschenen. Alweer biedt Lauwert het publiek de kans een getalenteerd stripmaker in het Nederlands te ontdekken. Laat je die kans niet ontglippen.
