Fucking corona. We hebben het dit jaar al meermaals gedacht, maar nooit zo hartsgrondig als donderdagavond in Deurne. Wie wil nu immers een School Is Cool met de handrem op? Zelfs de groep leek niet helemaal overtuigd, maar het was niet anders. Het tekende voor een bij momenten briljant, maar even vaak frustrerend optreden.
Dat hun nieuwe plaat, Things That Don’t Go Right, een wel heel toepasselijke titel heeft, grapt Johannes Genard al snel. En hij legt uit dat vanavond de eerste avond is dat drummer Tijl Piryns de al een jaar geblesseerde Matthias Dillen vervangt. Want zo is dit jaar wel; in elk klein hoekje past nog wel een extra ongeluk. En dus mocht School Is Cool niet alleen die geplande clubtour afblazen, maar moest ook een nieuwe vellengeselaar worden ingewerkt.
En toch ligt het niet aan die muzikantenwissel dat we de eerste veertig minuten ongedurig op onze stoel zitten te schuifelen. Want waarom in Godsnaam zou je een knaller als “New Kids In Town” als opener weggooien, en dan nog in een uitgeklede, ingehouden versie? En hoe komt het dat ook “In Want Of Something” – vroeger ooit een en al hamerende percussie – nu zo flauw klinkt? Dan kun je nog zoveel “We hebben dat meeklappen, de interactie met jullie gemist” zeggen; je gaat ze niet krijgen. Het is toch niet omdat we zitten dat elk nummer een schouwburgversie moet meekrijgen?
Wat is dit? School Is Cool goes MTV Unplugged?
Johannes Genard, nochtans zelf zichtbaar ontgoocheld, legt veel te laat uit hoe de groep niet anders kon dan een setlist in elkaar steken die in alle mogelijke corona-omstandigheden speelbaar is. En dat de handrem dus niet anders dan aangetrokken kon, omdat je met twee of drie nu eenmaal niet de energie van een normaal concert kunt benaderen.
Ok dus. Dit is School Is Cools Unplugged. En als we onze ontgoocheling even links van ons zetten – “Afstand houden, maat. En hou uw mondmasker op!” – dan valt op dat het vijftal ook op deze manier verdomd straf bezig is. Dan hoor je hoe in “Thunder & Lightning” de hele jaren tachtig voor het telefoonkot aanschuiven om een stukje van de rechten op te eisen. “Hallo, Graceland“, fluistert iemand naast ons, maar dat is helemaal niet erg. Het is gewoon een nieuwe kleur in de regenboog van Genards palet.
Voor “Halfway Line”, op uw radio nochtans opgetrokken uit vijftig procent fistpump-drums, wordt Piryns zelfs zonder pardon naar de coulissen gestuurd. Het nummer verdraagt dat; die overgebleven vijftig procent is nog altijd geslaagd. En “Trophy Wall” en “Bad Behaviour” zijn sowieso niet kapot te krijgen, zelfs al zou je ze op een luit brengen.
Het goud zit in de finale. Een folky “Not Fine” krijgt fijne fingerpicking gitaar mee en een bloedmooie viool van Michaël Lamiroy. Met “This Must Be The Place” volgt een sterke Talking Heads-cover. Single “Close” is de kers op de taart (een nummer zo sterk blijft altijd overeind), en je vloekt dat deze band het ongeluk had om in deze voorschoot aan de Noordzee te zijn geboren. Was School Is Cool Brits of Amerikaans, een Sportpaleis zou snel uitverkocht zijn.
Het gezelschap versterkt dat punt nog eens in de bisronde, waarin Genard – “Alsjeblief niet op me hoesten!” – en co het publiek opzoeken om van daar onversterkt “The World Is Gonna End Tonight” te brengen. Terug op het podium wordt besloten met een speelse versie van Belle Perez’ “Honey Bee” in bandversie, die dwars ontaardt in Screamin’ Jay Hawkins’ “I Put A Spell On You”. Het is van een inventiviteit die we niet zoveel horen op vaderlandse planken, en zeker niet dezer dagen.
En net daarom voelt vanavond, hoe goed de heren en dame ook spelen, zo bedroevend. Onwillekeurig moeten we denken aan die keer dat Shirley Manson ons vertelde hoe de derde Garbageplaat in de schaduw van 9/11 helemaal doodviel: “Niemand had nog nood aan popmuziek.” Ook voor Things That Don’t Go Right loert zo’n scenario om de hoek, en dat zou heel erg onterecht zijn. Meer nog: School Is Cool had de wereld aan zijn voeten moeten hebben, fucking corona nog aan toe.