Er valt iets te zeggen voor het feit dat mainstreamfilms en series de afgelopen twintig jaar veel verantwoordelijkheid dragen voor de hedendaagse verknipte en versimpelde kijk op de realiteit. Antioverheid, antiwetenschap, antifarmaceutica, antitechnologie, anti-al-wat-je-maar-wil. In veel discours primeert emotie op data, wat uiteraard niet altijd het beste uitgangspunt is. Meer waarde schenken aan emotionele anekdotiek leidt sowieso tot meer wantrouwen en een wankelere samenleving. Rabbit Hole speelt heerlijk pervers in op al dit soort elementen.
Als je naar Rabbit Hole kijkt met een serieuze bril op, dan ga je een teleurstellende en mogelijk verwarrende reis tegemoet. Blijf je echter ten volle beseffen dat de makers van deze reeks ooit Bad Santa op de wereld hebben losgelaten, dan weet je dat je je gerust kan overgeven aan deze totaal van de pot gerukte paranoiathriller in overdrive. En is er dan iemand meer geschikt om de Amerikaanse democratie te redden van een staatsgreep dan Mr. 24 himself, Kiefer Sutherland? Oh ja, en naast Kiefer duikt Charles Dance op als zijn vader. Dance, de acteur die samen met Peter Dinklage de eerste vier seizoenen van Game of Thrones zo goed maakte. Gelukkig begaan de makers van Rabbit Hole niet dezelfde stommiteit als Benioff en Weiss door hem te vroeg uit te schakelen.
Sutherland is John Weir, een specialist in bedrijfsspionage die sinds de ‘zelfmoord’ van zijn vader voortdurend over zijn schouder kijkt en heel de tijd denkt dat hij in het oog wordt gehouden en gevolgd. Wat uiteraard zo is. Maar dat wil niet zeggen dat de ‘werkelijkheid’ die zich ontvouwt of die hij openvouwt, minder verrassend is. De plottwists in deze serie worden aangebracht in pure kamikazestijl, maar als je makers Ficarra en Requa een beetje kent (zie het vermelde Bad Santa dat zij schreven, maar tevens het al even van de pot gerukte I Love You, Philip Morris) is dat niet echt iets nieuws. Rabbit Hole heeft qua aanpak best wel wat gemeen met die Jim Carrey/Ewan McGregor-film. Beide verhalen worden voortgestuwd door de ingrepen van het hoofdpersonage, niet door standaard plotelementen.
Als tegengewicht voor al deze waanzin is er de standvastige regie. Ficarra en Requa namen vier afleveringen voor hun rekening, verder werd de regie ingevuld door 24-oudgediende Jon Cassar (die daar nog een Emmy voor won), Gwyneth Horder-Payton (langdurige first assistant director bij The Shield), Daniel Attias (een oude rot die al meedraait sinds Miami Vice) en Batan Silva (ooit nog first assistant director bij o.m. Malick, Iñárritu, Schnabel, Rodriguez, Noyce en del Toro). First assistant directors zijn de brug tussen regisseur, DOP en alle andere afdelingen (technisch, logistiek en materieel) die ervoor zorgen dat iedereen tijdens de opnamedagen op schema blijft lopen, met andere woorden: iemand die setefficiëntie in de vingers heeft.
24 stond onlangs nog in de top 25 van Enola’s Piekende Peak TV, Rabbit Hole is daar nog niet aan toe. Daarvoor is één seizoen te weinig, maar als de serie deze rollercoaster aan te hoge snelheid nog een paar seizoenen volhoudt, dan hebben we een mogelijke kanshebber voor onze toekomstige top 25 van beste cultseries. Al is maar de vraag of de makers nog een seizoen willen verder borduren. Alles is mogelijk al verteld rond John Weir, ondanks het obligate speelse open einde. Alhoewel, dat was ook het idee na het eerste seizoen rond Jack Bauer, en die reeks begon pas op snelheid te komen bij het vijfde seizoen. Alles kan. Alles mag.
