De laatste jaren heeft Netflix het opgegeven nog voor kwaliteit te gaan – kwantiteit voert de boventoon. Zelfs het samenwerken met grote namen redt hun fictie niet langer. Op twee gebieden maken ze af en toe nog een grote uitzondering op die regel: documentaires en animatie. Toegegeven, het is wieden door de bagger, maar hier tref je de pareltjes aan. Vooral op vlak van animatie voor volwassenen speelt Netflix vlot mee in de allerhoogste regionen. Niet alleen op vlak van inhoud (Bojack Horseman is zonder twijfel een van de sterkste series ooit over verslaving, depressie en zelfdestructief gedrag en een van de beste reeksen van de afgelopen 25 jaar) maar ook visueel, zie onder meer Arcane uit 2021 (gebaseerd op de game League Of Legends). Dit jaar overtreft Netflix zichzelf met Blue Eye Samurai, een van de topseries van het jaar en als animatie schouder aan schouder met Spider-Man: Across The Spider-Verse.
Het scenario voor Blue Eye Samurai is een samenwerking tussen het echtpaar Michael Green en Amber Noizumi. Haar debuut, maar voor Green mogelijk het hoogtepunt van een al zeer rijke carrière. De meest uiteenlopende dingen als Logan, Alien: Covenant, Blade Runner 2049, de Poirot-trilogie voor Kenneth Branagh, American Gods, Jungle Cruise, … Maar blijkbaar is dit verhaal dat zich afspeelt in het Japan tijdens de Edoperiode datgene waarin hij al zijn passie stuwde. Het resultaat is een verbluffende animatiereeks waarin alles verwerkt zit, van de samoeraicode bij Kurosawa over de bloedspetters van Zatoichi tot de indrukwekkende vechtchoreografie van de live actionfilms van Rurouni Kenshin met wat vette knipogen naar Mulan en Kill Bill.
We schrijven halverwegde de 17de eeuw en Mizu zoekt wraak op vier blanke mannen die illegaal in het land verblijven en zich te goed hebben gedaan aan menig Japanse vrouw. Dat leidde tot een generatie half-witte-half-Japanse kinderen die door de maatschappij werden uitgespuwd. Het is de periode van het Shogunaat van de Tokugawaclan, de periode voordat de naam van de stad Edo veranderde in Tokyo. Het is de tijd dat Japan zich volledig isoleerde van de buitenwereld (zie ook Scorseses Silence). Mizu is zo een bastaardkind. ‘Hij’ groeide na de dood van ‘zijn’ moeder op bij een blinde wapensmid die de beste zwaarden van het rijk vervaardigde. In dit eerste seizoen volgen we ‘zijn’ zoektocht naar Fowler, die een staatsgreep plant, en alles eindigt tegen de achtergrond van de grote brand van Meireki, die bijna driekwart van Edo verwoestte en meer dan 100.000 mensen doodde. Het tweede seizoen leidt Mizu zoals in de (niet gerelateerde) Young Samuraiboeken naar Londen. Mizu is dus een vrouw die zich in de mannenwereld van samoerai en ronin voordoet als man. Want niet alleen is ze een halve vreemdeling en dus een monster in de ogen van de doorsnee Japanner, ze is een vrouw, wat haar ook nog eens ondergeschikt maakt voor haar tijdsgenoten.
Het duurt een hele aflevering om ten volle te wennen aan de visuele aanpak van de serie. De hybride stijl van 2D en 3D vergt enige gewenning voor het oog, maar eens dat punt bereikt, pakt het. Er is een strakke consistentie in algemene visuele stijl, maar toch hebben sommige afleveringen een extra toets. Soms door de vertelling, soms door de hoeveelheid actie. Zo is aflevering 5 (The Tale Of The Ronin And The Bride) een prachtige episode die verschillende elementen naast elkaar plaatst: er is het gevecht in het bordeel waar Mizu, Ringo en Akemi schuilen, wat wordt gekaderd binnen een raamvertelling van een poppentheater aan het hof, en afgewisseld met flashbacks naar het kortstondige huwelijk dat Mizu had. Het gevecht doet enorm denken aan een scène uit Rurouni Kenshin Part I: Origins, en dat is een compliment dat kan tellen. Deze 5de aflevering speelt net als de 6de duidelijk leentjebuur bij Tarantino. All Evil Dreams And Angry Words is Rurouni Kenshin meets Samurai Jack meets Kill Bill – niveau per niveau de tegenstanders wegmaaien tot Mizu uiteindelijk oog in oog komt met de Big Boss himself, Fowler (met veel overgave en gusto gespeeld door Kenneth Branagh). Minpuntje hier is de aanwezigheid van rockmuziek zoals die van Metallica. Het stoort niet te erg, maar is totaal overbodig. Visueel probeert de reeks hier andere dingen uit met kadrages en tilts om de actie doeltreffend extra tot leven te brengen.
Blue Eye Samuai is waarschijnlijk de beste animatieserie van het jaar, toch voor wat beschikbaar is in België (hopelijk streamen Scavengers Reign en Pantheon hier spoedig ook). De animatie is uitmuntend, het verhaal goed gedoseerd uitgewerkt, de personages sterk. Misschien puur visueel twee zeer kleine minpunten bij loopscènes. Het lijkt vaak dat de lopende personages traditioneel zijn getekend, als in 12 prenten per seconde, dit lijkt me toch interessanter in 24 per seconde. Denk aan de scène in Into The Spider-Verse waarin Peter en Miles net uit het labo ontsnappen en door het bos slingeren. Peter Parker is aan 24 prenten per seconde getekend en Miles aan 12, dit om ook visueel te insinueren dat Peter al een bedreven Spider-Man is en Miles nog lerend. Op sommige momenten zie je personages in Blue Eye Samurai lopen zoals Miles slingert. Tweede punt, iets wat je bijvoorbeeld ook in strips van Hermann of Philippe Francq tegenkomt, frontaal zicht op een personage dat naar de kijker/lezer toeloopt. In Jermiah en Largo Winch lossen de tekenaars dit met hun gekende flair en dynamiek op door ze gedrongen weer te geven, in Blue Eye Samurai zijn dit kortstondige rare momenten van stilstand, zoals wanneer ‘The Four Fangs’ te paard komen afgestormd. Terzijde, deze eerste slechteriken die Mizu bestrijdt in aflevering 2 (een prachtige scène tegen een klifwand) lijken bijna weggelopen uit de strip Samoerai (van Di Giorgo en Genet), wat misschien minder ver gezocht is dan gedacht, aangezien de animatiestudio achter de reeks, Blue Spirit, een Frans bedrijf is.
Voor liefhebbers van samoeraiverhalen, beter dan Afro Samurai en even goed als Ninja Scroll en het miskende Samurai Fiction, al zit het nog een paar treden verwijderd van het absolute ijkpunt Samurai Jack. Maar dat is normaal, want die reeks is dan ook een 12/10 waard.
Blue Eye Samurai is te bekijken via Netflix.
