De temperaturen zijn vrijdag die van een warme mediterrane zomeravond en doen veel schoon volk afzakken naar een van de schoonste locaties van het land: het Openluchttheater van het Rivierenhof in Deurne. De omstandigheden vormen een perfecte voorzet, de concerten vandaag en morgen zijn uitverkocht, Warhaus heeft maar binnen te koppen – wat finaal ook lukt.
Warhaus is muziek van de grote emotie, niet van het grote gebaar. Het gaat over de liefde, over de Liefde zelfs, in al haar stadia en verschijningsvormen: het fenomeen dat zo moeilijk is om te vatten, nog moeilijker soms om te dragen, maar het moeilijkst nog om het te ontberen. Het is verleiden, in elkaar verdwijnen, elkaar aantrekken en afstoten. Voor elk lief gefluisterd woord in een elegant slepend “Desire”, snauwt Devoldere evengoed nijdig “how could you babe!” in “Time Bomb”. En wie bij lyrics als “All I ever wanted was a lot, to be your man was something I could not” geen steek in zijn hart voelt, heeft er simpelweg geen.
Het is dat evenwicht tussen dreiging, sensualiteit en chaos die de band zo spannend maakt. Niet dat er zo gek veel op het podium gebeurt – je zal niet gauw iemand een vlammenwerper zien opnemen of aan haken boven het publiek zien vliegen – maar de vijf klasbakken weten de aandacht van het publiek haast moeiteloos vast te houden. 
Binnen de setup van rode doeken die op panelen zijn gespannen en die het grote podium verkleinen tot een intimistisch boudoir, laat Maarten Devoldere zich omringen door Sander Verstraete op bas en Jasper Maekelbergh op gitaar terwijl Balthazarcollega’s Michiel Balcaen en Tijs Delbeke respectievelijk de drums en toetsen, viool en trombone beroeren. Haast achteloos zullen ze de ene na de andere warme groove op ons afvuren – ook wanneer Devoldere na vijf nummers en een luid gevloekt ‘GODVERDOMME’ het podium voor enkele minuten zal verlaten. Het is een vreemd moment, waarbij we niet weten of de frontman nog terug zal komen of dat het bij de show hoort. Een drumsolo roept de andere instrumenten terug bij de les en laagje voor toegevoegd laagje keren we terug naar een hoogtepunt, tantrisch haast, waarna Devoldere niet anders kan dan terugkeren om in een omgekeerde beweging kwetsbaar en eenzaam op het podium “I’ll Miss You Baby” te brengen. 
Hij had het nog nooit gespeeld, maar je kan een speld horen vallen en een warm applaus is tegelijk beloning en geruststelling voor zijn ‘angst om up te fucken’.
Het is overigens verbazend hoeveel nummers uit de slechts drie Warhausalbums nu al haast als klassiekers worden omarmd. Zo monden “Time Bomb” of “Love’s a Stranger” uit in spontane samenzang tussen band en publiek. Je zal het echter niet zien aan de muzikanten, die immer een zekere afstandelijkheid bewaren: deze band speelt hard to get. Het is dat je-m’en-foutisme dat Warhaus een onweerstaanbaar je-ne-sais-quoi verleent.
De cesuur in dit optreden zit ‘em vanavond tussen verdriet en verlangen. Het eerste deel baadt in liefdesverdriet en twijfels. “How do we come to terms with our heart?”, croont en kreunt Devoldere in opener “Control” en in “Against The Rich” steken de blazers nijdig en roffelen de drums waarna de song stilvalt tot een Nancy Sinatra-waardige ballade om ten slotte toch weer in chaos te verzanden. We zeiden het al: het is aantrekken en afstoten.
Maar Warhaus wil ons niet met een bezwaard gemoed naar bed sturen, dus mag in de tweede helft de hoop en het optimisme terug opflakkeren. “Love’s A Stranger” schudt de heupen van het publiek los, de faux-jazz van “Beaches” is de obligate dansbare afsluiter. In de bissen zingt Devoldere “Machinery” nog solo aan de zijde van een draaiorgel en “Open Window” is een open doekje om meezingend en handenzwaaiend de nacht in te gaan. Verdriet is hevig, maar eindig: “It’s in the future we belong”. Zijn fouten en gebreken maken Maarten Devoldere menselijk, al te menselijk zelfs, maar ook tot een wijs man.
