Het is gek wat een beetje afstand kan doen. Zo is Slowdive ondertussen al tien jaar opnieuw bijeen en in die tijd speelde het zich een publiek bij elkaar dat zijn nichereputatie uit de jaren negentig ver overstijgt. In het Cirque Royale voelde het maandagavond alsof alles voor de band perfect bij elkaar kwam.
Je zag oude mensen. Originals, die er Toen al bij waren. Maar je zag ook jongeren. Mensen die nog moesten geboren worden toen Souvlaki shoegaze mee definieerde. Het is duidelijk dat het genre, alle verkettering halfweg jaren negentig ten spijt, een nieuw publiek heeft gevonden. En daarbij lijkt het Slowdive dat de jackpot heeft gewonnen.
Je begrijpt waarom. Waar My Bloody Valentine met bruut auditief geweld de aanval op de trommelvliezen opende, en Ride met zijn gedachten al bijna bij Britpop zat, had Slowdive iets teers dat juist voelt voor millennials. Rachel Goswell en Neil Halstead waren puberliefjes toen ze hun eerste contract tekenden, en zongen ook over dat soort besognes. Samen met bandgenoten Christian Savill (gitaar), Nick Chaplin (bas) en drummer Simon Scott overgoten ze die hevige gevoelens met een saus gruizige, mistige gitaren en mooie, etherische melodieën. Het was luid en lief, mooi én meedogenloos tegelijk.
Vandaag is dat geluid gemeengoed geworden. Je noteert bij “Kisses” hoe het hier, meer dan om de tekst, vooral om een Gevoel draait en je bedenkt dat dat ook is hoe Cigarettes After Sex opereert. Meer dan individuele nummers is bij Slowdive een sfeer van belang, een zachte geluidsnevel die neerdaalt en de wereld daarbuiten wat zachter maakt. Dat die vandaag kraakhelder klinkt, stemt nog gelukkiger. Het geluid in het Cirque Royale is loepzuiver.
Metereologische metaforen dringen zich ondertussen op. Door “Catch The Breeze” waait een jachtige windvlaag, het dromerige “Skin In The Game” is doortrokken van een droge woestijnwind. En telkens merk je – zeker in opener “Shanty” – hoe het Chaplins potige bas is die als anker fungeert om te veel zweverigheid te vermijden. Hoeveel Sigur Rós ook van deze groep heeft gestolen, dit blijft toch veel meer een rockband. En dat is goed zo.
De kern blijven Halstead en Goswell. Zij dansend achter haar toetsen als het popmeisje dat ze in haar hoofd altijd was, hij als de onbewogen beweger die de dingen structureert. Savill en Chaplin mogen de boel levendig inkleuren. In “Alison”, nog steeds een triomf van verliefdheid, zorgen ze voor een vleugje potigheid op zijn My Bloody Valentine.
Dat de titelloze comebackplaat uit 2017 meer is dan een nagedachte is duidelijk. Single “Sugar For The Pill” krijgt bij dat mooie gitaarriedeltje een herkenningsapplaus waar de band niet van terug heeft. “Slomo” is traag openbloeiend al even overrompelend. “Chained To A Cloud” is in de bisronde al de vierde vertegenwoordiger van het vorig jaar verschenen Everything Is Alive en al even zinderend, het bewijs dat deze groep ook halfweg zijn collectieve vijftiger jaren niet van plan is om gas terug te nemen.
In “When The Sun Hits” mogen de gitaren helemaal van de leiband. Halstead en Savill trappen al hun pedaaltjes in, in het hart gaat orkaankracht tien te keer. Setsluiter “40 Days” gaat al even donderend van start; shoegaze die je desondanks priemend in de ogen staart. Als toegift wordt uitgepakt met de eerste uitvoering van “Machine Gun” in tien jaar, maar het is het door de frontman solo ingezette “Dagger” dat met de aandacht gaat lopen; het kan dus ook zonder pedalen, helemaal uitgekleed.
“We eindigen deze set waar we ooit begonnen zijn”, kondigt Goswell aan en dus is het met eerste single “Slowdive” dat met een buiging afscheid wordt genomen. Nog een keer loeiende gitaren, nog één keer die ijle zang en dan wacht opnieuw de kille buitenwereld. In Gaza stierf weer een kind, Oekraïne vecht met de moed der wanhoop verder. En wij, wij wachten met een bang hart de verkiezingsuitslag af.
We zullen Slowdive nog nodig hebben de komende maanden.
Slowdive staat gelukkig op 8 juni op Best Kept Secret en op 4 juli op Rock Werchter.
