Barbie

Ook in een perfecte artificiële wereld vol pastelkleuren en plastiek kan er heel wat misgaan. In de eerste live-action Barbiefilm geregisseerd door Greta Gerwig volgen we de populairste pop uit de speelgoedgeschiedenis op avontuur in verschillende universums, genderconflicten en felroze outfits. Barbie is een kleurrijke satire die gebruikmaakt van stereotiepen als humoristisch instrument om een sterke feministische boodschap te brengen. Zo bewijst Greta Gerwig zich alweer als sterke regisseur met een eigenzinnige stijl, geestigheid en originaliteit.

Vanaf de doordachte intro, een parodie op de bekende ‘Dawn Of The Man’-intro uit Stanley Kubricks klassieker 2001: A Space Odyssey uit 1968, wordt het duidelijk dat Barbie geen voorspelbare, afgezaagde verhaallijn zal volgen. Greta Gerwig schreef het scenario samen met haar partner Noah Baumbach (bekend van onder andere Marriage Story, Frances Ha en recent White Noise). Ze baseerden zich op de populaire Barbiepop geproduceerd door het bedrijf Mattel sinds 1959, maar kregen van Warner Bros. de volledige creatieve vrijheid om het verhaal vorm te geven. Het resultaat is een wat anarchische film die zowel gendernormen, schoonheidsidealen als politieke spelletjes in vraag stelt en humoristisch bekritiseert.

Barbieland, waar alle Barbies en Kens wonen, lijkt wel de plastieken versie van Charlotte Perkins Gillmans Herland, een roman uit 1915 over een ideale samenleving zonder oorlog, conflict of dominantie, waar enkel vrouwen het voor het zeggen hebben. Zo voeren de Barbies alle jobs uit, bekleden ze het parlement en krijgen zij alle Nobelprijzen voor hun harde werk. De Kens daarentegen zijn enkel bevoegd om hele dagen op het strand door te brengen en achter de Barbies aan te lopen. De Barbies geloven dat hun bestaan alle vrouwen in de echte wereld heeft geëmancipeerd en daarbij alle vrouwelijke zorgen heeft opgelost. Wanneer het hoofdpersonage Stereotypical Barbie, gespeeld door Margot Robbie, echter op avontuur moet naar The Real World om een scheur in de scheiding tussen de twee werelden te herstellen, ontdekt ze een realiteit waarin feminisme nog lang niet alle patriarchale onrechtvaardigheden heeft rechtgezet.

Het grote contrast tussen de twee werelden wordt ingenieus in beeld gebracht door de uiterst gedetailleerde decors. Barbieland, geïnspireerd door oude Technicolor musicals, heeft een aura van kunstmatigheid. De kleurrijke plastieken huizen en meubels, de geschilderde achtergronden met felblauwe hemels en roze bergen, en het kostuumdesign gebaseerd op outfits van echte Barbiepoppen benadrukken hoe artificieel de realiteit van de poppen is. Zo geeft de film een schokwaarde aan de grauwe, ongefilterde Real World waar Barbie nagekeken en gecatcallt wordt en Ken voor het eerst het respect en zelfvertrouwen krijgt waarmee mannen doorheen de echte wereld gaan.

De humanistische aard van de film komt naar boven door de focus te leggen op de ervaring van een pop die beetje bij beetje ontdekt hoe het is om een van de meisjes te zijn die met haar spelen. Zo lijkt de film uiteindelijk eerder te gaan over wat het betekent om een echte vrouw te zijn in plaats van een perfecte pop. Barbie leert omgaan met emoties, imperfecties en continue, onverwachte veranderingen die op haar pad komen. Zo belandt ze in een heuse existentiële crisis die start met plotselinge gedachten over doodgaan en evolueert ze naar het in vraag stellen van haar volledige bestaan. Greta Gerwig bewees eerder met Lady Bird en Little Women al dat ze meester is in het brengen van herkenbare verhalen waarin de vrouwelijke ervaring centraal staat en doet dit hier opnieuw door de contradictorische verwachtingen bloot te leggen die de samenleving meisjes opdringt.

Net zoals de eindeloze versies van de Barbiepop, die keer op keer werd heruitgevonden door Mattel, zijn ook de personages in Gerwigs Barbie enorm divers. De cast bestaat uit Margot Robbie als Barbie en Ryan Gosling als Ken in de hoofdrollen, die zich beiden de plastieken houding en bewegingen van Barbiepoppen meester maakten, en ook de humoristische pointes uit het script raak sloegen. Daarnaast zien we onder anderen Issa Rae als President Barbie, Emma Mackey als Physicist Barbie en Simu Liu als een van de Kens. Ook de soundtrack van de film is een combinatie van verschillende artiesten – van Dua Lipa tot PinkPantheress en Tame Impala.

Barbie lost alle verwachtingen in die de uitgebreide reclamecampagne voor de film in het leven riep, en dat zonder voorspelbaar te zijn, want wie dacht dat Gerwig het zoveelste clichématige verhaal zou brengen, zat goed mis. Haar uiterst entertainende satire die zowel van mannelijke als vrouwelijke genderstereotypen een karikatuur maakt, legt heel wat verborgen sociale mechanismen binnen onze samenleving bloot, en we slikken het al lachend, want zoals een van de barbiepoppen het verwoordt: “We’ve all been played with”