Voor een fenomeen als Wednesday was het te verwachten dat de kleine gewelfde kelder van de Botanique te klein zou zijn. De band uit North Carolina komt pas met zijn knappe derde plaat Rat Saw God zijn neus aan het venster steken in onze regionen, en ’t is meteen prijs, met een uitverkochte Witloof Bar als logisch gevolg. Nu de show nog om het waar te maken. En dat op een woensdag!
Donkere lipstick, neuspiercing, zwarte haren in twee knotjes, T-shirt van Dinosaur Jr: Karly Hartzman zou zomaar het rebelse nichtje kunnen zijn van Katie Crutchfield (Waxahatchee). Wednesday oogt nonchalant, graag slordig, uit op vermaak: het strookt voor een stuk met de onthechting die de band vaak cultiveert in zijn songs, maar op een bepaalde manier ook weer niet. Bij opkomst vraagt Hartzman vriendelijk van nog even de sfeermuziek te laten spelen: ze is nog niet klaar. Tja.
Eens uit de startblokken is het wel meteen raak. Net als op de plaat van de grote doorbraak neemt Wednesday een verschroeiende start met “Hot Rotten Grass Smell”, dat venijnige mission statement dat voorbij is voor we goed en wel weten wat er aan de hand is. We krijgen nadien een obligate uitleg over hoe moeilijk het is om in Brussel te spelen na Amsterdam, maar daar heeft Wednesday iets op gevonden: snipperdag met bezoek aan de wellness.
Dat biedt genoeg gemoedsrust om wat dieper in het repertoire te graven, met een tweeluik uit Twin Plagues. Vooral bij dat titelnummer uit die plaat is duidelijk dat het beste Wednesday optimaal gebruikmaakt van zijn stil-luid-dynamiek. Niet voor het laatst heeft de band zijn publiek meer dan bij het nekvel: het heeft iets van een roofdier dat met de prooi speelt. De band tikt ons wat rond, maakt plagerige krassen, haalt ons liefkozend dichterbij en slaat dan ziedend hard toe. Op die hoogtepunten zijn we hun speelbal en dan zijn we dat graag.
Dat de band nog wat focus mist, is een eerste keer te merken op “Formula One”, een trage die dan nog eens een valse start kent. Ook grappen die niet landen doen de set geen deugd: you had to’ve been there. Soms kan het net zo goed over de hele lijn meer recht door zee, op alt-country-prijsbeest “Chosen To Deserve”, bijvoorbeeld. Of we van country houden, vraagt Hartzman ergens, en iemand antwoordt alsof ie Johnny Cash is. ’t Moet zijn dat de appreciatie voor het genre dat hen zo na aan het hart ligt om er zware gitaren mee te kruisen verlossend werkt, want plots valt alles opnieuw in zijn plooi. Zeker hier draait de lapsteel guitar van Xandy Chelmis overuren: het is duidelijk dat hij de drijvende kracht achter de sound van Wednesday is.
De beste momenten blijven wel steevast die wanneer de gitaren beginnen te loeien. Zo doet “Turkey Vultures” iets wat op plaat niet opviel, en ook “Bath County” iets eerder in de set en “Quarry”, dat een zinderende finale inluidt, zijn rake muilperen als de band de volumeknoppen naar hun maxima draait. We weten dan al dat wellicht het beste nog moet komen. Geen traditionele bisronde, belooft Hartzman: de afsluiter zal alles wat ze nog heeft van haar stem eisen.
Dan weten we: “Bull Believer”. Of we allemaal samen met haar onze Weltschmerz van ons willen afschreeuwen in dat mantra uit de finale, stelt Hartzman voor. Toch vooral luisteren naar hoe ze haar stem met elke “Finish him” meer en meer uit balans brengt en helemaal kraakt bij dat ijzingwekkende krijsen op het eind: ronduit indrukwekkend.
De hele set bij elkaar beschouwd kunnen we niet echt van een overrompeling spreken: daarvoor waren de onnodige lacherige momentjes, wel, onnodig. Wednesday liet woensdagavond de pletwals op stal, maar wie erbij kon zijn, mag toch van geluk spreken: met de kennis die de band in deze tournee opdoet, zijn grotere podia echt niet meer veraf.