Een soort van oorlogsstrip die eigenlijk een detective is, maar tegelijk ook een roadtrip: Tranen in het zand valt niet makkelijk in een hokje te duwen. Echt onvergetelijk wordt het niet, maar als ontspanningslectuur doet Tranen in het zand een prima duit in het zakje.
De landing in Normandië. Geallieerde soldaten zijn een schietschijf op de Franse stranden en sommigen hebben dubbel pech: zij moeten Pointe Guillaume innemen, een hogerop gelegen locatie waarop mitrailleurs hun diabolische ding doen. Om het aanvallers nog wat moeilijker te maken, hebben de Duitsers niet enkel spervuur ter beschikking, maar ook een even simpele als efficiënte betonnen muur. Wie die tracht op te blazen, gaat een gewisse dood tegemoet.
Om de volgorde van overlijden te bepalen, heeft een Amerikaanse officier het lumineuze idee geopperd dat er geloot zal worden. Een van de jongeren, bijgenaamd Lucky, komt er vanaf met een plekje achteraan in de rij. Oscar Arlington, jongeman met een familiefortuin als ruggensteun, heeft nummer 4. In ruil voor een flinke smak geld neemt hij Lucky’s veilige nummer over. Arlington stelt zelfs een contract op dat stipuleert dat hij, mocht Lucky sneuvelen, het geld aan diens wederhelft, Alice, zal bezorgen. Nummer vier brengt Lucky naar het noodlot en pas bij een herdenkingsplechtigheid in 1964 komt de aap uit de mouw: Alice ontving geen rooie cent.
Daarmee begint een queeste van Alice om alsnog het bedrag in handen te krijgen. Niet zozeer uit geldgewin, maar omdat haar Lucky de enige man in haar leven was van wie ze ooit echt gehouden heeft. In het voetspoor van Alice trekt je als lezer mee doorheen de Franse kuststrook waar het oorlogsverleden vooral een bron van inkomsten blijkt en naar de verschillende uithoeken van de VS, waar de strijders van weleer heen gezworven dan wel van teruggekeerd zijn.
Onderweg ontmoet je een stoet aan fascinerende personages: een bittere oude vrouw die haar rijke leventje in gevaar ziet komen, een kapper met fanatieke religieuze trekjes die er niet voor terugdeinst zelf mensen richting hemelpoort te brengen, een privédetective met een knopje te veel open en de obligate dorpsfiguren uit Normandië.
Fernandez tekent met zwier het verhaal van Michel Bussi dat door Derache tot stripscenario bewerkt werd. Die tekeningen zijn een reden om bij de pinken te blijven: het verhaal zelf gaat bij momenten immers gebukt onder zijn eigen overdaad: weer maar eens van hot naar her, niet iedereen weet daar een boeiende vertelling van te maken. Tranen in het zand blijft echter overeind en werkt zich uiteindelijk naar een zinderende finale toe. Er zijn meer indringende strips verschenen de jongste tijd, maar wie alvast een stapeltje vakantielectuur wil aanleggen, weet wat bovenaan te leggen.