De nieuwe van Portland is een break-upplaat. Dat leek eerst niet het ergste nieuws van de wereld, toen stapte Sarah Pepels toch uit de band. Frontman Jente Pironet blijft gedeukt maar niet verslagen achter, met een tweede plaat die het allemaal zag aankomen: ‘Departures vertelt het verhaal van begin tot einde’.
Herfst 2019. We zitten in de PIAS-kantoren om het over het debuut van Portland te hebben en na een lang en stevig gesprek gekscheren we na met Sarah Pepels en Jente Pironet over het floue karakter van hun relatie. De frontman grijnst even, maar houdt de focus scherp. “Mocht er al iets in de lucht hangen tussen mij en Sarah, dan is het nog altijd zaak om professioneel te blijven. Want dit mag niet foutlopen.”
Het liep fout. Voorjaar 2023 en de perstekst van opvolger Departures vertelt hoe de twee toch voor elkaar vielen. ‘It wasn’t to be’, leest het verder. ‘En zowel Jente als Sarah werkten hard om toch hun vriendschap te bewaren.’ Twee weken later valt het verdict: de zangeres-toetseniste stapt per direct uit de band. In een Brussels café vertel ik een geslagen overblijver dat ik in de gegeven omstandigheden eigenlijk geen interviews meer had verwacht.
Jente Pironet: “Ik ga eerlijk zijn: het zijn hele hevige dagen. Maar afzeggen? Neen. We gaan door. Achter de schermen werken we nu hard aan een nieuwe formule waarmee we zo goed mogelijk live kunnen optreden. Sarah en ik hebben de afgelopen jaren veel meegemaakt,… maar als het verhaal voor iemand dan echt ten einde is, dan moet je die keuze respecteren.”
enola: Portland was de voorbije jaren al herleid van groep tot tweetal. Drummer Arno De Bock en elektronicaman Gill Princen verlieten al eerder het schip.
Pironet: “We zijn na Your Colours Will Stain inderdaad van muzikanten gewisseld, omdat we klaar waren voor iets nieuws. Sarah en ik wilden ons op zijn Angus & Julia Stone graag per project omringen met andere geluiden, zodat we bijvoorbeeld voor één plaat eens met blazers konden uitpakken, voor een andere met strijkers. Je wil nu eenmaal kunnen blijven sleutelen aan je project.”
enola: Portland was met Your Colours Will Stain meteen een van de nieuwe goudhaantjes van platenfirma PIAS. Hoe groot was de druk voor een opvolger?
Pironet: “Die druk was er absoluut. Ze was en is zelfs best hoog, maar dat is goed. Ik vind het leuk om met druk te leven, dat houdt je scherp. We hebben dat gevoel echter niet meegenomen naar de studio. Daar wilden we zonder stress proberen mooie muziek te maken, zonder rekening te houden met airplay en zo. We wilden gewoon een goeie plaat afleveren.”
enola: Zou je met wat je nu weet zeggen dat de druk toch te groot is geweest?
Pironet: “Neen, toch niet. Je kunt je blijven afvragen of je niet dit of dat had moeten doen, maar het punt is: je hebt gedaan wat je deed omdat je er toen in geloofde. Ik vind dat we alles toen op een goeie manier hebben aangepakt en ben heel trots op waar we zijn aanbeland. Maar als ik de druk zou betreuren, dan zou ik nu ook niet staan waar ik nu sta.”
“Je staat natuurlijk wel op een podium, waar je gezicht, je persoonlijkheid, voortdurend onder de loep liggen. Je moet behoorlijk zeker in je schoenen staan om daar mee om te kunnen gaan. En dat is niet eenvoudig. Zelf geef ik ook nog vaak over voor een concert – podiumvrees – en ben ik ook in therapie. Want er rust heel veel op hoeveel zelfvertrouwen je hebt.”
In het hoofd van de protagonisten
enola: Terug naar het begin: was er een soort plan voor ‘de moeilijke tweede’?
Pironet: “Ze moest anders klinken dan Your Colours Will Stain. We waren heel trots op die plaat, maar onze tweede moest droeviger en intiemer klinken, als een dekentje van tristesse. Het moest muziek worden die organisch is, met arrangementen die één sfeer opriepen, een bedje van troost.”
“We wilden iets maken dat rijker was wat betreft muzikaliteit, met minder uithalen en climaxen. Ook dat vereiste dat we een nieuw verhaal begonnen, met een nieuwe band en een andere producer. We ontmoetten Oli Bayston toen we in Engeland speelden en het klikte. Hij was een gevoelsmens die minder om het technische gaf. Hij wilde dat het verhaal van het album heel erg duidelijk werd.”
enola: Departures heeft wat van Fleetwood Macs Rumours, een dialoog tussen jullie over wat gebeurd is.
Pironet: “Ja. Departures moest mooi schetsen waar we ons op dat moment bevonden, en dat is ook heel goed gebeurd, denk ik nu. Ik hoop dat mensen er echt gefocust naar luisteren, zodat ze voelen hoe eerlijk we het allemaal vertellen. Je volgt het verhaal vanop de eerste rij, van begin tot einde. Ik denk in alle bescheidenheid dat er geen oprechtere plaat is gemaakt. Het is een duidelijke break-upplaat. Muziek werkt therapeutisch he. Je duikt op Departures in het hoofd van de twee protagonisten, dat maakt de plaat zo echt.”
“Het is een erg intense trip op die manier, want zoals je zegt: het voelt als brieven die we naar elkaar schrijven, al is het natuurlijk vooral in symbolische taal, waardoor het niet open en bloot is. En we hebben ook wel met respect voor elkaar geschreven. Natuurlijk was het dan soms confronterend om Sarahs stukken te horen, maar dat mocht wel. Als dat het nummer mooier maakte, dan vond ik dat vooral erg goed gedaan. Ik ben gewoon blij dat het resultaat een mooie break-upplaat is.”
enola: Door zo eerlijk te zijn moet je nu ook over De Situatie praten. Is het niet raar dat dat op straat ligt?
Pironet: “Ik vind dat extreem moeilijk, maar het is nu zo. Het is niet iets waar ik bij het schrijven rekening mee hield. Verder wil ik er inderdaad zo weinig mogelijk over spreken. Daarom is dat perscommuniqué uitgestuurd, dat moet het doen en voor de rest vragen we respect voor onze privacy. Het is moeilijk om erover te praten. Het Ãs raar, ja.”
enola: In onverdachte tijden koketteerde je wat met je hang naar het trieste. ‘Ik loop graag met mijn kop tegen de muur, ik maak graag dingen mee; zo dient inspiratie zich aan.’ Kun je daar na zo’n hevige omwenteling nog achter staan?
Pironet: “Ja, ik ben ook een droevig persoon van nature. Voor mij moet muziek therapeutisch zijn. Je kunt natuurlijk 65 euro betalen om je hart uit te storten bij een therapeut of je kunt dat doen op een podium met je band rond je terwijl mensen kijken omdat ze je leuk vinden. Terwijl je bij wijze van spreken in tranen op het podium staat en alles uit je zingt en speelt. Daar kan geen therapie boven.”
enola: Krijg jij dan nooit zin om iets stevigers te spelen als je aan het 25ste optreden van de zomer bezig bent?
Pironet: “Het goeie is dat je op het podium een compleet ander verhaal kunt schrijven. Ik denk dat wij live een ander gezicht hebben dan op plaat. Dat was al zo ten tijde van Your Colours Will Stain, live werd je ook toen meegenomen op een andere trip. Dat is net het interessante. Als je dat niet doet, kan het publiek evengoed thuisblijven en het album opleggen bij een fles wijn.”
Nieuwe formule
enola: een buitenbeentje op Departures is ”Good Girls”, een observatie van toen je nog op café tapte. Waarom moest het op de plaat?
Pironet: “Even gewoon een klein beetje frustratie van me afschrijven kan geen kwaad. Ik werkte vroeger in een café en ik zag daar wel het een en ander passeren qua personages. Als je dan thuiskomt doet het deugd om dat eventjes van je af te schrijven. Ik vond het wel grappig om dat in een mooi liedje te gieten.”
enola: Ondertussen blijf je spreken over de band, maar moeten we het toch niet benoemen zoals het is: Portland is vanaf nu een soloproject?
Pironet: “We zijn achter de schermen nog wat aan het uitzoeken in welke formule we zullen werken, maar het zal in elk geval niet langer in duo zijn.”
enola: Wat ook wil zeggen dat je nu alleen in de vuurlinie staat. Hoe zijn de reacties die je krijgt?
Pironet: “De reacties waren eerlijk gezegd ontroerend en dat doet deugd. Dat de mensen dan begrip tonen en lieve berichten sturen is erg fijn, want heel deze periode valt me erg zwaar. Ik heb nog nooit zoveel gehuild als de afgelopen dagen – ik wist zelfs niet dat het kon. Het is heel heftig, maar ik ga er nog altijd voor. Morgen is een nieuwe dag en dat wordt de eerste dag van de rest van mijn leven.”
Departures is nu uit op PIAS.
