In tien tracks leidt Elias Devoldere (Nordmann, Hypochristmutreefuzz) ons door een mistig bos vol donkere hoekjes en verdacht ruisend struikgewas. Een thriller, ontstaan in ’s mans hoofd gedurende een periode van opgelegde eenzaamheid in Frankrijk. Slot op de deur, poorten van de ziel wijd open.
Herfstklanken, ze kennen er wat van daar bij het Gentse Unday Records. Een relatief jonge tak aan deze permanent in de miezerregen staande treurwilg is het eenmansproject Elias. Geen gedoe met vreemde leestekens of vergezochte referenties naar een of andere stam uit Papoea-Nieuw-Guinea – je ziet, wij kunnen er ook wat van – maar gewoon de voornaam van de bezieler. Gekend als Elias Devoldere bij de klerken van de dienst bevolking. Wij – en misschien u ook – kunnen hem dan weer eerder kennen van andere projecten waarvan de man deel uitmaakt zoals Nordmann, Hypochristmutreefuzz – zei iemand eerder iets over ‘vergezocht’? – of Robbing Millions. Stuk voor stuk heerlijke bands, dus het was zeker uitkijken naar dit solowerk. Met de EP Kaiku uit 2021 wist hij onze volste aandacht al te trekken en dus hadden wij het serviet al opengeplooid op de knietjes voor de hoofdmaaltijd: het debuutalbum Bloomed > Exploded. Aanvallen maar!
De kousenvoeten waarop we ons bevinden, zijn gemaakt uit gitaar, drumcomputers en wat synths. Onze kille tenen worden weergegeven in een immer aanwezige ijle falsetstem. Een setting die perfect leidt tot het resulterende Thom Yorke-geluid. Geen verdere omschrijving nodig; luister vooral zelf en je merkt het meteen. De nummers blinken uit in het scheppen van sfeer, ze doen ons eerder willen rillen en duizelen dan meezingen. Na de twee etherische openers, “Bloom” en “Bloomed > Exploded”, bereiken we een eerste hoogtepunt met het dreigende “Explode / Boalis”. Zelden zijn de stuipen zo op het lijf gejaagd geweest door een percussion egg, snijdend door de vintage Radiohead bas-en gitaarlijn. Halverwege houdt de song een tel de adem in, een uiterst spannende volta. Het daaropvolgende “Stolen Waters Are Sweet” had dan weer iets meer percussie kunnen gebruiken bij de aanwezige ritmische gitaren.
Tweede hoogtepunt tijdens deze trip horen we op het al eerder uitgebrachte “Can You Feel The Fear”. Na een strofe van (wederom) Radioheadriffs is daar die plotse atonale akkoordenwissel en een krakend fluisteren: ”Can You Feel The Fear” We vermoeden dat de vraag geen antwoord meer behoeft. Nog een slot dat suspense opbouwt als de gemiddelde Hitchcockfilm, en we zijn verkocht. Ook het daaropvolgende “The Dark” en “If You Think You Can Win” weten op sterke wijze de algemene sfeer op de plaat in een meer radiovriendelijke vorm te gieten. Na dit sterke centrale blok gaat het weer meer richting soundscapes. De nummers kabbelen wat voort, maar weten niet echt meer noemenswaardig te steken. Wat wel nog goed werkt, is de mysterieuze vrouwenstem op afsluiter “Where It’s More Quiet”, wat ons doet denken aan wat Erykah Badu deed op bepaalde Flying Lotus-nummers.
Al bij al is Bloomed > Exploded ongeveer wat we hadden verwacht: vernuftige ambient en donkere elektro. Wat dat betreft geen verrassingen. Wel jammer dat de focus op soundscapes de nummers soms wat snel doen passeren; er blijft niet altijd even veel van hangen. Niet dat alle muziek moet bestaan uit drie minuten durende hapklare brochettestokjes met afwisselend blokjes strofe en refrein, maar we zouden het wat zonde vinden als een artiest als Elias snel vergeten zou worden, gezien zijn spannende sound. Al twijfelen we er niet aan dat de man muzikaal genoeg in zijn mars heeft om ons ook op verder werk te blijven boeien. Laat de inktzwarte roos bloeien zonder hem te doen exploderen. Een zeer matige verwijzing naar de albumtitel als uitsmijter van deze recensie? We zouden niet durven.
