Een mens zijn eerste (pop)concert kan maar beter een schot in de roos zijn, je draagt die herinnering immers de rest van je leven mee. Nog delicater: of de band die een half mensenleven geleden het mooie weer maakte met monsterhit ‘Love Games’ er na al die tijd nog staat als een blok gewapend beton dan wel een fragiel kaartenhuisje. Gelukkig is het Limburgse Schmutz een beetje als goede wijn: beter met de jaren.
Wat deze band zo knap maakt: ze tekenden al van bij hun eerste single ”Straight from the Heart” uit 1983 voor een uniek én toegankelijk geluid, haast alsof je als luisteraar op een wipplank zat tussen de toen zo populaire new romantics (denk Duran Duran en Culture Club) en de pikdonkere muziek van bands als O.M.D. en Depeche Mode die toen nog stevig verankerd zaten in de destijd eveneens razend populaire new wave. De single “Love Games” uit 1984 was goed voor 100.000 exemplaren en ook het album Lipservice uit 1985 verkocht als zoete broodjes. Ook al de jaren nadien, toen het succes als een dimlicht wat begon te tanen, bleef de band, met de koppigheid van een pitbull verder optreden. In 2006 kreeg Schmutz een flinke opdoffer toen toetsenist en voornaamste songschrijver Carlo Peeters overleed; maar zie: anno 2023 is de band, met een nagelnieuwe toetseniste, springlevend en knalde het spelplezier op haar jubileumconcert voor een uitverkochte zaal van de planken.
”Turn the Pages” was immers een binnenkomer van jewelste. Denk – weeral – aan het invloedrijke album Rio van Duran Duran uit 1982, combineer dat met een band die er kilometers zin in heeft en u krijgt zo stilaan een idee van het plaatje. Ja, de zo kwintessentiële bas van Johan Tijskens stond misschien net dat tikje te stil in de mix maar dat mocht de pret duidelijk niet drukken, getuige ”Life is a Merry go Round” dat, met een hoekige gitaarsolo van Jos Claessens, stevig rondtollend binnenkwam in het gemoed van de sowieso al enthousiaste toeschouwers. Schmutz blijft echter een band die drijft op een fundament van stevige synthesizers en in dat verband kweet de kersverse toetseniste Tylaine Van den Broeck zich voorbeeldig van haar taak, bijvoorbeeld in ”Call in Hans” en ”Going through Emotions” met ook een voortreffelijke gitaar van Claessens.
Zanger Guy Peeters dartelde intussen over het podium als was hij erop geboren, al blijft het wel jammer dat de enkele keren wanneer hij zijn bindteksten in het Neeroeterse dialect bracht, wij er kop noch staart aan konden vastknopen. Maar Schmutz speelde in Maaseik uiteraard een dijk van een thuismatch, dus zat het allemaal meer snor dan wat er tegenwoordig onder de neus hangt van weerman Bram Verbruggen. In ”On the Edge” bijvoorbeeld kreeg de twaalfjarige knaap die nog steeds ongetwijfeld ergens in Peeters huist, op vocaal vlak duidelijk de overhand. Nieuwe songs? Wat dacht u van het behaaglijk trage ”Willy” met een erg mooie synthesizerpartij?
En zo ging het dus maar door, die mengeling van hits uit de verre jaren tachtig, kraakvers werk en een enkele cover. ”Electricity” van OMD was in dat verband de ideale opwarmer voor Schmutz’ eigen ”Love Games”, de song waar heel de zaal duidelijk op gewacht had. Ok, de toetsen hadden hier wat meer staccato gemogen en jawel, deze versie was nog sneller dan een racewagen, maar wie maalt daarom als de hele zaal driftig meeklappend uit zijn bol gaat? En dus gingen een snedig ”Living it Up” en vooral ”Straight from the Heart”, hekkensluiter van de reguliere set, er bij het publiek in als verse croissants op een stralende zondagmorgen.
In de bissen noteerden wij nog een intrigerende cover van Elvis Presleys ”Suspicious Minds”, al hebben de Fine Young Cannibals die song jaren geleden ook al naar hun hand gezet. Het publiek veerde tenslotte spontaan recht bij een tweede keer ”Love Games”, het allerlaatste nummer van deze dot van een concert. Altijd fijn om vast te stellen dat absolute helden van zo’n slordige veertig jaar geleden het nog steeds ruimschoots in de vingers hebben. Soms, heel soms, is het heerlijk verdwalen in mierzoete herinneringen, inderdaad. Straf concert.
