Niemand is nog naïef. Nadat Antwerpen de afgelopen jaren voor de bijl ging, is ook de rest van Vlaanderen zijn onschuld verloren. Meltheads kloppen aan de poort en doen dat niet alleen met die onverwachte Afrekeningshit, maar met een zinderende live-energie die niet afgeeft tot de laatste man overtuigd is.
Als je ’t vroeger wilde maken in Antwerpen waren er mythische namen. dEUS en de hele nest rond hen, daarvoor moest je in De Muziekdoos zijn. Afghan Whigs’ passage in De Pacific, daar spreekt de band zelf nog altijd van – toch als ze in de sinjorenstad passeren. En jaren later was er de ook al terziele gegane Petrol, waar het prille LCD Soundsystem nog zou passeren. Vandaag is alles alweer veranderd. Met Trix kreeg de stad eindelijk zijn eigen stop op het Clubcircuit, daaronder bruist ook de buik van activiteit. Wie het graag zwaarder heeft, loopt langs in Music City, voor rock is er sinds enkele jaren ook Café Cabron, op een steenworp van ’t Schoon Verdiep.
Het is dan ook maar passend dat het in dit café is dat Meltheads het einde van hun ‘gratis caféconcerten’-tour vieren. Want zo is dit kwartet wel; als compensatie voor de dure festivals, trok het afgelopen maand voor niets de hort op. Omdat die kleine podia is waar de groep vandaan komt. Omdat ze hier sowieso het beste tot hun recht komen.
Zo was het dat Meltheads zich al drie jaar geleden liet kennen als strafste liveband van ’t Stad, Sietse Willems – eeuwig te vinden tussen of boven het publiek – de titel van beste frontman van de Lage Landen veroverde. Waar de band speelde – Festival 2018, Left Festival, de Kavka, … – stond de spionkop gereed; klaar voor een pogo, altijd in voor een feestje. Waarna pauze volgde, een kleine kink in de kabel. De groep schreef zich dan maar in voor De Nieuwe Lichting en de Rock Rally.
Won het één, werd tweede in het ander. En dus ligt de lat hoger. Niet langer kan het gezelschap alleen teren op zijn energie, de vraag is ook: zijn de songs er? “Sweet Monica” won Meltheads die Studio Brusselwedstrijd, maar staat vandaag niet eens op de setlist. We beginnen nochtans bij die debuutplaat die als jeugdzonde van alle platformen werd verwijderd, met dat “I Wanna Be A Girl” dat wel nog mocht blijven bestaan. Omdat niet alles uit je tienerjaren stinkt.
Het is een onmiddellijk toegestoken visitekaartje: ‘hallo, wij doen van garagerock’ Dat is niet gelogen. Meltheads moeten het hebben van jakkerende boenketekke-drums, jagende bluesgitaren op zijn Doors. Je hoort het ook aan het even oude “Disco Of L’Amore”: classic rock. En daar is de groep zich een weg voorbij aan het zoeken. Wordt het postpunk? Het jakkerende “Gear” laat dat vermoeden. Willems zingt minder, scandeert, laat zich opjutten door de heen-en-weerzang van zijn bandmaats.
Halverwege de set is er die hit. Want dat is “Naïef” nu officieel wel. Paar weken op één in De Afrekening op Studio Brussel, doet het lekker in Vox op Radio 1, helden voor Willy; de oude rockers zijn mee, en dat is begrijpelijk. Het mag dan een fremdkörper in het oeuvre van de band zijn, het enige Nederlandstalige nummer van Meltheads is zo goed, dat de vraag waarom ze hier niet op doorgaan, terecht is. We willen maar zeggen: iémand moest De Brassers van opvolging voorzien en dit is helemaal hoe dat dan zou moeten klinken.
Maar zo gaat het niet. De eindspurt is back to vandaag: nog wat meer uitstapjes richting iets dat op postpunk lijkt, maar nog niet “One Rizla” is, laat staan “Danny Nedelko”. Meltheads zijn nog zoekend en op hun tweeëntwintigste is dat niet meer dan normaal. Als bisronde wordt kameraad-Nieuwe Lichtingfinalist Shaka Shams op het podium gehesen en samen brengen ze zijn “Black Metal Rebel”. Is het gedaan, na veertig minuten? Het vraagt een knullige Willems en een ‘en nu is het echt gedaan, bedankt’ voor dat doordringt.
En toch zijn Meltheads iets om rekening mee te houden voor de toekomst. Meltheads staan nog nergens / Meltheads staan al heel ver. Wat dan ook, u kunt er niet meer om heen. Wen er maar aan.