Er heerst madness dezer dagen en, willen of niet, dat zal u geweten hebben. Wie echter houdt van elektronische muziek zonder zich daarbij verplicht te willen voelen om in een wit marcelleke ‘crazy’ te gaan, kan zich laven aan het aangenaam bedaarde Ghost Reel van Pill Super.
Pill Super is het elektronische alter ego van Caden Marchese, overdag lid van de Denverse slowcoreband American Grandma, en hij deed ook hand-en-spandiensten op Midwifes bezwerende album Forever, uit 2020. Na een verhuis naar New York ontpopte hij zich ‘s avonds echter tot knoppendraaier en programmeur van elektronische beats. Niet dat hij dan plots gaat doen van handjes-in-de-lucht, nee, in zijn soloproject verloochent Marchese zijn diepgravende slowcore-affiniteit niet. Ghost Reel gaat bijgevolg nergens wild pompend tekeer en op een drop moet u al helemaal niet zitten wachten. Eerder krijgen we een zacht golvend album vol kleine geluidsdetails voor high-fidelityzoekers, dat tot groei komt in dezelfde reageerbuizen waarin het zachtere werk uit de Warp-stal vruchtbare kweekjes voortbrengen. Fieldrecordings werden door Ableton en modulaire synths gedraaid met als resultaat een album dat genoeg zuurstof durft te laten waaien doorheen de ruimtes tussen de goed gestoffeerde beats.
“Steam One” laat een geluid horen dat vertrouwd zal klinken voor fans van Bicep of Four Tet wanneer deze in Balearische modus gaat. De door de muziek opgeroepen natuurpracht wordt halverwege toch op de achtergrond verstoord door glitchy stoorzenders van elektronicageschuifel. Het vraagt enig speurwerk in de hoofdtelefoon maar ze geven diepgang waar nodig. “Hallet’s Flood” gaat op datzelfde gevoel verder en is verfrissend als een ritje in een cabrio waarbij de synths door je haren vliegen, terwijl de subtiele flessenpercussie rinkelt als verfrissende ijsblokjes in “At Last”. De beats blikkeren zoals weerkaatst zonlicht in het water en flitteren zachtjes en elegant als de vleugels van een kolibrie.
“Under the Span” neemt een lange aanloop alvorens los te breken in een dubstep-achtig trek-en-duw-ritme. Er zijn lichtjes dissonante klanken die de aandacht prikkelen, maar nergens overheersend worden. En zo glijden de nummers op deze EP ongemerkt in elkaar over; ze vragen niet veel van de luisteraar, maar geven wel veel in de plaats.
Een ghost reel is een foto of film waarvan je nog denkt te weten dat ze bestaat, maar waarvan je nergens bewijs kan vinden. Het is een ongrijpbare gedachte aan iets wat misschien nooit is geweest, maar daarom niet minder kostbaar is. Dat is min of meer het gevoel dat blijft hangen na dit album: slechts vijfentwintig minuutjes duurt Ghost Reel, maar het zorgt voor prima verkoeling in deze hete dagen, ook al is die even vluchtig als een verloren herinnering.
