Net toen je ’t niet meer verwachtte, waren ze toch om. Begin 2020 kondigde Noordkaap aan opnieuw samen te komen, maar dankzij corona werd het wachten tot maart dit jaar voor de herenigde rockgroep eindelijk opnieuw op het podium stond. Nu het zover is, wil frontman Stijn Meuris er nog even mee doorgaan, maar ook weer niet te lang. Een passage op TW Classic, volgend weekend, mocht evenwel niet ontbreken.
enola: Dan toch, Stijn!
Stijn Meuris: “Na twee jaar vertraging, inderdaad. Maar goed, dat ging natuurlijk voor iedereen op. Ik vond het wel vervelend, want ik had schrik dat door het uitstel ook het momentum zou zijn vervlogen. Dat bleek absoluut niet het geval. We hebben nu acht shows gedaan, waaronder drie AB’s, en dat was fantastisch. De eerste twee festivals voelden eveneens heel erg goed. Het publiek is erg betrokken. Onze setlist is dan ook uitermate geschikt om een volle tent of wei te doen meezingen. Ik schrok er recent zelf van dat van de tweeëntwintig nummers achttien een single zijn geweest. Noem het dus gerust een best of.”
enola: Dat moest jullie reünie altijd al zijn, nietwaar? Een ‘Rewind’-concert met een integraal uitgevoerd Gigant, daar heb je altijd voor bedankt.
Meuris: “Dat vond ik belangrijk. Zo’n op één album toegespitst concert brengen was een fijn voorstel van de Ancienne Belgique, maar ik vond dat wat jammer voor al onze andere nummers. Laat ons maar gewoon all out gaan en er een feest van maken. Onze clubconcerten duren bijna twee uur; daarin kun je best wel wat nummers kwijt, en toch bleven dat heel energetische concerten. Al heb ik gemerkt dat er ook veel emotie in de lucht hing. Het is dan ook verwonderlijk dat deze groep terug op het podium staat. Uiteindelijk hebben vier van ons – op Lars’ korte passage bij Novastar na – sinds het einde van Noordkaap niet meer op een podium gestaan.”
enola: Het had dan ook wat voeten in de aarde om hen te overtuigen?
Meuris: “Goh, dat viel mee. Drummer Nico Van Calster en bassist Eric Sterckx waren meteen om. Ik denk dat ik zelfs niet volledig heb kunnen uitspreken aan de telefoon voor ik hun ja had. Lars (Van Bambost, gitarist – red.) heeft de boot lang afgehouden, en hij was nochtans cruciaal in het verhaal: hij en ik zijn de enigen die het volledige traject van Noordkaap hebben afgelegd. Hij voelde de behoefte niet en kampt ook met een behoorlijk gehoorprobleem. Het vroeg mentaal een aanpassing van hem om dat opnieuw te zien zitten. Dat is gelukt. Ik vind het fantastisch wat hij nu op het podium doet. Hij speelt nu veel straffer dan destijds. En dat meen ik, dit is géén promotalk.”
enola: Hoe voelt het nu om opnieuw dat vijftal van destijds te zijn?
Meuris: “Wat gek is, is hoe ik opnieuw voel wat voor vreemde groep wij toen waren. Het draaide bij ons heel hard rond de taal, de enigszins eigenaardige manier waarop ik het Nederlands inzette voor onze muziek. Die combinatie werd enigszins raar gevonden, maar voor mij was dat logisch. Ik heb altijd gevoeld dat ik geen Engelstalige zanger was, van toen ik begin jaren tachtig in punkbandjes zong.”
“We zaten tussen alternatief en pop in: zo waren we bijvoorbeeld geen Clouseau, maar we hadden wel een paar singles en platen die het goed deden. Zoals “Ik hou van u”, dat we schreven omdat het scenario voor de soundtrack van Manneken Pis een meezinger nodig had. Toen dat een hit werd, werd het ook voor ons vreemd: dit was niet de muziek die wij normaal maakten, maar een opdracht die wij nauwgezet hadden uitgevoerd. Maar we werkten dus net zo goed voor het breed publiek als voor een gespecialiseerd, ietwat alternatief publiek. In de jaren negentig was dat een stuk minder vanzelfsprekend dan nu, nu je bij wijze van spreken complexloos van Tool naar Billie Eilish schakelt.”
enola: Jullie hebben nu de voorjaarsshows achter de rug. Merk je dat je al meer gerodeerd wordt?
Meuris: “Absoluut, al vind ik – en opnieuw wil ik niet stoefen – dat het al snel goed zat. Door al die lockdowns hebben we maar één try-out kunnen spelen. Eén. In Heist-op-den-Berg was dat, en onderweg naar daar voelde ik toch hoe spannend dat was, na tweeëntwintig jaar. Dat was akelig, maar gelukkig hadden we voor corona roet in het eten strooide, iedere zondag braaf gerepeteerd. Zoals groepjes dat doen. Dat ging al heel snel goed. Na twee of drie sessies voelde het op de rails, en dat is niet omdat we slordig waren, of nogal snel tevreden.”
“Zo zijn we nooit geweest. Noordkaap stond altijd bekend als een accuraat spelende groep: ‘strak’ was het woord dat altijd viel, een groot verschil met de sympathieke, charmante rommeligheid van Gorki – wat ik fantastisch vond – of Tröckener Kecks. Wij gingen er ook met veel energie voor – het mocht emotioneel zijn, maar het was heel goed gerepeteerd, op het scherp van de snee gemusiceerd. Het was belangrijk dat we dat terugvonden.”
enola: En dan een passage op Werchter, zij het de Classic-variant: dat moést?
Meuris: “’t Is dan niet de wei, maar toch. We spelen in The Barn, en daar ben ik geweldig blij mee, want het allerchicste concert dat ik ooit van mijn leven zag, zag ik daar: David Byrne in 2018. Toen al dacht ik dat het wel cool zou zijn eens op dat podium te staan, en zie: vier jaar verder staan we er. Ik ga al sinds 1983 elk jaar naar Werchter, dus dat blijft iets bijzonders.”
“Ik zou ook graag nog eens Pukkelpop aandoen, want dat is letterlijk bij mij om de hoek. Het is echter niet gebruikelijk om in één zomer op beide topfestivals te spelen, helaas. Dus wie weet, hopelijk volgend jaar. Maar ik ben blij met elk festival waar we staan. Gladiolen, enkele weken geleden, doe ik ook graag. We hebben gewoon plezier in het spelen.”
enola: Maar dus: deze reünie is wel eindig bedoeld?
Meuris: “Het is niet de bedoeling om opnieuw in dat stramien van de jaren negentig te glijden, waarin Belgische bands voortdurend en overal speelden. Dat was tof – drie keer per weekend vollen bak geven om dan ’s maandags opnieuw te gaan werken – maar dat doen we nu niet opnieuw. Volgend jaar treden we zeker nog op, want we willen nog op veel fijne plekken spelen, en daarna zien we wel.”
enola: En wat met nieuwe muziek?
Meuris: “Dat is op dit moment niet aan de orde. Ik vermoed wel dat we deze zomer eens een poging zullen doen om iets nieuws te bedenken, maar iedereen in en om Noordkaap beseft dat het geen zin heeft om zomaar een plaat op te nemen. Albums verkopen immers nog amper. Eén of twee singles maken is wel een mogelijkheid, maar dan moeten ze straf zijn. Als we niet voelen dat het relevant is, maar enkel oldskool nostalgie, doen we het niet. We moeten het zo kunnen brengen dat het past tussen de oude songs, want ik huiver van opnieuw samengekomen groepen die dingen maken waarvan je je afvraagt “waarom?” Dat heeft letterlijk geen zin. Als we het doen, zal de lat dus héél hoog liggen – dat moet.”
Noordkaap speelt op zaterdag 25 juni op TW Classic. Info: www.twclassic.be
