Hiking the Trails of Mount Muzak van Comité Hypnotisé komt er amper negen maanden na het debuut en volgt verder de kronkelige krijtlijnen die toen zijn uitgezet.
Vorig jaar voer Tim Vanhamel voor het eerst uit onder de vlag van zijn alias Comité Hypnotisé, hij ging de Zuilen van Hercules voorbij, ongekende landen en regio’s tegemoet. Hij zette voet in een mystiek boogie-land dat verdacht veel klonk als het Caraïbische eiland van Jamaica, thuis van ska, reggae, dub en tal van andere muzikale vernieuwingen. Op Hiking the Trails of Mount Muzak zet hij zijn tocht nog verder westwaarts om uiteindelijk aan te meren op het Meso-Amerikaanse vasteland, waar mystiek als een zwarte panter door de jungle sluipt en er nog sporen te vinden zijn van de verloren Inca-, Azteken- en Mayabeschavingen: er zijn de tot de verbeelding sprekende grootse architecturale verwezenlijkingen (check de cover van het album), de ontwikkeling van een primitief schrift en er zijn de verbazingwekkend accurate berekeningen van astrologische feiten.
Comité Hypnotisé brengt een geschenk mee voor de inwoners van deze ongekende landen: de ney, een Perzische fluit, een mystiek en eeuwenoud instrument dat ook al figureert op afbeeldingen in de pyramides (daar zijn ze weer). Het klinkt bovendien als – het moet gezegd worden – een panfluit. Als in: de fluit van de herdersgod Pan. In de mythologie liep iedereen die deze moest aanhoren in paniek weg en wie ooit een zomermarkt heeft meegemaakt in de nineties of de nillies herkent dat huiverige gevoel, wanneer je geconfronteerd werd met een kraampje waar fluitspelers in pseudotraditionele klederdracht ‘live’ meespeelden met een cd die op een te kleine boombox werd afgespeeld.
Denk aan dat sfeertje, maar dan op een paddestoelentrip. Het album heeft fluiten galore (niet te verwarren met een sausage fest). “Death by Flute” is de titel van track zes op het album maar kan evengoed dubbelen als titel voor het gehele album. De muziek komt niet langer voort uit de kweekbak van de zompige dubsound van het vorige album, maar het nummer is een trippy acid-housetrack met dieprollende bassen, doorspekt met priemende synths, bloeps en samples uit zwartwitfilms. De muziek mag werkelijk alle richtingen uitgaan. “Flying Sword Falling Dagger” is breakbeats à la DJ Shadow, “Disco Skank” is funky discoboogiewoogie, en “The Dragon Rider” is dan weer compleet out there. Dat zou kunnen leiden tot een album als een onsamenhangend lappendeken, maar het zijn toch steeds die blazers die voor eenheid zorgen, door tegelijk zowel zwoel, mysterieus, irritant als rustgevend te zijn. Afsluiter “Pink Moon Serenade” schippert daardoor naadloos tussen soundtrack bij het duel tussen O-Ren Ishii vs. The Bride en “El Condor Pasa” van Simon and Garfunkel.
Hiking the Trails of Mount Muzak is een rariteitenkabinet, een monsterlijk allegaartje dat volgens het boekje niet zou mogen werken, maar zijn recht op bestaan fier opeist. Twee op twee voor Comité Hypnotisé. We zijn benieuwd waar de reis ons volgend jaar naartoe brengt.