Vierendertig jaar na doorbraakplaat The Trinity Sessions bewijst The Cowboy Junkies met het coveralbum Songs of the Recollection dat ze haar talent voor bloedmooie muziek nog steeds ruimschoots in de vingers heeft.
Al doet het woord ‘cover’ deze unieke band eigenlijk oneer aan. Al van bij hun eerste plaat uit 1986 kleden de Canadese gitarist/oprichter Michael Timmins en zijn zus Margo Timmins op zang bijvoorbeeld ‘State Trooper’ van Bruce Springsteen en, later op The Trinity Sessions, zeker ook Lou Reeds alombekende ‘Sweet Jane’ uit tot de naakte essentie: een bas die nog lager graaft dan een diepzeeduikboot, de heerlijk grofkorrelige altstem van Margo en wat gitaaroprispingen, da’s alles. Minder is in dit geval immens veel meer. Vergis u echter niet: de band kan uw oren ook weldadig masseren met zelfgeschreven muziek die, steeds opnieuw, een innige omhelzing bevat tussen alternatieve country, trage blues en zelfs wat slowcore; dat bewijzen The Cowboy Junkies ruimschoots met pakweg het sublieme The Caution Horses (1990), At the End of Paths Taken (2007) en All that Reckoning (2018).
Toch begint deze plaat vrij ongunstig met “Five Years” van David Bowie. Een ronduit irritante drum bezorgt de argeloze luisteraar een acute hoofdpijn. Verder krijgt Margo’s prachtige stem bij aanvang maar een beperkt bereik toegemeten. En toch. Gaandeweg bloeit de song net als in de originele versie en mede door forse elektrische gitaren als een weide madeliefjes open tot muziek waar wij niet van terug hebben. Forse elektrische gitaren? Jazeker; the Cowboy Junkies klinken anno 2022 een pak ruiger dan in hun pioniersjaren. Vergelijk hun werk van de afgelopen decennia gerust met de eerste twee –ronduit schitterende – platen van Texas, lang voordat die band zou degenereren tot een muzakachtige, commerciële hitfabriek. “Ooh Las Vegas” bijvoorbeeld, in het origineel een klassiek countryduet van formaat tussen Gram Parsons en Emmylou Harris, krijgt op deze plaat een elektrische powerboost die kan tellen.
“No Expectations” van The Rolling Stones is één van de weinige gevallen op deze plaat waar het origineel minstens zo goed is als de cover, een euvel waar ook “Don’t Let It Bring You Down” van Neil Young aan lijdt: de gitaren klinken in de versie van The Cowboy Junkies domweg té gruizig, te veel als een sloophamer die de song helemaal platwalst. Trop is te veel, zei een wijs politicus ooit. Gelukkig herpakt de band zich tijdig met “Love in Mind”, ook al van Neil Young, waarin de verhouding aan kwaliteit tussen het origineel en de cover alweer in balans is.
Net op tijd vindt de band in de eindsprint van deze al bij al toch wonderbaarlijke plaat zijn vanzelfsprekende klasse terug. “The Way I Feel” van Gordon Lightfoot vindt in de versie van onze favoriete cowboys een tweede, welluidende adem: heerlijk elektrisch bluesy, bezwerend als de betere hypnotiseur. In Bob Dylans “I’ve Made up my Mind” staan de distortionknopjes zelfs veiligheidshalve weer helemaal uit en laat Margo haar loepzuivere stem zich vastberaden een weg naar uw hart boren. Mooi!
Pas in de gestripte versie van The Junkies van “Marathon” van de in 2009 jammerlijk gestorven Vic Chestnutt, denken wij voor het eerst onwillekeurig aan de eerder vermelde, wereldberoemde cover van “Sweet Jane”, voorwaar een compliment dat kan tellen. Hekkensluiter “Seventeen Seconds” van niemand minder dan The Cure zet de puntjes finaal op de i en bewijst eens te meer dat deze band groots is in minimalistische muziek. The Cowboy Junkies beheersen hun kunst – muziek maken die zich recht naar uw hart slingert – nog steeds tot in de puntjes.
