De hele maand december blikt enola terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2021. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wier plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid indook.
Zo’n Zoom-interview, met al zijn hoogtechnologische ongemakken: dat die noodzaak maar snel tot het verleden behoort. Andrew Savage, leidend vierde van Parquet Courts, is ook geen fan, maar nam toch graag de tijd om met enola wat te palaveren over het nieuwe album A Sympathy For Life: “Ja, dat was dus limonade maken van citroenen, zoals ze zeggen.”
Andrew Savage windt er geen doekjes om. “Neen, ik hou er niet van, van dit videogedoe. Ik ga daar niet over liegen. Ik had echt liever gehad dat we in levende lijve aan een tafeltje tegenover elkaar zaten. We hebben als band ook op deze manier moeten werken, met het label praten en interviews geven. Verre van ideaal, al ben ik blij dat het kan. Maar toch, dat alles maar snel terug naar een soort van normaal gaat.”
enola: Reden van die lemons is natuurlijk die onvermijdelijke pandemie. Hoe ging je daarmee om, als band en als mens?
“Ik ben gewoon in New York gebleven, Ik was nieuwsgierig naar hoe het de stad zou vergaan in die omstandigheden? Gelukkig konden we met de band wel genoeg fysiek samenkomen. En we waren voortdurend bezig met de plaat. We zijn gestopt met de opnames in maart 2020, en sindsdien heb ik er zowat fulltime rond gewerkt: we maakten elf video’s, elf promo-events, er is het artwork – dat het strafste artwork is dat we al gemaakt hebben –, er is merch, tourposters en alles daarrond …
Na ons gesprek duik ik opnieuw mijn studio in om te werken. Ik heb mij echt wel in verdiept in dit album. Dat het een jaar uitgesteld is, heeft ervoor gezorgd dat het mij de hele tijd beziggehouden heeft.”
enola: Had je ook projecten gedaan op een persoonlijker niveau?
“Ik heb mij een antieke Weense gitaar van meer dan honderd jaar oud aangeschaft. Ik dacht, als de wereld vergaat – en zo zag het er in maart 2020 even uit – dan wil ik dat einde tegemoet al spelend op deze prachtige gitaar. Veel muziek op gemaakt: ze past gewoon wonderlijk in mijn handen, heeft superzachte nylonstrings … Dat was een enorme troost. Ik ben mijzelf ook aan het opleiden tot fietsmecanicien, momenteel ben ik een fiets aan het herstellen.”
enola: Weer een auto minder! Je had het er al even over: hoe was de impact van de pandemie op de plaat?
“Wel, de release is dus met een jaar uitgesteld. Dat was aanvankelijk nogal frustrerend, want we wilden natuurlijk de plaat met de wereld delen en ermee touren. Maar dat was niet mogelijk, dus moesten we de moeilijke beslissing maken om alles uit te stellen. Uiteindelijk kwamen daar ook goeie dingen uit voort. Het artwork, waaraan ik een extra jaar kon werken, bijvoorbeeld, en ook de elf events en de video’s.
Dat was allemaal onmogelijk geweest als we A Sympathy For Life hadden uitgebracht in september 2020. De opnames waren al achter de rug in maart 2020, en met het momentum dat we hadden konden we iets speciaals maken van de release.”
enola: De eerste strofe van “Walking At A Downtown Pace” – met zinnen als “I’m making plans for the day all of this is through” en “Return the smile of an unmasked friend” – lijkt bijna expliciet te verwijzen naar de hunkering naar ‘het rijk van de vrijheid’, maar de song bestond dus al voor covid de wereld in z’n greep nam. Hoe ga je om met het besef van zo’n uiterst ongemakkelijke voorspelling?
“Klopt. Heel raar, die zinnetjes! De hele band flipte toen toch wat. Ook de titel van het album, A Sympathy For Life, zit in die sfeer, en er is wel meer dat alludeert op de realiteit na maart 2020. “Pulcinella”, het slotnummer, verwijst naar de gemaskerde figuur uit de commedia dell’arte-traditie die populair was ten tijde van de pest.
Best wel griezelig voorspellend. Maar da’s het leuke aan kunst: het blijft zichzelf openbaren, de betekenis ervan blijft evolueren ver voorbij het punt waarop het gemaakt is. Het ontstaan van een kunstwerk maakt maar een fractie uit van wat die kunst inhoudt. Dit album gaat er niet over, maar omdat het uitkomt tijdens de pandemie zal het behandeld worden als een document erover. Dat is de context waarin we het album op de wereld loslaten, en mensen geven geen reet om de context waarin het opgenomen is. Dat fascineert mij, hoe de interpretatie van een kunstwerk verandert met de context van een tijdsgewricht. Kinda neat, actually.”
‘Een flink ontbijt, wat acid, een dagje fitness, en bij de ondergaande zon een drankje, en dan kwam alles vanzelf’
enola: Om in de stemming te komen voor het nieuwe album reisde je naar Italië, waar je aan ’trippy lifting’ deed. Euh, wát precies?
“‘Trippy lifting’, haha, ja … Dat heeft zo zijn geschiedenis. Ik ging ooit eens fitnessen op LSD hier in New York, en dat leidde tot de openbaring dat LSD tot een zeker niveau een ‘performance-enhancing drug’ kan zijn (grinnikt). Nu, ik doe sowieso graag al eens ‘creative sojourns’ waarin ik mijzelf afzonder om in alle rust te creëren. Dus reisde ik naar Italië, nog voor we begonnen te werken aan de plaat.
Ik had ook niet specifiek dat doel, een nieuwe Parquet Courts-plaat, voor ogen, maar dacht mijn ’trippy lifting’ ook eens toe te passen tijdens mijn verblijf op die afgelegen boerderij daar in Italië. Een flink ontbijt, wat acid, een dagje fitness, bij de ondergaande zon een drankje, en dan kwam alles vanzelf. De muziek waar ik toen aan werkte, leidde tot materiaal voor de plaat. “Walking At A Downtown Pace”, “Trullo”… En zo zijn er nog die op die manier ontstaan zijn. Best een vruchtbare zaak.”
enola: Ontstond Pulcinella, als typisch Italiaans stijlgegeven, ook in die vruchtbare Italiaanse grond?
“Ja, de inspiratie kwam er in een visioen waarin de figuur Pulcinella mij achtervolgde doorheen een olijfgaard. Nu ja, ik moet ergens wel die figuur onbewust opgepikt hebben in Italië, daarvoor kende ik het hooguit als die weird Italian clown. Ik zag ook overal skeletten, die komen ook veel terug in het artwork. ’t Was een heel leuke ervaring, eigenlijk.”
enola: Niets mis mee, ik kan je openhartigheid wel waarderen.
“Ach. Het is niet illegaal om over drugs te praten, laten we dat ook niet stigmatiseren. Nu, ik wil anderzijds niet gezegd hebben dat acid de sleutel tot een geslaagd album is, of zo. Het was gewoon iets waar ik toen mee bezig was, meer niet.”
enola: Jullie puurden veel songs uit lange jams. “Plant Life” en “Marathon Of Anger” waren naar verluidt veertig minuten lang, op plaat komen ze uit op pakweg een achtste van die lengte. Hoe moeilijk was de kill-your-darlings-oefening?
“We hebben veel songs op die manier afgewerkt. De tape die we gebruikten heeft maar een capaciteit van veertig minuten, anders hadden we nog meer om mee te werken. We vulden een taperol, en snoeiden die jam stap voor stap tot een song. Zeker met zoveel materiaal was er altijd wel iemand die zei: ‘Dat stuk is geniaal, dat moet er sowieso in’.”
“Zo halveerden we dat eerst naar zo’n twintig minuten. Zodra we na verder knipwerk iets hadden dat op een song kon gaan lijken, konden Austin en ik kijken welke woorden we waar konden gebruiken. Daarna namen we de vocals op, en van daaruit startte het proces een laatste keer. Natuurlijk blijft er al eens iets achter dat je graag had, maar goed, we zijn met z’n vieren.”
enola: Hoe belangrijk was de productie van Rodaidh McDonald en John Parish?
“Rodaidh had een sleutelrol in dat snoeiproces. Als je uit van veertig opnameminuten een volmaakte song wil distilleren, moet er iemand zijn die de beslissingen kan maken: ‘Dit en dit laten we vallen’. Het is in de eerste plaats ook Rodaidh die ons tot bepaalde elektronischere experimenten aanzette. Vooral voor Austin (Brown, red.), bijvoorbeeld, wiens rol in de band wat verschoof, weg van gitaar. Samen met Rodaidh bouwde hij een dubstation, en hij mixte terwijl wij jamden. Op songs als “Application Apparatus” en “Trullo” kan je echt horen hoe hij onze instrumenten manipuleert. Hij bespeelde de band als zijn instrument, zeg maar. Een aanzienlijk deel van de textuur van de plaat is een verdienste van Rodaidh, uiteindelijk.”
“Ook John Parish verdient een pluim voor “Pulcinella” en de titelsong, wat mij betreft een van de sterkste tracks op de plaat. Hij maakt heel weinig gebruik van manipulatie, en krijgt meer dat natuurlijke geluid direct via microfoon op tape. Ik wil heel graag nog eens met hem samenwerken want hij kan de perfecte locatie vinden in een ruimte, waar een instrument op z’n best klinkt. Hij speelt zelfs mee op die tracks.”
enola: Hebben jullie de originele tapes van jullie jams nog? Ik kan mij goed voorstellen dat de hardcorefans zouden smullen van Parquet Courts-jams van veertig minuten…
“Nah, helaas is die tape te duur, dus waren we aangewezen op recyclage. We hebben dus veel moeten overschrijven uit noodzaak. Ons label Rough Trade had anders voor een rekening van ettelijke tienduizenden dollars mogen opdraaien.” (lacht)
enola: De plaat in zijn geheel dan: als de Parquet Courts-discografie een klas was, wat voor leerling zou A Sympathy For Life dan zijn?
“Hmm, interessante vraag. (denkt na) Ik kan mij vinden in het idee dat Human Performance de humeurige leerling is die het leven rondom observeert met een zekere gereserveerde emotie, terwijl Wide Awake! de class clown is, de impulsieve brulboei die leven in de brouwerij krijgt. Dan is A Sympathy For Life misschien meer de stille leerling die de beste van de klas is, maar stiekem hele weekends loos gaat op raves.”
enola: Je had het ook al over die elf promo-events, hoe zullen die eruit zien?
“Wel, om te beginnen zullen het geen fysieke optredens zijn. We gaan wel proberen aanwezig te zijn waar mogelijk, maar we hebben nog altijd af te rekenen met een bepaalde realiteit, natuurlijk. Je kan het meer beschouwen als feestevents die mensen willen samen brengen. Het is nogal omslachtig om een optimale balans te vinden tussen verrassing en verwachting, want we weten niet op voorhand wat de situatie zal zijn, in welke mate mensen zullen kunnen samenkomen. We moeten dus snel van schaal kunnen veranderen. In Japan bijvoorbeeld zal niemand het event live kunnen meemaken. Omwille van de strenge regels zal het daar dus een onlinegebeuren worden.
Elders zullen we ook altijd moeten uitkijken hoe we in regel kunnen blijven met social distancing. Uiteindelijk draait fan zijn om gemeenschap, en mensen hebben dat nu meer dan ooit nodig: samenkomen en een gedeelde passie beleven. Ook voor onszelf als band: vorig jaar zijn we tien jaar geworden, en we hebben dat ook niet deftig kunnen vieren. Maar dat komt wel nog.”
enola: Vergeet ons niet uit te nodigen op het verjaardagsfeest, en bedankt voor het gesprek!