Le Sorelle Macaluso

De Italiaanse toneelschrijver, actrice en regisseur Emma Dante baseerde haar tweede bioscoopfilm Le Sorelle Macaluso op haar gelijknamige toneelstuk dat in 2014 reeds in de prijzen viel.  Het verhaal legt de focus op de fragiliteit van familiebanden en hoe moeilijk het is om diepe wonden te laten helen als de tijd onverbiddelijk verder tikt terwijl je die het liefst van al zou willen terugspoelen.  Na deel uitgemaakt te hebben van de hoofdcompetitie op het filmfestival van Venetië vindt het aangrijpende drama nu een jaar later ook de weg naar onze zalen.

De vijf Macaluso-zusjes zijn ouderloos en betrekken samen een appartement in de Siciliaanse kuststad Palermo.  Om rond te komen verhuren ze duiven, al dan niet roze geverfd naargelang de gelegenheid, die ze in een til op het dak bijhouden.  De leeftijd van de zussen varieert ergens tussen 8 en 18 jaar, en zoals je kan verwachten brengt dat ook wat conflicten met zich mee, niet in het minst tussen de ietwat labiele Lia en de losbandige Pinuccia.  Gelukkig is er ook nog de schattige Antonella, de jongste die in al haar kinderlijke onschuld soms een lastpost is maar tegelijk ook de lijm die de zusjes – ondanks hun uiteenlopende karakters en het verlies van hun ouders – bij elkaar houdt.  Als ze vroeg in de film besluiten om met z’n allen naar het strand te trekken, draait de ogenschijnlijk idyllische dag uit op een catastrofe wanneer Antonella verongelukt.

Gespreid over twee verschillende fases in hun leven volgen we het effect van die fatale namiddag op de vier overgebleven zussen.  Het is duidelijk dat Antonellas dood de relatie tussen de zussen niet bevorderd heeft, mede door de onuitgesproken beschuldigingen jegens elkaar.  Die frustraties komen pas echt boven water wanneer Maria, die een carrière als professionele balletdanseres ambieerde maar er nooit in slaagde, een etentje organiseert met het nieuws dat ze “iets belangrijks” heeft mee te delen.  De oudere versies van de zussen worden telkens vertolkt door andere actrices, hetgeen zoals vaker gebleken (wie is nu wie?) voor continuïteitsproblemen kan zorgen maar hier handig opgelost wordt door karaktertrekjes of fysieke eigenschappen te laten terugkeren doorheen het verstrijken van de jaren.  Zo zoomt de camera herhaaldelijk in op Lia’s lippen als ze obsessief een boek (her)leest, is Katia steevast de molligste van het gezelschap en is Pinuccia altijd opgetut.

De transitie van een theaterpodium naar het witte doek geeft Dante natuurlijk de mogelijkheid om meer visuele elementen in haar verhaal te steken, wat het drama meteen ook meer symboliek en gelaagdheid geeft.  Zo is het uit- en aanvliegen van de duiven (iets dat, toegegeven, ook wel een keer te veel herhaald wordt) een mooie allegorie voor de band tussen Pinuccia, Maria, Lia en Katia.  Net als de zussen voelen ook de duiven zich gevangen, maar ze keren steevast terug naar hun thuis, ongeacht hoe ver ze uitvliegen.  Een van de mooiste scènes speelt zich vlak voor het drama af, als de meisjes op de toepasselijke tonen van Gianna Nanninis’ “Meravigliosa Creatura” (Magnificent Creatures) door het ondiepe zeewater dansen en de wereld aan hun voeten lijkt te liggen.  Cameraman Gherardo Gossi brengt die jeugdige uitbundigheid en optimisme dermate mooi in beeld, dat de ontnuchtering die kort daarna volgt des te harder binnenkomt.  Binnen de muren van het appartement blijft de camera dan weer bewust enkele keren stilstaan als een kamer achtergelaten wordt om de leegte en het verstrijken van de tijd te onderstrepen,  een idee dat later verder doorgetrokken wordt als er bij de verhuis meubels worden weggedragen en hun silhouetten als spoken aftekenen tegen het verkleurde behang.

Met momenten mikt Dante misschien iets té nadrukkelijk op overmatig sentiment, zeker tijdens een scène waarin Maria in een vlaag van ‘Je m’en fous’ ruim de tijd neemt om een volledige doos gebakjes naar binnen te werken.  De motivatie daarachter is op dat moment makkelijk te kaderen maar het wordt zodanig lang uitgesponnen dat het bij de kijker eerder een gevoel van indigestie zal oproepen in plaats van empathie.  Het is jammer dat Dante dat soort scènes (er zijn er nog wel een paar) nodig acht voor een prent die met veel minder dramatiek minstens dezelfde serene schoonheid zou hebben.

7.5
Met:
Eleonora De Luca, Anita Pomario, Viola Pusateri
Regie:
Emma Dante
Duur:
94
2020
Italië

verwant

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

La Sirène

De oorlog tussen Irak en Iran staat geboekstaafd als...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in