Het lijkt er soms op dat alles wat Shabaka Hutchings aanraakt in goud verandert. De man lijkt te jongleren tussen z’n verschillende projecten en daarbij kwansuis nonchalant straffe platen op de wereld los te laten. Het vierde album van Sons Of Kemet is weer van vertrouwd hoog niveau.
Shabaka Hutchings, saxofonist, vaandeldrager van de hedendaagse Britse jazzscene. Geboren in Londen, opgegroeid in Barbados. Maar bovenal een man die sinds het debuut van Sons Of Kemet in 2013 een blitzcarrière gemaakt heeft binnen de Londense muziekwereld. Hij was in die tijd niet alleen te gast bij heel wat schoon volk, maar er zijn natuurlijk vooral zijn drie eigen projecten. Er is het Zuid-Afrikaanse Shabaka & The Ancestors — waarmee hij vorig jaar het nog het geweldige We Are Sent Here By History uitbracht — en de space-jazz van The Comet Is Coming. Maar het is Sons Of Kemet dat misschien wel de centrale band is voor Hutchings.
Sons Of Kemet wordt ondanks een wisselende samenstelling wel gekenmerkt door een vast stramien: twee blazers, twee drummers. Sinds het tweede album is Theon Cross een vaste waarde geworden op tuba. Drummer Tom Skinner maakt al van in het prille begin deel uit van Sons Of Kemet. De nieuwkomer is deze keer Edward Wakili-Hick, die op het vorige album al op een paar nummers meespeelde maar nu Seb Rochford full time heeft vervangen achter de tweede drumkit.
Van al Hutchings’ projecten is Sons Of Kemet ongetwijfeld het meest politiek geëngageerd. Voorganger Your Queen Is A Reptile — niet meer of minder dan een moderne jazzklassieker — was een eerbetoon aan de zwarte vrouw. De nummers verwezen allemaal naar een vrouw, gaanda van Hutchings eigen overgrootmoeder Ada Eastman over activiste/filosofe Angela Davis tot anti-aprtheidsstrijdster Albertina Sisulu. Black To The Future werd geïnspireerd door de Black Lives Matter beweging. Hutchings begon vlak na de moord op George Floyd aan het album te werken. De songtitels samen vormen overigens een gedicht dat als mission statement voor het hele album dient.
Opvallend is de prominente rol voor gastzangers. Dichter Joshua Idehen mag met een spoken word-stuk — voorzien van wat subtiele begeleiding — het album openen (“Field Negus”) en afsluiten (“Black”). Hij levert een furieuze aanklacht af (“How could we expect the dungeon keeper to make the rules and play fair this game? / Oh, bless your greed), maar is tegelijk strijdvaardig (“Burn it all”). Zijn verder nog van de partij: pianiste/componiste Angel Bat Dawid, dichteres Moor Mother (van Irreversible Entanglements), grime MC D Double E, rapper Kojey Radical, en folk/soul songschrijfster Lianne La Havas. Toch levert dit — ondanks de duidelijke verschillen tussen deze artiesten — een verrassend homogeen resultaat op.
Dat is in niet geringe mate de verdienste van wat we ondertussen de typische Sons Of Kemet-sound kunnen noemen. Een mengelmoes tussen jazz, Caraïbische ritmes, soul, en Afrikaanse invloeden. Dit is muziek die een boodschap wil overbrengen. Niet middels een overweldigende sturm und drang maar net door koortsige ritmes en een onweerstaanbare schwung. De drums pompen, de blazers zorgen voor de drive. Op “For The culture” resulteert dat in een combinatie van hip hop en Afrikaanse ritmes, maar vooral in een brok energie. Als het even wat rustiger mag, zoals in “To Never Forget The Source”, zorgt dat evengoed voor een knap resultaat. Het samenspel tussen Hutchings en Cross zorgt voor meesterlijke resultaten op “In Remembrance Of Those Fallen”, waar de aardse tuba en de weemoedige saxofoon voor een broeierige, bedwelmend resultaat. Heel soms laat Hutchings zijn sax schuren en wringen zoals op “Let The Circle Be Unbroken”.
Met Black To The Future houdt Hutchings het hoge niveau van zijn meest recente releases schijnbaar moeiteloos vast. De toekomst? Die is in ieder geval aan Sons Of Kemet.
