Halverwege House of Hummingbird zit een verstild pijnlijk moment waarin twee jonge tienermeisjes met elkaar spreken over hoe hun oudere broer hen regelmatig slaat. ‘De Mijne gebruikt zijn bamboezwaard’ zegt het ene meisje. ‘Dat valt mee’ zegt haar vriendin ‘golfclubs doen veel meer pijn’. Het is een sprekend moment voor een film die helemaal draait om onzichtbaar lijden in een maatschappij die zowel volwassenen als kinderen onder zware druk zet en de pijnlijke neveneffecten daarvan weigert te zien.
Een van de meisjes die deze gesprek met elkaar voeren, is de jonge protagoniste: Eun-hee. Eun-hee is een wat teruggetrokken kind dat liever tekent dan studeert en met haar oudere broer en zus en ouders in een klein appartement woont in de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoul. Haar vader en moeder zijn te druk bezig met hun kleine winkel om veel aandacht te hebben voor wat er in het hoofd en hart van hun kroost omgaat en als dat dan toch al gebeurt, gaan de conversaties vooral over de zoon die moet gaan studeren aan een prestigieuze universiteit, de zus die te weinig aandacht heeft voor haar studies of het gedraag van Eun-hee dat niet voldoet aan de verwachtingen.
Cineaste Bora Kim baseerde zich voor dit langspeeldebuut op haar eigen jeugdherinneringen en plaatst het verhaal daarom ook in een scharnierjaar uit haar kindertijd: 1994. Dat jaar stortte een van de belangrijkste bruggen van de Koreaanse hoofdstad in, een symbolisch moment dat de nadruk legde op de pijlsnelle modernisering van het land en de manier waarop de gevolgen daarvan niet altijd in te schatten waren. Die gevolgen zijn in House of Hummingbird niet urbaan of materieel, wel maatschappelijk en emotioneel. Wanneer haar moeder tijdens een echtelijke ruzie een lamp stuk slaat en haar vader verwondt, zien we de volgende – wanneer de ouders weer samen in de zetel zitten – ochtend de niet-begrijpende blik in de ogen van Eun-hee: emoties zijn een moeilijk parcours voor het kind dat ook voortdurend gekwetst lijkt te worden door anderen. Er is haar ‘vriendje’ dat om de haverklap verdwijnt en weer opduikt en de vriendinnen op school die plots ongelooflijk venijnig uit de hoek komen en met wie de vriendschapsbanden weinig waard blijken te zijn.
De enige met wie het jonge meisje echt een voorzichtige band lijkt op te bouwen, is de nieuwe lerares op de school waar ze ’s avonds nog les Chinese kaligrafie volgt. Die lerares – zelf nog een studente – deelt met Eun-hee een andere kijk op het leven en schijnt in een gevoelig moment dat de eerdere scène over de broers lijkt te weerspiegelen, ook haar verborgen pijn te begrijpen.
Rond al die motieven bouwt Kim een contemplatieve, bijna dromerige prent, die absoluut niet probeert om vernieuwend te zijn. Het trage tempo, de aandacht voor camerabewegingen die nuances in de gezichten accentueren, de wat afstandelijke sfeeropbouw … het zijn allemaal zaken die tot de vaste elementen van dit soort drama’s behoren. Het scenario stapelt in het laatste deel de droefenis en tragiek ook iets te veel bovenop elkaar, waardoor een aantal van de sterkere verhaallijnen en kleinere momenten, dreigen bedolven te raken. Niettemin heeft House of Hummingbird genoeg kwaliteiten in huis om zich toch op vrij overtuigende wijze te onderscheiden van gelijkaardige prenten. Het spel van de jonge actrice Ji-Hu Park is ook bijzonder overtuigend en geeft de nodige diepgang aan de gebeurtenissen. Dit is zeker geen film die echt blijft nazinderen of uitblinkt, wat niet wegneemt dat er voldoende filmische poëzie te vinden is om toch stevig overeind te blijven.