Om afscheid te nemen van 2019 presenteert in december elke dag één enolamedewerker zijn of haar song van het jaar.
Het begint met een statige, liturgische orgelintro van Henry Purcell’s “Music for the Funeral of Queen Mary” en ontaardt met een verschroeiend “DIE MOTHERFUCKER, DIE” dat spontaan vogeltjes uit de bomen doet vallen. Het is maar dat u het weet: ‘Lingua Ignota’s milkshake brings all the angry women to the yard.’
2019 was zonder twijfel een belangrijk jaar voor Kristin Hayter, de zangeres en multi-instrumentalist die iets nieuws – een ‘onbekende taal’ – creëert door het fuseren van bestaande genres. Vloog ze in 2017 nog relatief onder de radar met het nochtans catchy getitelde All Bitches Die, dan stak ze dit jaar achteloos de lont aan een noise-operabom op haar tweede album Caligula en tekende ze met “BUTCHER OF THE WORLD” zelfs voor een van die zeldzame nummers die moeiteloos doorheen de verharde eeltlaag rond ons gevoelsleven dringt. De barokke schreeuwpartij overrompelt op de best mogelijke manier, maar het moment waarop de theatrale bombast plots stilvalt doet dat evenzeer. Wat overblijft is een voorzichtige piano en Hayter’s klassiek getrainde stem die zacht maar vastberaden lamenteert: “May your days be few / May another steal / Steal what you stole.” Als een neerdwarrelend vlokje as nadat iemand onverwacht een jerrycan benzine over het kampvuur heeft gegooid.
Extreem, maar geen pose of gratuite shocktherapie. Hayter windt immers geen doekjes om het feit dat haar eigen ervaringen met misbruik, geweld en misogynie model stonden voor een plaat waarin de effecten van trauma voelbaar zijn. In plaats van een lineaire, introspectieve reis richting genezing, ontketent de zangeres schaamteloos haar gerechtvaardigde toorn met symfonische noise en klassieke invloeden. Een kwestie van dynamiek en van zalven nadat ze de gemiddelde sterveling een beroerte op het lijf heeft bezorgd. Al valt er van dat laatste op “BUTCHER OF THE WORLD” bitter weinig te bespeuren. De haast gefluisterde slotwoorden “ no kindness” zijn die van de anti-Adele, die haar beul allesbehalve het beste toewenst. Als een Diamanda Galàs die bijklust in een noiseband opent ze het portaal naar gevoelens van intense woede, wraaklust, pijn en de absolute wanhoop die schuilgaat achter machteloosheid. Prachtig in al haar duistere lelijkheid pendelt Hayter tussen barokke schoonheid en industrieel gekrijs, hard en zacht, kwetsbaarheid en strijdlust.
Te beluisteren terwijl u naar een schilderij van Artemesia Gentileschi staart. Voor wie het nodig heeft.
