Intens.
Dat is het enige accurate woord dat Dez Mona’s concert in de Minard kan beschrijven.
Een eerste optreden van een nieuwe releasetour is altijd spannend: komt alles goed over, zitten licht en geluid snor, wil het publiek zich laten meevoeren op de trip die de groep voor ogen had? Over dat laatste moeten Gregory Frateur en de zijnen zich geen zorgen maken: Dez Mona is geen groep met radiohits die moeten gespeeld worden; het Dez Mona publiek is open-minded en heeft dus geen problemen met minder evidente muzikale klanken.
De opstelling op het podium deed alvast vermoeden dat het hier niet om een rockshow zou gaan: geen drumstel (net zoals op het album) en accordeonist Roel Van Camp werd letterlijk op een verhoog geplaatst. Zeer terecht, want buiten de stem van Gregory Frateur was hij zeker een van de sterkmakers van de avond. Daarmee willen we niet gezegd hebben dat Tom Pintens en Sjoerd Bruil mogen vergeten worden. Integendeel, ook zij maakten deel uit van het vurig muzikaal spel dat zich op de planken afspeelde.
Ook de belichting was sfeervol en maakte de ervaring voor de aanwezigen alleen maar intenser. Zo werd de accordeon tijdens “Darkest Hour” door de weerkaatsing van de volgspot een baken van licht.
Book Of Many is nog maar een week oud en dus had het publiek nog niet kennisgemaakt met de pareltjes die erop te vinden zijn. Voor de eerste concerten in Gent, Antwerpen en Brussel wordt de groep versterkt door het “Gone West Choir”: vier fantastische stemmen die voor nog meer sfeer en kippenvel zorgden. Zo kwam er al gauw een eerste hoogtepunt met “Poppies”, waar hun bariton- en basstemmen perfect pasten bij de instrumentatie. Het refrein galmde door het kleine theater en elke concertganger zal het met een krop in de keel aanhoord hebben.
Voor één persoon werd de emotie alvast te veel. Toen na “Poppies” het licht veranderde, zagen groep en publiek tot hun verbijstering dat er vlak voor Gregory Frateur een vrouw gehurkt zat. Op het verhoogd podium! Voor iedereen goed en wel besefte wat er aan de hand was, kwam de security haar al weghalen, terwijl ze schreeuwde dat “she adored the band”. Toen pas bleek wat er gebeurd was: de vrouw had geplast op het podium. Nadat hij van de eerste schok bekomen was, vroeg Frateur fijntjes of er toevallig nog iemand naar het toilet moest? Een medewerker van de Minard deed nog moeite om alles op te ruimen, maar het was duidelijk dat de sfeer en de intensiteit gebroken was. Wat een zonde!
Nu, Dez Mona heeft al veel watertjes doorzwommen, dus ook dit euvel kwamen ze snel te boven. Het leek wel of ze met hun harde rockversie van “Another Kind Of Life” de demonen wilden bezweren, zo rauw ging het eraan toe. En ook “Wolves” en “Journey Reunite” gingen door merg en been. “High Up The Sky” en “Lament” klonken dan weer uitgelaten en opgewonden.
Zonder het incident zouden alle aanwezigen vol lof geweest zijn over het hoogstaand muzikaal feest waar ze net getuige van waren. Nu sprak iedereen na het concert alleen nog maar daarover. Het is totaal onaanvaardbaar dat een onverlaat het moment de gloire van Dez Mona kwam verstoren. Want dat was het: doorleefde songs, gebracht door muzikanten die de emoties met hart en ziel beleven en voelen.