Nele Van Den Broeck wil al jaren beroemd worden en dat doel heiligt alle middelen. Een (gefaalde) verhuis naar Engeland is al afgevinkt op het lijstje, het verhaal daarvan vertelt ze in het korte, charmant-rommelige Nele Needs A Holiday — The Musical. Op papier kon dat plan niet mislukken, in de praktijk was het toch vooral vechten met de beperkingen — en vaak verliezen.
Nele is een artieste die het wil maken, maar Nele beseft ook wel dat echte artiesten niet uit België komen. En dus neemt ze op een T-sprong in het leven de afslag richting Londen. Als het dan toch het de “Anglosaxon Cultural Hegemony” is die het reilen en zeilen van de muzikale wereld bepaalt — “Oh, ik moet dus naar Engeland en een groep mannen worden?” — dan kan ze maar beter de stroom volgen. Het is het verhaal van Van Den Broecks 2016-2017 en ook dat van deze voorstelling, want zo werkt het navelstaren waarin Van Den Broeck zich al sinds het prille begin specialiseerde. Neles favoriete onderwerp is Nele en dat vindt ze zelf heel interessant. Meevaller voor ons: enige zin voor zelfrelativering is haar, ondanks alle dramatische trekjes, niet vreemd. Dat het een bezopen plan was om zich vanop de vrije podia van Londen tot een sterrenstatus op te werken, weet ze zelf ook wel.
De naïviteit, waarvan aan alle kanten gretig misbruik wordt gemaakt. Het opportunisme, waarmee ze zelf anderen tegemoet treedt. De grote beloftes die op oplichting berusten. Het passeert dik aangezet en met eenvoudige middelen. Met drie actrices zijn ze, om alle rollen op zich te nemen, het decor beperkt zich tot een paar bierbakken. Het werkt, omdat Van Den Broeck creatief is met haar navelpluis, zich een meesterverteller toont die niet beschaamd is om bij momenten voluit de meta-kaart te trekken. Dit is een musical en daarin mag alles, dat wordt ons verschillende keren duidelijk gemaakt.
Jammer dus dat deze voorstelling op muzikaal vlak ontgoochelt. Een eigen musical leek nochtans gesneden koek voor Nele Needs A Holiday. Love Yeah…, de tweede en meest recente plaat van Van Den Broeck was op zich al een muzikale hervertelling van een stukgelopen relatie, alle muzikale tics incluis. Showstopperballad? Natuurlijk. Akoestische breakdown-slash-dieptepunt? Vanzelfsprekend. Scheurende gitaren die de wederopstanding aankondigen? Check. Het gekke is: niets daarvan in deze musical, waarvoor ze in vogelvlucht het verhaal vertelt van het tweetal jaar dat ze het besloot in Londen te gaan maken.
In tegenstelling tot dat breed gearrangeerde album, is het budget nu te beperkt voor sessiemuzikanten die al eens met Andrew Lloyd Webber of The Spice Girls werkten. Samen met de twee mede-actrices beperkt het ‘orkest’ zich hier tot bas, drums en toetsen en vooral de ukulele van haar vroege jaren, toen ze nog als freakfolkartieste door het leven ging. Dat werkt als je in een klein café staat en mensen van hun sokken wil charmeren met kige liedjes, maar als muzikale basis voor een musical is het wat dunnetjes.
Het duurt tot flink halverwege voor we de eerste song horen die meer is dan een vlug schetsje om een liedje te hebben en net omdat het dan wel werkt, voel je wat voor gemiste kans dit is. Want Van Den Broeck kà n een musicalsong schrijven, weet hoe ze die moet brengen, met de juiste dramatische uithalen — desnoods tot het bewust lachwekkend wordt. Het zal uiteindelijk het slotnummer zijn, waarin ze beseft dat Waterloo niet toevallig in België ligt, dat helemaal de juiste toon vindt. Dat is laat, maar zo weten we tenminste dat het kan. Nele Needs gewoon meer werk en misschien een groter budget om echte songs te schrijven voor haar verhaal. Kent iemand een mecenas die eens zot wil doen?
