Stelling: Death Cab For Cutie geeft geen slechte optredens. Wat niet wil zeggen dat al hun concerten goed zijn. In De Roma stond de groep zo op automatische piloot te spelen dat we soms zelf vergaten op te letten. Geen valse noot gehoord, maar ook geen die ons beroerde.
Death Cab For Cutie heeft het niet onder de markt. De Roma worstelt al langer met de reputatie — we wikken onze woorden — niet echt een goed geluid te hebben en vanavond is zo een van die dagen waarop het helemaal niet mee wil. Meer dan een uur lang zorgen de bas en drum van Nick Hammer en Jason McGerr er voor dat al de rest door een doffe soep moet waden. Op die manier is het behelpen, en vat dit optreden nooit echt vuur.
Niet dat er geen mooie momenten te spotten zijn. Death Cab For Cutie heeft met Thank You For Today zijn beste plaat in jaren te promoten en put daar gretig uit. “Summer Years” laat ook horen waarom: de in elkaar geweven gitaarlijnen zijn van het vintage soort en hadden zo op doorbraakalbum We Have The Facts And We’re Voting Yes gepast. Het zinnetje “And I wonder where you are tonight / If the one you’re with was a compromise” is zo eentje dat nog eens toont waarom Ben Gibbard zo’n geweldige verhalenverteller is; altijd had de frontman wel de vinger op de zere plek die “het leven” heet en ook op zijn tweeënveertigste heeft hij nog wel wat wrange observaties te geef.
Dat krijg je natuurlijk als je zelf ook de nodige levenslessen hebt geleerd. Alcohol is ondertussen wijselijk afgezworen, een mislukt huwelijk met topactrice Zooey Deschanel en de bijhorende verhuis naar Los Angeles leverde het sterke “You Are A Tourist” op. Jammer dat de bijhorende heerlijke gitaarlijn in de geluidsbrij van De Roma zijn streng niet trekt. Wat het nummer zou moeten voortstuwen, gaat zo ergens onder alle andere lawaai verborgen.
“Gold Rush”, de eerste single van die laatste plaat, wordt aangekondigd als “From my new record. Er, our.” Dat klinkt als een pijnlijke lapsus, maar ook het openbaren van een waarheid. Sinds het vertrek van stichtend lid Chris Walla is Death Cab For Cutie Gibbards project en dat van hem alleen. Niet dat tourmuzikanten Dave Depper en Zac Rae hun gitaren en toetsen niet beheersen, maar: ze zullen hem nooit écht tegenspreken. Ze weten nochtans wat ze doen. Het zijn Deppers interventies die “Long Division” zoveel pit geven, net als het stevige “No Sunlight”, dat door de frontman wordt aangekondigd met een herinnering aan de laatste keer in Antwerpen: “Toen stonden we in het Rivierenhof, met water tussen ons en jullie. We zijn tegen zo’n slotgracht.”
Bijzonder ook hoe Gibbard zich één nummer lang als zanger wil tonen. “60 & Punk”, over een kale piano, is sterk, een goed onderbouwd mantel uitvegen van een oude mentor, maar ergens schreeuwt iets in ons “Duw die mens een gitaar in handen”. Het klopt niet hoe hij daar ietwat onbeholpen op de rand van het podium met zijn microfoonkabel staat te worstelen. Het blijft bij dat ene moment, want een paar minuten later ontspint de eindeloze progrockintro van “I Will Possess You Heart” zich en is alles als voorheen.
En zo kabbelt — want dat woord is wel op zijn plaats — alles gezapig voort. Death Cab speelt gretig en snel — 24 songs maken een set van bijna twee uur vol, maar zonder vuur. Was dat echt “Black Sun”, ginder? “Northern Lights”, daar? Ze waren voorbij voor we er erg in hadden. Het zal pas met de publieksfavorieten uit de periode 2003 – 2005 zijn dat er wat leven in de zaal komt. Met doorbraaksingle “Soul Meets Body”, natuurlijk, maar ook met een uitbundig “Expo 86”.
Meer van dat in de bissen. Eerst Gibbard solo met dat donkere liefdesliedje “I Will Follow You Into The Dark”, tot slot met het iconische “Transatlanticism”. Acht minuten lang bouwt dat laatste nummer op naar die uitbarsting, die “come on” die tot het oneindige wordt herhaald, een collectieve smeekbede om toenadering in een wereld vol eenzaamheid. Tientallen camera’s schieten de lucht in en zo heeft Death Cab For Cutie in de allerlaatste bocht toch nog zijn moment gehad. Volgende keer mag dat iets sneller komen.
