De hele maand december blikt enola terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2018. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wiens plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid indook.
Met “Pa”, een stevige afrekening met vader en theaterregisseur Luc, maakte Jeroen Perceval in 2014 een opgemerkte entrée in de Vlaamse hiphopscene. Vier jaar later was opvolger Beestje een nog sterkere plaat, waarop de acteur laat horen dat hij echt wel iets te vertellen heeft. “Zelfs als ik observerend schrijf, kom ik toch altijd bij mezelf uit.”
enola: Sinds de eerste Kramerplaat is je acteercarrière in een stroomversnelling terechtgekomen. Toch moest en zou je terugkeren naar de muziek?
Perceval: “Absoluut. Rappen is een heel andere manier van vertellen dan acteren of scenario schrijven, een ander creatief proces. Een liedje heb ik vaak in een uur geschreven, en is ook echt van mij, waar een scenario soms jaren vraagt. En bij acteren moet je je dan weer wegsteken achter een personage om iets over te brengen. Wat ik met Kramer doe, is echter helemaal van mij, en voelt heel direct. Het was zoeken naar tijd tussen de opdrachten door, maar twee jaar geleden ben ik dus toch opnieuw aan het schrijven gegaan, met de hulp van producer Stijn Cole.”
“Samen zijn we aan de muziek gaan sleutelen. Soms kwam ik aan met wat beats die ik thuis heb gemaakt, maar hij is het die er ook iets van maakt. Ik zit er bij, hij speelt de toetsen, bedient de machines,… Dat muzikaal stukje op het einde van “Droom”? Helemaal zijn verdienste. Dat soort sterke melodieën vond ik echt wel belangrijk, daar ben ik veel verder in gegaan dan op mijn eerste plaat. Ook mijn rijmen is veranderd. Ja, ik vind dit album veel beter dan het vorige. Ik ben in de goede richting geëvolueerd.” (lacht)
enola: “Shit, eindelijk famous”, gaat het in “Selfie”. Is er veel veranderd sinds je in Tabula Rasa Thomas De Geest speelde?
Perceval: “Het overkomt me de laatste tijd wel meer dat ik herkend word. Tabula Rasa staat ook op Netflix, en dat merk ik: ik krijg berichtjes van over de hele wereld. Dat is wel fijn, maar verder gaat het niet. Op zich is het wel aangenaam allemaal, tenzij ik net in een slechte bui naar de winkel trek om iets te kopen, maar me liefst van al zou verstoppen.
Nu, dat nummer gaat niet alleen over mij. Er zit zeker zelfspot in, maar het is net zo goed veel meer een beschrijving van wat ik om me heen zie. Het is een feit dat bij roem aandacht van vrouwen komt kijken, je krijgt het iets gemakkelijker op zo’n moment. Maar sta me toe te benadrukken dat het promiscue deel geschreven is voor ik in mijn huidige relatie zat.” (lacht)
enola: Ook in “Ik heb het gere” gaat het over de Instagramcultuur. Die hele selfiecultuur fascineert je?
Perceval: “Het verwondert me wel hoe iedereen zich online altijd van zijn beste kant laat zien, terwijl we soms toch “weken wenen”, zoals ik zing. En ja, ook ik maak me daar schuldig aan. Ik post ook foto’s van mezelf, en liefst een beetje flatteus. Het gaat me echter om die mensen die alleen maar foto’s van zichzelf posten. Jezus, er zijn toch ook nog andere dingen belangrijk in het leven? Die zelfcultus is een wonderlijk fenomeen. Er zullen wel mensen zijn die lichtvoetig door het leven gaan, hoor, maar komaan. Ik geloof zo’n shiny Instagrammensen niet, want niemand is honderd procent gelukkig, en dat is maar goed ook. Ongeluk doet je groeien. Maar ik begrijp het hoor. Het is moeilijk om jezelf echt bloot te geven op Instagram, huilend en in crisis.” (lacht)
enola: Ik merk hoe je in vergelijking met je eerste plaat meer de observerende tour opgaat. In een song als “Johnny De Pony” doorprik je zo de leegheid van de op uiterlijk gefixeerde macho.
Perceval: “Je kunt niet de hele tijd over jezelf praten, dus ik vertel over wat me ergert of bezighoudt, en wat me verwondert. En automatisch komt het dan ook altijd weer bij mezelf terug, want het ben wel ik die die observaties maak.”
enola: Zeg je nu dat er een Johnny De Pony in je schuilt?
Perceval: “Zeker. (schatert) Maar in iets mindere mate dan bij dat schoolvoorbeeld. Nu, er zijn nog altijd nummers die over mijzelf gaan. “Mama”, natuurlijk. Anders van teneur dan “Pa” vanop de vorige plaat, en dat mocht wel, want ik heb een heel goeie moeder gehad. Een topmoeder zelfs.
enola: Wat vind je zelf het belangrijkste nummer van de plaat?
Perceval: “”Ik heb het geire” is wel belangrijk. En “Droom”. En “Beestje” heeft natuurlijk ook een belangrijke tekst.”
enola: In dat nummer heb je het over je drugsverslaving en hoe je daar nog mee worstelt hoewel je al jaren clean bent. Is het echt nog zo moeilijk?
Perceval: “Dat nummer gaat over de moeilijkste momenten daarmee, maar ja, het blijft lastig. Ik heb me erbij neergelegd dat dat zo zal blijven. Eens de grens over is, is er geen weg terug.
enola: Je schuwt de vettigheid niet in je teksten. Denk je soms ‘oei, dit gaan mijn kinderen later horen’?
Perceval: “Neen, met deze plaat niet. Alhoewel ik laatst “Beestje” aan het beluisteren was terwijl mijn plusdochter van negen in de buurt was en toen dacht ik toch: dit kon ze beter nog niet horen. Maar dan ging het me meer om het onderwerp, waarvoor ze nog niet klaar is om over na te denken.” (lacht)
enola: Zie je op tegen het moment dat je je drugsverleden aan je kinderen moet uitleggen?
Perceval: “Als ik ze daarmee kan behoeden om zelf die stommiteiten te doen, dan niet. Ik hoop dat ik hen die bullshit kan besparen.”
enola: Heb je hier nu veel ambitie mee?
Perceval: “Beestje is ontstaan uit noodzaak, uit de goesting om nog eens met muziek bezig te zijn en dingen te vertellen die ik anders niet verteld krijg. Stijn heeft me daar ook in aangevuurd. Hij was het die me zover kreeg om nog eens te rappen, en voor ik het wist had ik zoveel nummers dat er een plaat was. En nu? Ik hoop dat het een publiek vindt, dat mensen ernaar luisteren en dat het sommigen van hen raakt. Dat is alles. Al zou ik natuurlijk graag hebben dat een van mijn liedjes de radio haalt, maar ik weet niet hoe realistisch dat is.”
“Ik maak mezelf niet wijs dat ik hiermee binnenkort in Het Sportpaleis sta, of zelfs maar de AB. Als het maar een publiek oplevert en ik wat optredens kan doen, dan is het goed. Want ik wil dit wel blijven doen. Ik vind muziek een van de mooiste kunstvormen, en ze zal altijd een leidraad blijven. Al weet ik niet hoeveel tijd ik ervoor kan vrijmaken, want ik heb nog ander werk te doen. Zo werk ik nog altijd aan het scenario van mijn film “Dealer”, en ondertussen proberen we de financiering rond te krijgen. Binnen dit en twee jaar zijn we hopelijk effectief aan het filmen.”
enola: En ondertussen zien we je straks in De Dag, Over Water en De Bende van Jan De Lichte. Het valt me op dat als je een acteerklus aanneemt, dat altijd in een behoorlijk straf project is. Ben jij zo goed in het pikken van de juiste rollen, of is dat een kwestie van geluk?
Perceval: “Dat is een samenspel van factoren. Ik ben inderdaad vrij kritisch, en ik heb altijd gepast als ik het niet interessant genoeg vond, maar tegelijk heb ik ook geluk gehad. Ik geloof dat dat element altijd speelt in een acteurscarrière. Je kunt nog zoveel talent hebben als je wil, de perfecte snoet en zelfs in de juiste job belanden, het hangt er dan ook nog vanaf wat die film of die serie doet, of ze de Oscars halen en wie je daarin bezig ziet. Daar heeft het me meegezeten, waardoor weer nieuwe dingen op me afkwamen. Weten waar je in speelt en waar niet, opdat je je niet verbrandt, heeft zeker ook meegespeeld.”
Beestje is nu digitaal uit.
