The Bony King Of Nowhere bracht met zijn recente relaas van een relatiebreuk, Silent Days, misschien wel zijn beste plaat tot nu toe uit. Een magisch concert in de Rotonde toonde dat de rauwe songs live zo mogelijk nóg meer rillingen veroorzaken.
”Going Out” opende net als op plaat met een fragiele tokkel. De band wist de delicate ingetogenheid van het origineel te behouden. Het podium baadde ondertussen in betoverend licht. Meteen werd je bij je nekvel gegrepen. Al van bij het eerste nummer werd duidelijk dat The Bony King Of Nowhere niet alleen op plaat enorm gegroeid is, maar ook live. Er was meer zekerheid en volwassenheid, maar ook meer openheid. Hier stond Bram Vanparys, in al zijn kwetsbaarheid, niet de Benige Koning. “Silent Days” en “Waiting For Your Sign” toonden een band die perfect op elkaar ingespeeld was, die méér waren dan een band, een samenspel dat er alleen kan komen door diep vertrouwen en vriendschap. Naast Gertjan Van Hellemont, die bij momenten drie instrumenten tegelijk bespeelde, is Jasper Hautekiet de stille kracht aan de andere kant van het podium. “Waiting For Your Sign” won trouwens alleen maar door minder te zijn: minder slepend, minder gearrangeerd, maar wel meeslepender.
De stemming voor de hele avond in de Rotonde, de ideale plek voor dit soort concerten, was gezet. Muzikaal werden de toch al zeer sterke nummers van Silent Days nog verder uitgediept. De sfeer zowel op het podium als ervoor was er ondertussen één van oprechte dankbaarheid en wederzijdse warmte. Alsof niemand – noch de band, noch het publiek – het vanzelfsprekend vond dat deze avond vol nieuwe muziek er gekomen was. Vanparys, ook al gaf hij zelf toe geen prater te zijn, moest geen moeite doen om zijn blijdschap te tonen: het droop in dikke druppels van hem af. Hij leek soms oprecht verbaasd dat zijn publiek drie jaar lang was blijven wachten. Het maakte het concert er alleen maar krachtiger op.
Bijna heel Silent Days passeerde vrijdagavond. Soms radeloos, in een door merg en been snijdend “Whenever We Meet Again” of een indrukwekkend “Through The Night”. “Every Road” was een zoveelste kippenvelmoment. Live werkte de bijna-stilte in de tweede helft van het nummer zelfs nog beter. Het viel ook weer op hoe The Bony King zijn klankenpallet verrijkt heeft (wat een fenomenaal subtiel drumwerk van Christophe Claeys bijvoorbeeld). Met dat rijker geluid wist hij ook zijn vroegere songs perfect in te passen in het concert. “Got To Let You Know” was het moment waarop Vanparys je ervan wist te overtuigen dat Cohen gelijk had toen hij “there is a crack in everything/that’s how the light gets in” zong. “Sleeping Miners” werd helemaal hertimmerd tot het nummer perfect in de flow van Silent Days paste. “Travelling Man” van zijn titelloze derde werd wel helemaal solo gebracht, maar niemand die daar om maalde. De haren kwamen recht te staan: Vanparys vertelde niet langer over de travelling man, hij wás hem.
”Like Lovers Do” sloot de hoofdronde bezwerend af. Voor de eerste bisronde won de naïviteit en romantiek het weer na de storm van Silent Days met “Girl From The Play”. Toen enkelingen in het publiek wat verlegen de “woehoe” uit de bridge begonnen te zingen, was Vanparys zichtbaar geroerd en fluisterde hij andermaal hoe lief we wel niet waren allemaal. Een luidkeels aangevraagde tweede bisronde ontroerde de zanger daarna helemaal. Hij gaf toe geen andere songs te hebben voorbereid, “maar dat is geen excuus na vijf platen”. Een solo gespeeld “Eleonore” liet iedereen nog een laatste keer met een krop in de keel maar ook warmte in het hart achter. Zo werd het hele concert een oprecht blij wederzijds weerzien, ondanks de zware thematiek van de meeste songs. Het zorgde voor een unieke avond waarop publiek en artiest een geheel werden en er van de muur tussen de twee nauwelijks iets overbleef.
