Plaat nummer 4 ondertussen voor Marble Sounds. The Advice To Travel Light klinkt na de verstillende experimenteerzucht van Tautou als een best of van tien jaar Marble Sounds met elf nieuwe nummers, waarin métier en ervaring gekoppeld worden aan de melancholische melodieën die als vanouds het DNA zijn van de band rond Pieter Van Dessel. Het is een album dat wederom bulkt van de “kleine magische momentjes”, waar de band prat op gaat.
enola: Dit klinkt echt als een plaat van iemand die in het reine is met alles, van iemand die tevreden is met hoe het loopt met z’n band.
Van Dessel: “Eigenlijk wel, ja. Oei, wel een saai begin voor een interview, niet (lacht)? Maar eerlijk: mocht je me vragen waar ik over tien jaar wil staan, zou ik antwoorden dat het gewoon mag blijven voortduren zoals het nu loopt. Als ik rondom mij kijk, besef ik dat ik blij mag zijn met dat gevoel. In “Dance Clarence Dance” van op Dear Me, Look Up zong ik al “I prefer low expectations over false hopes.” en dat blijkt te kloppen. Of misschien ben ik snel tevreden – behalve muzikaal dan (lacht).”
enola: Dat was de titel die boven ons allereerste gesprek stond: “De rit is belangrijker dan het doel.” Ook dat blijkt te kloppen: just enjoy the ride lijkt het devies voor je op dit punt met Marble Sounds.
Van Dessel: “Ja. Ik wil m’n leven lang muziek blijven maken en Marble Sounds een lange levensloop geven. Dan moet het allemaal ook niet te snel gaan. Ik wil het plezier best wat rekken. Stel je voor dat “Leave A Light On” ons eerste nummer was geweest en meteen het grote succes werd. Dat zou bijzonder jammer geweest zijn om het dan bij elke single achteruit te zien gaan. We hebben nu wel een piek gehad, maar dat mag de enige piek zijn. Ik veronderstel dat we nooit meer zo’n breed succes zullen kennen. Het is gewoon goed dat we niet met een grote knal begonnen zijn.”
enola: Bij de release van Tautou was er wel een grotere bewijsdrang. Toen moest het anders qua geluid en als de volgende platen een minder niveau zouden halen, dan stopte je er nog liever mee, zei je toen. Dat is toch een verschil qua urgentie en benadering met nu.
Van Dessel: “In zekere zin wel, ja. Toen wou ik echt iets radicaal anders en nu wou ik weer dat je gewoon Marble Sounds hoorde. Maar dan toch op een andere manier dan vroeger. En nu heb ik wel weer het gevoel dat de volgende plaat anders moet zijn (lacht). Bij mij gaat dat in slingerbewegingen. Het verschil met de eerdere albums is dat ik nu ook veel had geschreven. Ik had zo’n twintig nummers klaar. De heftige songs heb ik uiteindelijk geschrapt. Het zou een totaal andere plaat geweest zijn, ten koste van de meer intimistische songs op de tweede plaathelft. Die verschijnen wellicht nog eens op een ep. Ik had er twaalf geselecteerd voor de plaat, maar er was eentje waar ik toch niet zeker van was, terwijl het van vele anderen wel het lievelingsnummer was. Op de dag dat het naar de perserij is gegaan, heb ik toch nog gebeld om het nummer eraf te halen. Anders was iedereen tevreden geweest met dit album behalve ik. Dat klopt ook niet (lacht). Het gaat me nooit lukken om een nummer uit te brengen waar ik zelf niet volledig achtersta, hoe goed anderen het ook vinden.”
enola: Het is inderdaad een andere ervaring dat je nu wel veel nummers klaar had, want destijds durfde je vooral tekstueel al eens te worstelen met inspiratie. Nu blijkbaar totaal niet.
Van Dessel: “Nee, omdat ik nu eens zin had om heel breed te schrijven. Op Tautou zocht ik m’n heil in verhalen, bijvoorbeeld over een van de vrouwen van Picasso. Toen schreef ik gerichter dan nu. Dat zal op de volgende plaat wellicht ook weer het geval zijn. Dan mag het misschien ook weer wat minimalistischer. Ik wil een keurslijf vermijden, vandaar dat deze plaat ook zo afwisselend is. Noch tekstueel, noch muzikaal wilde ik in een bepaald concept of hokje blijven. Het is echt een compleet album.”
enola: Ze klinkt alsof je de drie vorige platen in een blender zou doen en met een gegroeide maturiteit geproducet en gemixt hebt. Sommige songs zwellen aan, zoals Dear Me, Look Up, maar dan minder bombastisch, zoals op Tautou. Je citeert ook je eigen teksten vanop vorige albums.
Van Dessel: “Dat klopt. Voor het eerst heb ik daardoor het gevoel dat we live niet te veel songs moeten toevoegen. Op de eerste try-outs kreeg ik vaak te horen dat die nieuwe nummers het beste overkwamen bij het publiek. Ik speel die oudere nummers nog wel graag: je kent die goed én je vindt ze goed, want je hebt ze zelf geschreven (lacht). Zoals ik daarstraks aangaf: waar ik niet achtersta, komt niet op de plaat. De knipogen naar oudere nummers zijn bewust. In de strofe van “Anyhow (Even Now)” weerklinkt de echo van “Redesign” van op ons debuut. We worden oud genoeg om met zulke knipogen te spelen (lacht). Misschien wou ik nu alles wat op het schap lag opkuisen en de laatste plaat vintage Marble Sounds maken. Ik weet het nog niet.”
enola: Dat is wel een heel mooie vrijheid die je hebt bereikt. Voor hetzelfde geld maakte je drie jaar geleden een plaat vol pianoballads om het succes van “Leave A Light On” achterna te hijgen. Jullie veranderden echter radicaal van koers met Tautou. Doordat die aanpak best wel succes had, heb je je vrijheid gekocht.
Van Dessel: “Ik ben nog steeds ontzettend blij met Tautou. Waarschijnlijk ben ik er het meest fier op van de vier platen tot dusver. Misschien blijft dat ook zo. Dat is nog iets anders dan het je beste plaat vinden. Ook op deze vintage Marble Sounds-plaat duiken er nog elementen van op. Met Tautou hebben we Little Waves mogen afsluiten, de Wablief op Pukkelpop kunnen afsluiten… Zo hebben we toch veel kansen gekregen. Misschien had “Tout Et Partout” meer airplay mogen krijgen, ja. “Anyhow” heeft dat nu wel heel veel, zo zie je maar hoe onvoorspelbaar het is.”
enola: Daar alludeerde je vroeger al eens op: het gevoel dat je je toch elke keer weer moet bewijzen, die airplay echt moet verdienen met een nieuwe plaat. Toch spat er weinig bewijsdrang af van dit album. Eerder take us or leave us.
Van Dessel: “Da’s waar. Maar dat elke keer moeten bewijzen heeft zowat elke band tegenwoordig denk ik, behalve Bazart misschien (lacht). Maar we moeten niet klagen, we verschijnen in veel bladen en op veel blogs, van De Standaard tot de Marie Claire.”
enola: Op The Advice To Travel Light lijk je ook je gepieker en buien van weemoed een juiste plaats te geven. Vooral in een “39” komt dat naar voor, het laat zich luisteren als het prachtige sleutelnummer van de plaat.
Van Dessel: “Dat gaat over een midlifecrisis, maar tegelijk is het een liefdeslied. Ik zie het allemaal positief in. Hoewel ik ondertussen 40 ben geworden (lacht). Pas op, 40 worden is easy hoor. Mijn 35ste verjaardag was spannend, als kantelpunt naar die 40. En op je 39ste word je helemaal nerveus, maar die 40 zelf viel goed mee. Dus nu wil ik absoluut nog niet aan die 45 denken (lacht). Dat nummer is effectief ook geschreven op m’n 39ste verjaardag, enkele maanden na de release van Tautou. Ik had het muzikale idee wat uitgewerkt en toen ik het bewaarde, heb ik het als bestandsnaam gewoon “39” gegeven. Daarna ben ik beginnen schrijven wat ik voelde. Het is eigenlijk ook het eerste nummer van de plaat, het oernummer dat het album op gang trok. Er is quasi niks veranderd tegenover de demo.”
enola: Wat was de rol van Jo Francken in het proces? Hoe ben je bij hem terechtgekomen?
Van Dessel: “Jo heeft deze plaat gemixt. Soms denk ik dat hij de helft van de muziek die je hoort op de radio in z’n handen heeft gehad. Destijds heb ik een nummer gearrangeerd voor Jonas Winterland, “Wie Ik Ben En Hoe Ik Heet”. Dat was een heel fijne ervaring: ik had de arrangementen gedaan en hij heeft het veel beter laten klinken, op een efficiënte manier door heel weinig te veranderen. Het klopte en het klikte tussen ons — al hebben we weinig gepraat, maar dat hoeft niet. Het ging allemaal op een heel natuurlijke manier. Hij heeft nadien nog een mail met complimenten gestuurd over “The First Try”. En zo ging de bal aan het rollen. Tautou was eigenlijk meer een groepsplaat dan deze, omdat we toen alles met Jasper Maekelberg als producer hebben opgenomen. Nu heeft Jo gemixt en was ik de producer. Nu, als ik alleen werk, wil ik als een band klinken. Op de eerste ep die ik maakte voor ik een groep had, wou ik klinken als een vijfkoppige band. Die technologie staat niet stil, man (lacht). Die band is er nu wél, en het geheel is groter dan de delen. De bijdragen van alle muzikanten verschilt van nummer tot nummer, van plaat tot plaat. We moeten dat niet op weegschaaltjes leggen, als het eindresultaat maar perfect klinkt.”
enola: Een constante op The Advice To Travel Light is ook die verfijning, de laagjes, het spelen met klanken. Dat is meer dan ooit jullie DNA.
Van Dessel: “En dat uit zich voornamelijk op de tweede kant van de plaat. Ook dat lijkt een constante te zijn bij ons. Ik ben eigenlijk het meest tevreden van al onze tweede helften. Vaak staan de knallers en singles op de eerste helft en staan de mooiste songs achteraan. Die sijpelen trager binnen, maar ik hoop dat de mensen daardoor onze platen blijven herbeluisteren. Ik herbeluister vooral telkens de laatste drie nummers van onze albums (lacht). ”
enola: In die laatste nummers komt ook terug: wees tevreden met wat je hebt in plaats van onrustig rond te kijken naar wie het al dan niet schijnbaar beter heeft.
Van Dessel: “Het is niet dat de plaat van begin tot einde daarover gaat, maar het gaat inderdaad wel over het gevoel die vrijheid te hebben van weinig mentale en emotionele ballast mee te dragen zowel op materieel als mentaal gebied. “One Last Regret” gaat daarover: de spijt die je meedraagt in je leven. Alsof ik alle spijt even van me wou afschrijven, de spijt van dingen gedaan te hebben of net niet gedaan te hebben. Dat sloot voor mij deze plaat ook echt af. Weet je (denkt na), het zijn gewoon drie goede jaren geweest tijdens dit maakproces. Na Tautou heb ik wel enkele maanden op een roze wolk geleefd. Ik was zo blij met en fier op die plaat. Dat gevoel primeert op de concrete verkoopresultaten of wederzijdse verwachtingen die al dan niet zijn ingelost. Maar het muzikale primeert nog altijd op het tekstuele, dus het is niet dat ik met een thematisch concept in m’n hoofd een heel album begin te schrijven. Ik heb ook al in m’n hoofd hoe ik de volgende plaat wil laten klinken, maar alles op z’n tijd. Zoals ik zei: het moet allemaal niet te snel gaan (lacht).”
Uiteraard gaat Marble Sounds de hort op met deze plaat. Deze vrijdag in de 4AD in Diksmuide bijvoorbeeld. Op woensdag 17 oktober in Het Depot in Leuven en woensdag 31 oktober in De Studio in Antwerpen. Reis licht op weg naar daar en laat de weemoed tot u komen.
