Ze is seksueel fluïde, heeft een mix van etnische achtergronden door haar aderen stromen en schrijft emotionele trauma’s en psychologische aandoeningen van zich af op melodieën die door een brede waaier aan genres geïnspireerd raakten. Ondanks een bij momenten sprankelend debuut zat er tegen Hopeless Fountain Kingdom toch al behoorlijk generische sodapop onder het pittig klinkende label, waar live dan nog eens alle prik uit verdwenen was.
Hoewel Halsey in haar jonge leven al behoorlijk wat demonen bevocht, sloeg haar muziek uiteindelijk toch het meest aan bij een jonge tienergeneratie. Ook in Brussel stond een puberzee gillend paraat om anderhalf uur woord voor woord elke song mee te bekken. Dit publiek had niet veel nodig om overstag te gaan: een introotje op tape dat eindigde in een silhouet op doek volstond om het gekrijs exponentieel in decibels te laten toenemen. Met de opener “Eyes Closed” trapte Halsey haar set aardig af – ze gleed en kronkelde als een amalgaam van Madonna anno Open Your Heart en debuterende Pink over het verhoogde middenpodium en vulde in haar uppie behoorlijk goed de bühne. Die energie en attitude behield ze de hele set lang, maar die begon al snel repetitief aan te voelen. De 87e mic toss deed toch eerder als een tic dan een truc aan.
Wanneer ze “Castle” inzette met “Let’s see what kind of show this will become” wou ze zich zo graag meten met bovenstaande en andere poprebellen, maar helaas beantwoordde ze zelf de vraag behoorlijk teleurstellend door de song ten onder te laten gaan in logge dubstep en na elke strofe te pauzeren om aan te manen nog hoger aan het springen te slaan. Live verviel Halsey in elk cliché dat haar imago / branding wil bestrijden. Haar zogenaamde sociaal activisme verwaterde al snel tot “laat iemand anders nooit bepalen wie je bent” en andere Flair-wijsheden, die bovendien ook woord voor woord ingestudeerd bleken. Kreeg je in het begin nog een impulsieve uitroep dat dit de eerste Halsey-show op Belgische bodem was, dan drukte ze later haar grote vreugde uit om de gezichten op de eerste rij al jarenlang met haar ouder zien te worden. Wereldreizigers, die Belgische bakvissen.
Het grootste statement kwam er door “Strangers” op te dragen aan de LGBTQ-gemeenschap. Een song die op plaat de charme van Halsey toont: een aanstekelijke popriedel over een affaire met een andere vrouw die het geslacht tot een onbelangrijke factor maakt. Live bleef de riedel voor een keer overeind, maar er moest toch een potsierlijke actje met een overbodige achtergronddanseres bij, die in vergelijking met Madonna’s affaire met Britney en Christina op de VMA’s van 2003 op het randje van pornografie leek. Even later registreerde “Hurricane” ook nog eens op de radar als professioneel gebrachte pop met enkele weerhaakjes, waarna een slaapverwekkende afwisseling van suikerzoete monologen en platte ballades de dunne ruggengraat helemaal uit de set trok.
Voorbij de snooze wachtte een rist inwisselbare midtempo-nummers die de hitmachines de laatste jaren in bulk kakten. De bitterzoete debuutsingle “Ghost” of doorbraakhit “New Americana”, die Halsey alternatiever op de markt keilde dan waar ze uiteindelijk haar plaats vond, kregen zelfs geen plaats meer in een set die de pubervoetjes duidelijk op een makkelijker tempo wilde laten trappelen. Tegen de tijd dat een aantal eersterijertjes ongemakkelijk op podium mee mochten komen zingen en België het beste publiek van de Europese tour genoemd werd, was de generatiekloof te groot geworden. Leek Halsey in het begin voor urban pop te kunnen doen wat Kiesza enkele jaren geleden met negentiger synths deed, dan is ze ondertussen de kleurrijke kaft rond een tienermarketingdossier geworden.
