Met de stripadaptaties van Pinokkio kan je intussen al een flink uit de kluiten gewassen boekenkast vullen. De een al kunstzinniger of kinderachtiger dan de andere. Zit iemand dan nog te wachten op deze nieuwe uitgaven van Italië’s meest bekende romanfiguur?

Misschien wel. In de eerste plaats omdat David Chauvel vrij dicht bij het oorspronkelijke verhaal is gebleven en de surreële Commedia dell’Arte-sfeer perfect tot leven brengt. Het verhaal is bekend, al was het maar door de wel erg verwrongen interpretatie van Walt Disney.

Wanneer de timmerman Geppetto met een eenvoudig houtblok zijn eigen zoon schept in de vorm van een slappe marionet die als bij wonder tot leven komt, beseft hij nog niet wat hem te wachten staat. Want naast een schijnbaar goede wil, heeft de pop ook een flinke dosis kwaadwillendheid en onbeschaamdheid meegekregen.

In eerste instantie is de kleine Pinokkio slechts een naakte pop als hij een eerste keer ontsnapt uit het huis van Geppetto. De oude timmerman wordt meteen het slachtoffer van zijn gewelddadige reputatie en wordt gearresteerd om Pinokkio te beschermen tegen zijn opvliegend karakter. Pinokkio is de hemel te rijk dat hij een nachtje alleen thuis kan doorbrengen en slaat het goede advies van de pratende krekel, die onder het dak van de timmerman leeft en eigenlijk zijn extern geweten symboliseert, totaal in de wind. Maar zijn eerste nacht in volledige autonomie zal niet zo idyllisch zijn als hij verwachtte en Pinokkio zal snel de afwezigheid van zijn vader betreuren.

Helaas, hoewel Pinokkio zich nestelt in excuses en verklaringen over zijn goede bedoelingen, zal zijn grote naïviteit en drang naar afleiding niet stoppen om hem op het verkeerde pad te sturen. Zo eindigt hij bijna als brandhout nadat hij misleid werd door bandieten (de vos en de kat), wordt hij misbruikt, tot slavernij gedwongen, veranderd in een ezel en opgeslokt door een zeemonster. Toevallig zullen zijn tegenslagen de aanleiding zijn voor een aantal prachtige ontmoetingen, zoals met de fee met het blauwe haar die er misschien in slaagt om zijn ultieme wens te vervullen: Geppetto vinden en Pinokkio veranderen in een echte jongen.

David Chauvel (zie ook Wollodrin, en The Wizard of Oz) zorgde zoals gezegd voor een zeer mooie bewerking van het werk van de Italiaanse schrijver Carlo Collodi. Hij zorgt voor een even magische wereld waarin dieren menselijke eigenschappen hebben en Goed en Kwaad pal tegenover elkaar staan. We zijn hier ver verwijderd van de geciviliseerde versie van Walt Disney. Hij voorziet de pop van een even turbulent als koppig karakter waardoor hij steeds op het punt staat om alle sympathie van de lezer te verliezen tot hij zich plots weer van een zachte en uiterst naïeve kant toont. Voor een roman van dit genre en deze tijdsgeest is het uniek, dat de scheiding tussen goed en kwaad geregeld heel vaag gehouden wordt. Een kluif voor de psychologie die toen zijn grote opmars hield in de westerse wereld. Het werk van de Australische tekenaar Tim McBurnie (7 piraten, Ara) is erg geslaagd. Hij zorgt voor een authentieke sfeer van het verhaal, die zweeft tussen (sur)realisme en cartoonesk. Net datgene dat nodig was om deze strip interessant genoeg te maken om aan te schaffen.

Chauvet voorzag zijn verhaal van een ontroerend voorwoord. Zo merk je dat Pinokkio in wezen ook het verhaal is van zijn vader Geppetto, die een onvoorwaardelijke liefde koesterde voor dit kleine boefje. Een prachtig verhaal dat we graag (her)ontdekken, maar nu mag het ook eventjes stoppen met de verstrippingen van Pinokkio. Trop is zoals steeds te veel.