Getraumatiseerde vrouwen die gaan spoken: je wilt het niet meemaken. Behalve dan in een strip die zich afspeelt in het middeleeuwse Japan.
De naam Johan Neefjes doet misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar misschien herinnert u zich nog RunRun: A Sukeban Story, zijn stripdebuut. Die werd, net als deze Yurei, door de Hanabi Publishers als manga gepromoot. Logisch voor deze zijtak van uigeverij Syndikaat die zich vooral toelegt op manga-uitgaven. In dit geval is het een spijtige zaak, want beide strips van Neefjes voldoen amper aan de gangbare mangavoorwaarden. Zowel het formaat als de stijl doen allerminst manga aan. Neefjes is wel een Japan-liefhebber, die het land jaarlijks bezoekt op zoek naar inspiratie. Hij laat zijn verhalen tot nu toe dan ook in Japan afspelen met heel wat Japanse illustratietechnieken. Maar het zijn technieken die je eerder in de Japanse grafische kunst tegenkomt dan in mangaboekjes.
Maar goed, met deze Yurei bevestigt Neefjes dus duidelijk zijn reden van bestaan in de stripwereld. Na een gevulde carrière als illustrator en visualiser (iemand die storyboards maakt voor reclamefilms) heeft hij duidelijk zijn draai gevonden met deze tweede worp.
Anders dan Runrun, waar je een volledig verhaal in felle kleuren kreeg, bevat Yurei vier kortverhalen in gewassen zwarte inkt. Elk verhaal heeft wel zijn eigen, sobere contrastkleur maar zwart, wit en grijs hebben de boventoon. Respectievelijk komen er vier thema’s aan bod: liefde, verdriet, eenzaamheid en aandacht.
We krijgen een collectie griezelverhalen waarbij hij zijn licht werpt op de sensuele, macabere, geestige kant van Japan. Eigenlijk is “spookverhaal” eerder de vlag die de lading dekt. De Yurei uit de titel zijn in de Japanse folklore de geesten van overledenen die de overgang naar de andere wereld nog niet gemaakt hebben, omdat ze nog een rekening te vereffenen hebben of een trauma moeten verwerken. In dit geval gaat het vier maal over een vrouwelijke Yurei, ook wel de Yokai genoemd, die telkens bij een man komt spoken. De Yokai kan je vergelijken met de sirenes uit de Griekse mythologie. Met hun verleidelijke stem en uiterlijk verleiden ze de mannen die niet kunnen weerstaan aan hun lokroep; en dat zijn dus alle mannen. Maar onder die verleidelijke laag schuilt een bloeddorstig monster dat zich op bloederige wijze wreekt op wat haar in het verleden is aangedaan.
We hebben met Neefjes dus niet alleen een begenadigd tekenaar op ons bord gekregen, ook de verhalen zijn knap gevonden. Moest Edgar Allen Poe in Japan zijn opgegroeid, hadden we deze verhalen nu in de wereldbibliotheek gevonden. Aangezien zijn stripstijl duidelijk afwijkt van wat hij als illustrator aflevert, is een teken dat hij zijn ziel in zijn eigen verhalen legt. Hij heeft zich goed gedocumenteerd en levert mooie decors en personages af uit een feodaal Japan waar geen precieze datum op te kleven is. Maar het overtuigt.
Hou Johan Neefjes zeker in het oog. Iemand die deze kwaliteit aflevert in zijn twee eerste, totaal van stijl verschillende strips, heeft alles om een hele grote te worden, voor zover hij dat nog niet is. Indien je bankrekening het toelaat, geven we je de raad om de hardcovereditie met glanzend papier aan te schaffen. Je haalt per slot van rekening een stukje kunst in huis.
