“But if you know what I’m thinkin’ / you’ll know that pop country really sucks” zong Hank Williams III op zijn klassieker Straight To Hell. Geen genre dat zo mismeesterd wordt door derderangs, maar populaire, brol dan country. In afwezigheid van Williams zelf zijn er gelukkig nog andere artiesten die tonen hoe je wel opwindende country kan maken, zoals Sarah Shook.
Sarah Shook groeide op in een fundamentalistisch religieus gezin in de stad Rochester aan de oevers van Lake Ontario, in het noorden van de staat New York. Tijdens haar jeugd was het vooral religieuze muziek dat de klok sloeg ten huize Shook. Pas nadat ze het ouderlijke juk achter zich liet, leerde ze ook andere muziek kennen. Uiteindelijk zou ze haar nieuwe woonplaats vinden in North Carolina, waar ze een reeks muzikanten rond zich wist te verzamelen. Eerst brachten ze onder de naam The Devil de EP Seven uit, later werd de band hernoemd tot The Disarmers om in 2014 uiteindelijk een eerste album op te nemen en het vervolgens in eigen beheer uit te brengen.
Dat album, Sidelong, werd vorig jaar heruitgebracht door haar nieuwe platenmaatschappij Bloodshot Records uit Chicago, een van de meest vermaarde onafhankelijke labels in de alternatieve countrymuziek (zie ook The Bottle Rockets, Robbie Fulks, Alejandro Escovedo, Ryan Adams). Nu is er Years waarop Sarah Shook & co al het goede van dat album niet gewoon bevestigen. Wat hier geserveerd wordt is immers even opwindend als die eersteling, maar dan met nog betere nummers. The Disarmers tonen zich de ideale band voor Shook om haar nummers te brengen en bestaat uit Eric Peterson (gitaar), John Howie Jr. (drums), Phil Sullivan (pedal steel) en nieuwkomer Aaron Oliva (bas).
Volgens Sarah Shook zelf is Years gebaseerd op haar ervaringen de voorbije jaren, over hoe je jezelf bijeen raapt na jaren van ellende en vooral over je eigen zin doen. Zo rekent alleenstaande moeder Shook in de opener “Good As Gold” af met haar jaloerse ex (“I’m afraid of losin’ / Not afraid of losin’ you”). Het stembereik van Shook mag dan niet al te groot zijn, toch stoort dat hier allerminst. Wat ze mist aan technische bagage compenseert ze immers dubbel en dik met inleving.
Hetzelfde geldt overigens ook voor de muziek. Country wordt gespeeld met de energie van een punkband. Er wordt hier niet gemikt op goedkope effecten. Nee, Sarah Shook en haar band spelen hier rauwe, recht-voor-de-raapse country. “It seems my way of livin’ don’t live up to your standards / And if you had your way I’d be some proper kind of lady” zingt ze in “New Ways To Fail”, een eerste hoogtepunt. Het is echter niet zo dat Shook de country-clichés mijdt, integendeel. De drankduivel doet haar intrede in “The Bottle Never Lets Me Down”. De manier waarop Shook — die naar eigen zeggen tijdens de opname van dit album geen druppel aanraakte — het nummer brengt, kerft rechtstreeks in je ziel.
De drie allerbeste nummers staan in het midden van het album. “Parting Words” is een ingetogen, verscheurend liefdesliedje, al loopt het niet goed af — of wat had u gedacht?. “What It Takes” en “Lesson” zijn sprankelende countrynummers — waar de gitaar van Peterson heerlijk doorheen mag wandelen — ergens tussen The Bottle Rockets en R.E.M. in. De commentaar dat er te weinig variatie in het album zit? Het is misschien terecht, maar dan is het toch ook een beetje muggenziften. De krakkemikkige rockabilly van “Damned If I Do, Damned If I Don’t” en de melancholische countrysleper “Heartache In Hell” zijn de enige nummers die afwijken van het uptempo stramien van de andere nummers.
Het is al jaren geleden dat Hank Williams III nog een album uitgebracht heeft. Gelukkig is er nu Sarah Shook om die leemte op te vullen. Years is een klassieker in wording van de alternatieve country.
