’t Is fijn om een Will Toledo fan te zijn: ofwel ga je lekker zelf op zoek naar de parels die hij in zijn tienerjaren op Bandcamp flikkerde, ofwel wacht je tot hij ze opnieuw uitbrengt in een opgefokte studioversie. Pret verzekerd, in beide gevallen.
Eerst even terug naar 2011: Toledo schreef Twin Fantasy destijds bij elkaar op zijn jongenskamer, nam de boel op met zijn laptop en gooide het online, net zoals hij met acht andere albums deed. Een jaar of vijf later, nadat hij met Teens of Denial zijn band Car Seat Headrest op de indierockkaart had gezet, vond hij de tijd rijp om die –naar eigen zeggen onafgewerkte — songs opnieuw op te nemen. In een professionele studio deze keer, met een volledige band erbij.
Nu, Twin Fantasy was al niet zómaar een Car Seat Headrest plaat. Voor de fans van het eerste uur geldt de originele versie als het meesterwerk van de groep uit Seattle. Twin Fantasy is een persoonlijk conceptalbum over de liefde van een negentienjarige Toledo voor een andere jongen, die gepaard gaat met meer twijfels en frustratie dan wat anders.
Klinkt wat depri? Niet als je hoort hoe Toledo die teenage struggles vertaalt naar tien explosieve gitaarsongs, barstensvol vuur en viriliteit. Want dat is natuurlijk hoe le nouveau Twin Fantasy het verschil maakt tegenover zijn voorganger van op die jongenskamer: met een band die zich de pleuris speelt in Toledo’s nek, wordt de plaat een en al spierkracht.
Het beste bewijs daarvan wordt al snel op je bord gegooid: het dik dertien minuten durende “Beach Life-In-Death” rammelt, klettert en beukt dat het geen naam heeft, hapt hier en daar kort naar adem, om meteen weer een versnelling of twee hoger te schakelen zodra je denkt even te kunnen uitblazen. Deze wervelwind is op zijn eentje uw centen al waard — en reken daar de schamele twintig euro voor het AB-concert eind mei ook maar meteen bij.
De stormachtige energie van Car Seat Headrest vormt een onwaarschijnlijk contrast met de flauwe toon van Toledo’s stem en zijn totale gebrek aan charisma. “Give me Frank Ocean’s voice and James Brown’s stage presence,” zingt hij daarover zelf in “Cute Thing”. Maar net dat maakt Car Seat Headrest zo bijzonder, want waar de schuchtere frontman mee naar buiten komt is razend ambitieus, grotesk, absurd en ingenieus tegelijk. Toledo pakt uit met hondsbrutale gitaarriffs, schijnbaar dwaze teksten en refreinen die niet meer uit je kop te slaan zijn — wij betrappen onszelf twee jaar na Teens of Denial nog regelmatig op een luidkeelse killer whales.
Met deze reboot van een zonderlinge cultklassieker, doet Car Seat Headrest een gooi naar promotie naar de hoogste klasse van de indierock, willen of niet. Gaat Toledo van daarboven even straffe nummers blijven schrijven als destijds op zijn tienerkamer? Misschien niet. Maar met wat hij al heeft liggen, kan hij nog jaren verder.
Car Seat Headrest speelt in de AB op 25 mei.
