Altijd leuk bij een inlandse act: een gedachte-experiment. Zou ik onze denkbeeldige Amerikaanse vriend — laat ik hem Joe noemen — overtuigd krijgen van deze of gene grootheid van eigen bodem? Wat zou hij denken als ik hem meeneem naar dit optreden van Arno, deze keer onder het alias Tjens Matic?
Hij zou een oude man zien, kranig, maar afgeleefd. Een bejaarde die droogjes op een soort stand-up comedyroutine steunt. Niet dat hij er iets van begrijpt, hodverdomme, maar de lachsalvo’s uit het publiek geven een indicatie. Geen slechte stem trouwens, voor een bijna-zeventigjarige, maar dat is het dan ook. Vitaal? Energiek? Joe zou eens monkelen. “Mick Jagger heeft meer pit in zijn ouder en peziger lijf.”
Neen, het zou die band zijn, minstens half zo jong als de frontman, die Joe zou fascineren, en die muziek: ook alweer van veertig jaar geleden. “Echt?”, zou hij vragen? “Echt.”, zou ik bevestigen. Die piepende, steunende, krakende gitaren, die groovende ritmesectie die vandaag nog altijd ongeëvenaard klinkt: iets van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig, dat nog altijd tijdloos klinkt. En ik zou vertellen over die keer dat oorspronkelijke gitarist Jean-Marie Aerts zijn Fender omdraaide om op het omgeplooide stukje snaren de riff van “Putain Putain” te ontdekken.
Vandaag is Aerts er niet bij en gitarist Bruno Févery moet de achterkant van zijn gitaar niet langer opzoeken om die kristallen klanken te ontlokken. Maar God, wat klinkt het goed. “The Milkcow” — “Geschreven in 1969, dat was voor de Cola Zero.” — is taaie bluesrock met een snijdende mondharmonica en in “Que Pasa” giert de gitaar als een fighter jet. Dat denken we toch. Ons notaboekje leest: “Fevery!”. Hij heeft iets goed gedaan.
Hij is niet de enige. God love het duo Laurens Smagghe en Mirko Banovic op drum en bas. De groove die ze neerleggen is het soort fundament waarover Févery maar loos heeft te gaan, de zetel waarin Arno zichzelf maar heeft te laten zakken. In “Living On My Instinct” imiteren ze een funky olifantenstampede; de gitarist laat de gitaar een beetje kraken. Does the job. Arno? Staat daar zijn ding te doen. Doet-ie niet slecht voor zijn leeftijd. “Gekke man”, zou Joe zeggen. “But what he’s on about?” Wacht tot we “Viva Boema” krijgen, Joe, daar heb ik echt geen uitleg meer.
Interessant concept anders wel. Tjens Matic, het bastaardkind van Tjens Couter en TC Matic, vangt het moment in de tijd dat Arno Amerika voor Europa verwisselde en zijn inspiratie bij Kraftwerk en minder zwarte bronnen dan zijn gewoonlijke bluesnegers ging zoeken. De r&b van “Being Somebody” maakte plaats voor de meebrulbare pubrock van “No Job No Rock” en de meezinger “Forget The Rest, Take The Best”. En toen nam Jean-Marie Aerts de plaats van Paul Couter in en zocht hij de grenzen van de gitaar op. Je voelde het verschuiven in “The Parrot Brigade”, hoe de funk droger werd — pure disco! — en de gitaar radicaliseerde uit balorigheid. Tegen “Putain Putain” was een eigen stem gevonden die sindsdien enkel nog bij deze Arno te krijgen is.
Jammer dus dat die ene nieuwe single “Middle Finger” niet echt bijzonder blijkt, maar dat is een kleine smet wanneer snel “Oh La La La” volgt en een hertimmerd “Meet The Freaks”, dat ergens uit de midden jaren negentigcarrière van Arno stamt. “Bye Bye Till The Next Time” gaat het ten afscheid en we wuiven eens terug, Joe en ik; het was een boeiende kennismaking.
En zo is dit concert niet de triomf van Arno, maar van een drietal dat zijn frontman naar de meet weet te dragen. Arno heeft het nog, maar dat ‘het’ is vooral: fucking goeie muzikanten. Ergens krijg je het gevoel dat dat vermoeide lijf ook snakt naar een afscheid in schoonheid en dat weze hem gegund. Wil iemand alstublieft een put graven die diep genoeg is zodat Le Plus Beau en Aerts de strijdbijl kunnen begraven? Nog één keer TC Matic, voor een ererondje, en dan rentenieren voor wat nog rest. Joe zou me beloven dat hij in dat geval opnieuw meekomt en dan krijgen we hem echt overtuigd dat rock-‘n-roll eigenlijk een Europees werkwoord is. Hodverdomme nog aan toe.
