Volgend weekend vindt in Keulen voor de veertiende keer het relatief onbekende festivalletje C/O Pop plaats. C/O Pop (Cologne On Pop) is een showcasefestival met sterke Duitse en elektronische accenten. Maar hoewel het bij velen wellicht geen belletje doet rinkelen, heeft het festival al enkele grote namen weten te programmeren: Underworld, Arcade Fire, Maximo Park … Bovendien heeft C/O Pop al vaak getoond een neus te hebben voor de trends van morgen. Of er ook dit jaar kleppers in wording op de affiche staan, moet de toekomst uitwijzen, maar dit zijn alvast vijf bands waar het hype-potentieel van afdruipt.
- Wie “Pabst” googlet, leert vooral veel bij over het Amerikaanse biermerk Pabst Blue Ribbon. Misschien hebben we daarom nog maar weinig van het Berlijnse trio met dezelfde naam gehoord, ook als is hun EP Skinwalker al bijna een jaartje uit. Onterecht, want Pabst maakt een verdomd lekker stoofpotje van grunge, psychedelica en schaamteloze mooie melodietjes. Vette fuzz op de bas en de gitaar, suizende cimbalen en een kwart kilo reverb op de stem: een soort Tame Nirvana, quoi.
- Een croonende soulstem, een funky elektrische piano, een ongenadig dansbare drumcomputer, vleugjes sax, en als kers op de taart een volstrekt waanzinnige gitaarsolo: als “Murder To The Mind” een indicatie is, dan speelt de Australische Tash Sultana over een paar jaar als headliner op alle grote festivals. Haar debuutalbum komt eraan in 2018, en dat wordt er absoluut eentje om naar uit te kijken. Ondertussen valt er op het wereldwijde web al te genieten van haar EP Notion (2016), en van een aantal verbluffende solovertolkingen in haar slaapkamer.
- Frans synthpopduo Her maakt trage soul en funky pop en voorziet die van een warme elektronische gloed. Het resultaat is de ultieme seksmuziek voor het derde millennium. De heren zijn dit jaar al aan hun tweede album toe, maar bij ons blijven ze voorlopig grotendeels onbekend, en eens je naar “Union” en “Five Minutes” geluisterd hebt, is dat eerlijk gezegd onbegrijpelijk.
- Het is niet onvergeeflijk om bij het beluisteren van “Midnight Sun” te denken “verhip, nu klinkt die Thom Yorke toch wel héél vrouwelijk”. Het nummer is een schaamteloze rip-off van Radiohead’s “Like Spinning Plates”, zonder meer. Gelukkig heeft Duitse producer Josin wel méér in haar mars. Yorke en de zijnen zijn nooit veraf – denk klikkende drumcomputers, galmende synths en een haast identieke stem – maar “Feral Thing” is bijvoorbeeld wél een origineel nummer, en nog verdomd mooi ook.
- Jadu Heart maakt een soort elektronische fusion funk. Zo hoor je in “Late Night” bijvoorbeeld Konono-achtige gitaartjes, keyboards van Phil Collins, en onverantwoord aanstekelijke drums en percussie. Elders gaat de band voluit voor vervreemding, zoals in het ijle “Moon Rising”, een tapijt van bewerkte snippers van stemmen en percussie. In 2016 verschenen Ezra’s Garden en Wanderflower, maar op een volledig album is het nog even wachten. In tussentijd is hun trippy nineties website absoluut een bezoekje waard.
