Dat we iets verwachtten in de trend van Goodbye to Language, zijn laatste cd. Dat we twee espressso’s dronken om toch zeker niet moe te worden (die ambient kan je langs achteren tackelen). Dat we met schizofrene gevoelens huiswaarts keerden na een avond instant producing.
“Dromerige soundscapes van een legendarische producer” en “magie in een grensgebied tussen ambient en americana”; Lanois’ huidige concerttour wordt geurrijk aangeprezen bij diverse collega’s. Maar soms is iets niet wat het lijkt te gaan worden. Geen soundscapes en niet louter ambient en americana. Veel info gaven de concertorganisatoren niet vrij. Lanois toert in Europa en in een uitverkochte Handelsbeurs brengt hij een soloconcert dat de titel ‘Night of Heavy Sun’ meekrijgt. Zijn staat van dienst wekt niet het minste wantrouwen wanneer hij met iets nieuws langs onze contreien passeert. Of het nu met uitgebreide band is, met collega-steel-gitarist Rocco DeLuca of met Black Dub en de half-Belgische Trixie Whitley, voor onaangename verrassingen kwamen we nog niet te staan.
Met ‘Night of Heavy Sun’ krijgen we een andere kant van de veelzijdige artiest te zien. Hij vangt wel aan zoals iedereen het verwacht, dus met die typische steel guitar en de open sfeer die dat instrument meedraagt. Maar louter ter inleiding, zo blijkt. De Canadese producer-muzikant heeft naast zijn pedal steel guitar een mobiele studio meegebracht. “Ik wou de studio naar het podium brengen”, legt hij uit. En dat ’t niet evident was om met een recording studio in een live setting te gaan werken. Zo krijgen we een heel nieuwe invalshoek op Lanois’ muziek, maar ook op zijn werk als producer. De rode draad doorheen de avond is een clash tussen rust en drukte. Lanois werkt met opnames, onder andere van zijn Goodbye to Language. De nummers van die plaat klinken als uitgesponnen landschappen van buitenaardse atmosferen. Daarop mixt hij grooves en beats en een batterij aan effecten. Geen voorgekauwde performance-set maar live improvisatie in het heetst van de strijd.
Af en toe kietelde hij onze voetzolen maar echt dansbaar is het nooit geworden. Daarvoor weerklonken zijn ritmische pulsen te koppig en af en toe tegendraads. Enerzijds vinden we het idee van live-mixing goed gevonden, maar anderzijds konden we de ambient en avant-garde dansinvloeden niet rijmen. We kregen nu eenmaal veel op ons bord geworpen.
Daniel Lanois kleedde zijn performance in met de projectie van animatiebeelden, voor elk nummer een ander werkje, en een subtiele lichtshow. We zagen retro bikinimodellen, een paarse autobaan, dia’s van vreemde voorwerpen en een reeks fenakistiscoopschijven die terugblikken naar de beginselen van de film. Een handvol keren filmde een assistent het knoppenwerk van Lanois zodat we mooi konden meevolgen bij de creatie. Eindigen deed-ie met z’n eerste liefde: de steel guitar.
Zo kregen we een inkijk op de andere kant van Lanois. Een beetje zoals binnenstappen in een chocolaterie en door de glazen wand achterin de pralines en macarons vers gemaakt zien worden. Zien hoe de spijs gemaakt wordt, eerlijk en met verse producten, wakkert de eetlust aan. Al is het ook belangrijk om de juiste verhoudingen te respecteren.
