De mist die beweegt in de belichting van het podium kon evengoed opgewoeld woestijnzand zijn. Op de Anspachlaan in Brussel genieten velen van de laatste zonnestralen die de lente aankondigen, terwijl de Ancienne Belgique zich opmaakt voor een droge zomeravond. Na meer dan een kwarteeuw musiceren heeft Tinariwen wereldwijd toegang gevonden bij liefhebbers van assouf ritmes. Meer zelfs, ze zijn koplopers in wat men woestijnblues is gaan noemen. De AB zit tjokvol fans. Een deel koos een zitplaats, anderen schudden de heupen.
“Hey, ça va”, roept frontman Abdallah Ag Alhousseyni het publiek na schier elk nummer toe. Het is meer een vaststelling dan een vraag. Het publiek lijkt een kudde koeien die na de wintermaanden eindelijk weer gras onder de hoeven voelt. Uitgelaten en ontembaar gelukkig om de toearegband aan het werk te zien. Wat hun formule zo succesvol maakt, is de combinatie van traditionele instrumenten en elektrische gitaren. Ze zingen in het Tamashek, een taal van de Toeareg. Een taal die we niet machtig zijn, maar de muziek is sterker dan het woord. Ondertussen ligt de toearegvlag vooraan op het podium en is de toon volledig gezet.
Dit jaar brachten ze Elwan uit, en veel van de setlist stond dan ook in het teken van die laatste plaat. Twee percussionisten houden achterin de boel draaiende en vooraan krijgen we mantra’s te horen die door de volledige groep herhaald worden. Ruige bluesgitaar en bezwerende stemmen, in een borrelende climax. En dan die bassist, jongens! Eyadou Ag Leche, die gezwind de stoere onderbuik voedt en groovet als geen ander. Ondertussen danst Ibrahim Ag Alhabib, een van de originele leden, de plooien uit zijn traditioneel gewaad.
Tinariwen klinkt als de mix van een woestijntocht en een dagenlange rit in een ouwe lekker ronkende Volvo. Rustige nummers als “Ittus” losten hevigere nummers zoals “Imidiwà n n-à kall-in” af. En op mooi geplaatste momenten werd het bijna volledig stil wanneer Abdallah Ag Alhousseyni een stukje solo bracht. Dat een van de muzikanten tijdens de show onwel werd en het podium verliet, is jammer voor de band. Wij hebben daar gelukkig niets van gemerkt. De band verontschuldigde zich ook, al waren excuses overbodig. Klankproblemen noopten de band tot een vroeger dan gepland einde.
Mochten we niet zo verknocht zijn aan ons eigen bed, we zouden deze Toearegs volgen naar andere feestjes. Maar honger is de beste saus, zei grootvader zaliger, dus wij kijken uit naar hun volgende passage in ons land. Voordeel is dat we ons een avond op verre reis waanden, maar zonder zand tussen de tenen onder de lakens konden. Even in de ogen wrijven, het was geen fata morgana.
