Vandaag opent de festivalzomer met de grote kanonnen van Werchter, maar er is meer dan Ramstein en Florence. Naast de kleinere festivals zijn er immers ook concertzalen die (gelukkig) open blijven. Van sjamanistische klanken over het betere riffwerk en geflipte krautrock tot meeslepende shoegaze: vijftien must-sees waar u nog veel te weinig over las.
The Budos Band – 15 juli – Gent Jazz
Op de dag dat de Franse dance, euh, pionier St. Germain de Gentse Bijloke in slaap komt wiegen, kan je rond etenstijd ook terecht met je monnikspij, wierookbrander en rituele offergaven. Het New Yorkse negenkoppige collectief The Budos Band mixt jazz, afrobeat, zeventies exploitationsoundtracks en stonermetal tot een hopeloos gesjeesd, maar volstrekt uniek geluid. Haal de sjamaan in u naar boven, en waag u aan een uitzinnige, spaces-out danspartij. Bij die Fransoos op het eind van de dag lukt dat toch voor geen meter.
http://www.gentjazz.com/nl/line-up/detail/20-the-budos-band
Fat White Family – 16 juli – Dour
Provocatief — met titels als “Goodbye Goebbels”, “Lebensraum” en “Whitest Boy On The Beach” — maar weergaloos live: dat zijn de mafkezen van Fat White Family in een notendop. Hun beruchte livereputatie deden ze eerder dit jaar nog alle eer aan in La Madeleine. Lias Saudi en co zijn bovendien goede vrienden met Sean Lennon en mochten hun tweede, puike plaat Songs For Our Mothers opnemen op gitaren van vader John. Muzikaal zweeft het geniaal gekke zestal tussen postpunk, rock-’n-roll en garage. Samen met Sleaford Mods en Eagulls (zie hieronder) zijn ze Engelands hoop in bange dagen.Fat White Family :: Songs For Our Mothers
Carate Urio Orchestra – 17 juli – Het Bos, Antwerpen
Carate Urio Orchestra is de kleurrijke bende rond de Antwerpse rietblazer Joachim Badenhorst. Begin dit jaar verscheen het onmogelijk te categoriseren Lover, waarop de band allerlei stoten uithaalden in de vage zones tussen vrije improvisatie, pop, noise en avant-garde. De kritieken waren ook in het buitenland bijzonder lovend en we kunnen u meegeven dat dit helemaal terecht is. De band speelt meerdere concerten, maar dit middagconcert (12u!) lijkt ons de ideale kennismaking, in combinatie met een ontbijt ter plekke.
Carate Urio Orchestra :: Lover
Echo Beatty – 22 juli – Boomtown
Annelies Van Dinter en Jochem Baelus zijn alleen levenspartners, maar ook de makers van een van de mooiste Belgische platen van het jaar. Neen, wat zeggen we, mooier dan Nonetheless kan moeilijker. Daar is iedereen het over eens. Echo Beatty’s tweede plaat, de opvolger van het magische Tidal Motions is bluesy, trippy en intens tegelijk. En zo gaat het er live ook aan toe. Mocht u nog durven twijfelen: op Boomtown staan ze in de Handelsbeurs. De perfecte locatie voor een betoverend optreden boordevol pop noir, nietwaar?
Echo Beatty :: Nonetheless
Oblivians – 26 juli – DOK, Gent
Een van de vele projecten van garagerockgod Greg Cartwright en misschien wel zijn heftigste, meest legendarische band. Terwijl de hele post-grunge beweging er in het midden van de jaren negentig voor zorgde dat ‘alternative rock’ een onbeluisterbaar zootje werd, sakkerden Cartwright & co. zich een weg door een handvol explosieve platen die tegelijkertijd wild én soulvol klonken, getuigden van een encyclopedische rock-‘n-rollkennis én een opgestoken middenvinger. De laatste jaren staat de band, net als de even geweldige Gories, regelmatig terug op de podia, waar ze nog altijd heer en meester zijn.
Oblivians :: Desperation
Eat The Turnbuckle – 30 juli – Rodeofest, Wommelgem
Elk jaar slagen de sympathieke Antwerpenaars van Rodeofest erin om tussen de fine fleur van de Belgische Underground telkens een interessante buitenlandse act te strikken. Maar deze keer hebben ze wel een héél erg speciale band uit de hoge hoed getoverd. Eat The Turnbuckle zijn een bende compleet gestoorde extreme westers die nog eens toevallig heel goeie, smerige rock & roll kunnen spelen. Verwacht vuile riffs, pompende drums, prikkeldraad, TL-buizen, gimp masks, roestige vorken, knuppels en obsceen veel bloed. Wie zei ooit dat festivals familievriendelijk moesten zijn?
https://www.facebook.com/events/182815052083284/
Go March – 4 augustus – Theater Aan zee
Een van de opvallendste acts in het muzikale luik van het immer boeiende Theater Aan Zee: Go March, een superband die bestaat uit toetsenist Hans De Prins (Broken Glass Heroes), drummer Antoni Fosces (Meuris) en gitarist Philipp Weies (Intergalactic Lovers). Namen die klinken als een klok. Het verbaast dan ook niet dat hun debuut, dat soms doet denken aan Mogwai en Kraftwerk, fris genoeg klinkt om een breed publiek aan te spreken. Go March is de ideale mix van rock en elektronische muziek, verbluffend live en speelt dan nog eens om middernacht. Kan een mens meer wensen?
Go March vorig jaar top op Pukkelpop
FLAG – 5 augustus – Muziekodroom, Hasselt
Jarenlang speelden ook wij met het idee om de legendarische four bars van Black Flag ergens prominent op een vuist of knie te laten zetten, maar sinds het abominabele What The… (meest toepasselijke albumtitel van de laatste jaren) van Ginn & co. verscheen, zijn we maar al te blij dat we het nooit gedaan hebben. Zelden kreeg een legendarisch oeuvre zo’n schandvlek toegediend. Gelukkig is er nog FLAG, met vier andere voormalige Black Flag-leden, die het wijselijk houden bij live-uitvoeringen van een paar dozijn (vooral vroege) klassiekers en op 5 augustus de MOD op stelten gaan zetten. Old school en goed.
FLAG
Eagulls – 6 augustus – Absolutely Free Festival
Een van de must-see bands uit Engeland van het moment. Eagulls heeft niet alleen een vernietigende livereputatie, maar ook nummers om u tegen te zeggen. Die variëren van snedige postpunk tot The Cure-achtige gothic rock. Met hun tweede plaat Ullages neigen ze meer naar het tweede. Na passages in café Video, 019, op Boomtown, in de AB, Dour en Rock Herk zijn de vijf lads klaar om Genk overstag te laten gaan. We zijn er zeker van dat u binnen een paar jaar kan terugkijken op een ‘ik was erbij’-moment.
Eagulls :: Ullages
Ultraphallus – 6 augustus – Micro Festival, Luik
Ultraphallus is al even bezig en bracht al een handvol albums uit, maar de kans is groot dat u ze niet kent. Daar zijn een paar goede redenen voor: 1) de band is afkomstig uit Luik, en zolang je geen radiovriendelijke pop maakt betekent dat dat je zo goed als geen kansen krijgt in Vlaanderen (tenzij in het nichecircuit), en 2) Ultraphallus speelt muziek die zich te graag bedient van stoorzenders. In de loop der jaren werd er geflirt met sludge, noiserock, elektronische afbraak en avant-garde, bovendien meestal tegelijk, dus het levert geen prettige muziek op. Denk eerder aan iets tussen Oxbow, een elektronisch accident en van de pot gerukte psychedelica. Wij hebben The Germans. De Walen Ultraphallus.
Ultraphallus
Kingdom – 14 augustus – Ieperfest
Het was jaren geleden dat we nog iets van Kingdom gehoord hadden, maar begin juni kondigde de band van Mathieu Vandekerckhove en Colin H. Van Eeckhout van Amenra en Tim Bryon van The Black Heart Rebellion aan weer op te treden. Komt er ook een nieuwe plaat? Kingdom hult zich voorlopig in mysterie. Naast twee uitstekende platen (een in 2008 en een in 2010) waarop doom, ambient en postrock gemengd worden, hadden de drie ook nog eens een verschroeiende live reputatie. Hun geheim? Ze gaan terug naar de essentie van muziek: emoties opwekken. Benieuwd of ze anno 2016 al nieuw materiaal brengen. Maar het staat vast dat ook het optreden op Ieperfest geen tussendoortje zijn zijn. Dat is een concert nooit bij de Kerk van Ra.
Kingdom :: Hemeltraan
Blaue Blume – 18 augustus – Pukkelpop
Jeff Buckley speelde ooit, ergens kort na de middag, op het prille tweede podium van Werchter. De kans is groot dat u daar niet bij was wegens nog niet geboren, nog niet zindelijk, of , net pinten gaan halen. Dit jaar staat Blaue Blume op de nieuwe “jong talent”-Liftstage van Pukkelpop. U wil daar bij zijn, want Buckley junior is qua vocale capriolen niets vergeleken met frontman Jonas Smit. Voeg daar een handvol heerlijk barokke songs aan toe, en u weet dat er iets te gebeuren staat dat het gebruikelijke overstijgt.
Blaue Blume :: Syzygy
Kevin Morby – 26 augustus – DOK, Gent
We kunnen deze man niet genoeg aanraden. In een vorig leven was Kevin Morby bassist bij Woods, dat ook net een schitterend optreden gaf op DOK, en frontman van The Babies. Maar met zijn solocarrière scheert hij nog hogere toppen. Ook zijn derde soloplaat Singing Saw — zijn derde schot in de roos — is een must-have voor fans van alles tussen Kurt Vile en Bob Dylan. Ook live is Morby dankzij zijn bijzonder stemgeluid — een beetje nasaal zoals Dylan — en meeslepende gitaren een dikke aanrader. Pour la pétite histoire: hij speelt bovendien op dezelfde plaats waar we hem tijdens Big Next Festival in 2014 ontdekten, voor zijn doorbraak. En zo is de cirkel rond.
Kevin Morby :: Singing Saw
Electric Moon – 27 augustus – Woodstock, Tilburg
Nu gans België wild staat van Best Kept Secret: hier is nog zo’n supergezellig festivalletje in de Tilburgse natuur. Ergens in een wei in de buurt van de stad (je krijgt enkel de exacte locatie als je een ticket koopt), maximum 500 man, alles inbegrepen in de ticketprijs (90 euro voor muziek, kamperen, eten en drinken, waar vind je dat nog?), en op de koop toe nog eens een bonte mix van muziek op het programma. Zo vind je de Limburgse sludgemetallers van Sardonis naast Stef Kamil Carlens, Roland van Campenhout, Radar Men From The Moon en psychedelische krautrockers van Electric Moon die Woolstock headlinen. Deze instrumentale Duitse band bestaat nog maar een jaar of zeven, maar klinkt alsof ze al veertig jaar in de fluorescerend groene stratosfeer vertoeven. Uitstekende, space-out jams vanuit een andere dimensie, rechtstreeks naar een wei in Tilburg, als dat geen Best Kept Secret is!
http://www.woolstock.nl/index.html
Nothing – 10 september – Leffingeleuren
Op zijn tweede plaat Tired Of Tomorrow klinkt het veelbesproken Nothing meer shoegaze dan metal, maar vooral veel gelaagder en rustiger. Maar de emotionele impact is even groot als bij zijn prachtige voorganger Guilty Of Everything. Als er één band vandaag is die oorverdovende decibels aan dromerige schoonheid kan koppelen, is het Nothing wel. Fans van Slowdive, Smashing Pumpkins en —jawel — Deftones mogen al beginnen watertanden. Dit zou wel eens hét hoogtepunt van Leffingeleuren én de ideale afsluiter van uw concertzomer kunnen worden.
Nothing :: Tired Of Tomorrow
