Nicky Palermo is een van de eerlijkste en tegelijk meest bevreemdende muzikanten die we al mochten interviewen. Sinds hij met zijn band Nothing de prachtige shoegaze/metal-plaat Guilty of Everything uitbracht, is hij niet meer van onze radar verdwenen. De frontman vertelt ons — apestoned geeft hij zelf toe — vanuit zijn nieuwe woonplaats New York hoe de nog sterkere opvolger Tired of Tomorrow tot stand kwam.
De rode draad is eigenlijk een reeks tegenslagen. Sinds het vorige interview, ergens in april 2014, is er veel gebeurd met en in de omgeving van de bandleden. Het is dan ook een wonder dat de tweede plaat er gekomen is. Maar daarover verderop meer. Op de dag van het interview zorgde het nieuws van de dood van Prince voor een schokgolf. Ook Palermo, het is bij hem half drie in de namiddag, is er het hart van in. “Ik ben al de hele tijd naar video’s van hem aan het kijken. Hij was voor mij de perfecte muzikant. Hij stond voor zoveel meer dan muziek, maar tegelijk is de wereld zijn beste gitaarspeler kwijt. Of ik opgegroeid ben met Prince? Natuurlijk. Toen ik klein was, hing er een gigantische poster in ons huis. Ik zag toen ook de film Purple Rain. Hij had dezelfde impact als Bowie: het was zo’n artiest die boven je uitstijgt.”
enola: Over naar de hoofdreden voor dit interview: jullie nieuwe plaat Tired Of Tomorrow. Wat een plaat is het geworden, mijn beste.
Palermo: “Bedankt, het is de beste plaat die ik ooit gemaakt heb. Het is de eerste plaat waarvan iedereen in de band dacht: hij klinkt zoals Nothing moet klinken. We herkennen onszelf er volledig in, ook op muzikaal vlak. Er staan tragere nummers op, maar ook zware, zeer snelle en zelfs luchtige pianonummers. Toen we de tracklist samenstelden, hebben we vooral gekeken naar de klassiekers uit de muziekgeschiedenis. Albums van bijvoorbeeld Pink Floyd kan je ook in één ruk beluisteren.”
enola: De plaat is wederom beïnvloed door de betere nineties rock en shoegaze? Kan je daarvan enkele concrete voorbeelden geven?
Palermo: “Zeker. Voor deze plaat is dat Nirvana, Smashing Pumpkins, Screaming Trees en zelfs iets recentere artiesten zoals Soul Asylum. Maar we zijn ook allemaal beïnvloed door Stone Roses, Oasis en shoegaze-bands zoals My Bloody Valentine. Zelfs The National mag je noteren.”
enola: En Elliott Smith? Die naam hoorde ik ook eens vallen.
Palermo: “Die vergelijking heb ik nog niet gehoord! Maar hij is in ieder geval een grote inspiratie, vooral wat teksten betreft. Ik ben er vrij zeker van dat ik alles van hem al heb gehoord… (stilte) Weet je, Elliott Smith heeft een speciale plaats in mijn hart. Net voor ik in 2002 de gevangenis in moest (de toen 20-jarige Palermo moest naar de gevangenis na een steekincident, n.v.d.r.), luisterde ik zeer veel naar XO. Daarna zat ik twee lange jaren tussen vier muren en in de Amerikaanse gevangenissen is er geen muziek behalve vreselijke radiomuziek. Leonard Cohen is trouwens ook zo’n een artiest van wie ik alles gehoord wil hebben.”
enola: Hoe zou je zelf de muziek van Nothing omschrijven? Veel mensen houden het bij een mix van shoegaze, metal of noise pop.
Palermo: “Ik zou zeggen: alternatief. Of gewoon rockmuziek. Iedereen heeft wel zijn omschrijving, ook de groepen zelf. Er zijn ook zo veel shitty bands die shoegaze willen spelen. Maar ik ga geen namen noemen, want ik wil niemand aanvallen.” (lacht)
enola: Een van de sterktepunten van Nothing is dat de muziek duidelijk uit noodzaak gemaakt is. Niet omdat jullie, zoals je zelf opmerkt, shoegaze of eender welk genre als hobby willen spelen.
Palermo: “Dat is helemaal waar. We verliezen onszelf in onze muziek. Het is een cliché, maar we maken muziek op een zo eerlijk mogelijke manier. We zijn voor honderd procent toegewijd aan alles wat we uitbrengen. Deze plaat horen, is ook voelen wat we hebben meegemaakt. We hebben zo lang getoerd met de vorige plaat, dat we thuiskwamen als zombies. We wisten niet welke dag het was, laat staan welke maand. Het grootste probleem was dat we ons eenmaal een tour gedaan was niet thuis voelden en op tour thuis dan weer misten. We dronken die zorgen weg en plots lag ik in het ziekenhuis (Palermo werd tijdens een tour afgeranseld in Oakland, gevolg: een gebroken schedel en hij verloor bijna een oor). Het was alsof ik met een auto aan honderd kilometer per uur tegen een muur was gebotst. Daar lag ik dan in een ziekenhuis, aan de pijnstillers…”
enola: Kan je zeggen dat die gebeurtenis de nieuwe plaat in een iets andere richting gestuurd heeft?
Palermo: “Jawel. We hebben een paar demo’s opnieuw opgenomen. Nadat ik uit het ziekenhuis ontslagen was, heb ik wat tijd doorgebracht in Californië. Ik vulde mijn dagen met wijn drinken en pijnstillers nemen. Zo begonnen de nummers een nieuwe vorm te krijgen. Maar dat was nog maar het begin van alle miserie.We hadden eerst problemen met Collect Records (hoofdsponsor Martin Shrekli bleek een corrupte eigenaar van een hedgefonds en de man die een HIV-medicijn extreem duurde maakte, n.v.d.r.), mijn vader stierf en daarna ook de moeder van Nick (Bassett, bassist, n.v.d.r.).
In de studio waren we pas klaar om al die ervaringen in songs om te zeggen, omdat we alles stilaan in perspectief konden plaatsen. Maar daarom waren de opnames geen normale ervaring. Door de hersenbeschadiging na het incident had en heb ik nog altijd veel last van duizelingen, hoofdpijn en paranoïde illusies. Daarover gaat trouwens het nummer “Vertigo Flowers”. Die opnameperiode was dus een surreële maand.”
enola: Welke muzikale vrienden hebben jullie er in die periode doorgeholpen?
Palermo: “Ik kan alleen maar voor mezelf spreken, maar dat was in de eerste plaats Ross Farrar, de zanger van Ceremony. We zijn zeer close en soms gaan we gewoon een avondje drinken om onze problemen te vergeten. Maar ook mijn moeder was en is nog altijd gigantisch belangrijk. En tot slot producer Will Yip. Hij is zo’n getalenteerde en visionaire kerel. Hij begreep exact waar de band muzikaal naartoe wilde. Hij bleef ook redelijk nuchter tijdens de opnames, in tegenstelling tot ons… (lacht)”
enola: Jullie hebben de moeilijke opnames van het album in verschillende afleveringen op YouTube gezet. Was het belangrijk om die intense periode te delen met jullie fans?
Palermo: “Die opnames waren al gepland voor alle miserie gebeurde. Iets in mijn hoofd zei: we moeten dit nog altijd doen. En nu ben ik blij dat we de opnames hebben laten doorgaan. Ik hou niet zo van artiesten die een voortdurende mystiek rond zich creëren. Ik ben gewoon een kerel die door heel wat shit is gegaan. Ik draag geen masker, sinds ik muziek speel, is mijn leven openbaar. Maar anderzijds heb ik nu wel schrik dat de filmpjes de muziek zullen overstijgen.”
enola: De albumtitel laat ook weinig aan de verbeelding over. Is die even negatief bedoeld als hij klinkt?
Palermo: “Je moet die door alle gebeurtenissen in het juiste perspectief plaatsen. De oorspronkelijke betekenis was dus eigenlijk een algemene levensmoeheid: wakker worden, naar het werk moeten en de ergernis aan dagdagelijkse dingen, zoals miljoenen andere mensen op deze aardbol. Na al die tegenslagen, kreeg de titel een totaal andere betekenis. Het zinnetje had precies kosmische krachten.”
enola: Veel fans zullen zich door de betrokkenheid die jullie scheppen, helemaal kunnen vinden in de muziek van Nothing. Krijgen jullie soms opmerkelijke mails?
Palermo: “Constant! Ik doe mijn uiterste best om ze allemaal te beantwoorden, maar sommige fans vragen mij zelfs om advies en ik weet niet altijd waarom. Misschien omdat onze muziek zo eerlijk is? Soms zijn ze er zo erg aan toe dat ze aan zelfmoord denken, maar zulke berichten zie ik niet graag. Ik probeer dan te helpen, maar ik denk dan altijd: wat zal er na mijn antwoord gebeuren? Dat is een zeer enge gedachte.”
