Soms heb je van die muziek die je enkel opzet als je schoonmoeder langskomt, om haar ervan te overtuigen dat je wel degelijk echt een brave jongen bent. Het soort muziek dat goed past bij débardeurs en kaneel. Nu staat er op het nieuwe plaatje van Basia Bulat veel van zo’n muziek. Of dat een probleem is? Goh…
Ooit was Basia Bulat het sympathieke, iets minder getalenteerde folkmeisje dat in de stroom van de ‘new folk’ beweging van een dikke tien jaar terug mee naar boven kwam drijven. Ondanks dat ze niet de songs had die het niveau van een Joanna Newsom of een Alela Diane haalden, stonden op elk van haar eerste twee platen toch genoeg te genieten nummers. Op haar vorige plaat Tall Tall Shadow dreef ze achter af richting ietwat grijze popmuziek. Daardoor raakte de zangeres echter ook haar eigenheid wat kwijt en kwam ze uit bij een plaat die nu vooral stof staat te verzamelen tussen de “goed voor één keer”-platen. Die evolutie zet zich nu verder. Waarom Jim James van My Morning Jacket getekend heeft voor de productie van Good Advice, Bulats nieuwe, is dan ook een raadsel, want deze muziek staat mijlenver af van de avontuurlijke muziek van die band.
Het zou echter al te gemakkelijk en cynisch zijn Good Advice zomaar de grond in te boren. Bovendien blijft de zangeres een mooie stem hebben die ze veelzijdig in allerlei bochten wringt. Maar je openingssong “La La Lie” noemen, helpt al niet echt. En elke songtitel die bij ons herinneringen oproept aan “Ob-La-Die, Ob-La-Da”, is sowieso toch al een beetje kotsen op de muziekgeschiedenis. Nochtans is het nummer erachter zo slecht nog niet en de vaart zit er wel in. Zo ook bij “Long Goodbye”, dat vooral leunt op stevige percussie en de stem van Bulat. Die stem redt trouwens wel meer dan eens een nummer van de vergankelijkheid: in bijvoorbeeld “Infamous” doet ze er ook zeer mooie dingen mee. In “Fool” schiet ze de hoogte in, en komt ze zo uit bij een nummer waarop het leuk naïef wezen is.
Ook het refrein van “In The Name Of” wringt zich in je oren en blijft daar kordaat zitten. Het is van dit soort oorwurmen dat deze plaat het moet hebben. Andere nummers zoals “Good Advice”, dat gedurende het hele nummer nergens echt een gezicht krijgt, zijn echter voornamelijk grijs te noemen. Ook is de plaat soms een beetje te volgepropt met vanalles en nog wat. Een kale pianoballad zou Bulat nochtans mooi afgaan. Op het einde staat “Someday Soon” dan nog wat wezeloos schoon te wezen. De zangeres houdt zich wat in en ook de instrumentatie houdt zich wat op de achtergrond, maar toch wordt de song door de golvende klanken waarop ze drijft, niet saai. Zo tovert Good Advice op het einde toch nog een tedere glimlach op het gezicht.
Het probleem van Good Advice is niet dat de nummers op zich niet goed in elkaar zitten: tijdens het luisteren valt er nog wel wat te genieten en je betrap jezelf er toch regelmatig op dat je echt wel mee bent met een nummer, tot meeneuriën toe. Achteraf is het echter moeilijk je iets van de plaat te herinneren: niets beklijft echt of daagt uit je echt in de plaat te storten, en het zou ons dan ook verbazen als wij ze binnenkort nog vaak uit de kast gaan halen. Daarvoor is dit een beetje te veel muskaatnootmuziek die te lang onder een fleecedeken heeft gelegen. Good Advice is muziek die gezellig is, het equivalent van een avond in de zetel met een halfzachte komedie: het kan eens leuk zijn, maar het is ook een beetje saai en braaf.