Yuck debuteerde in 2011 met zijn titelloze liefdesbrief aan de indie rock uit de jaren negentig en deed dat zo verdienstelijk dat de band zich meteen tot de sterkhouders van het genre mochten rekenen. Vijf jaar later hebben de Londenaren hun derde plaat uit, en de bron van nostalgie blijkt nog niet uitgeput: Stranger Things brengt meer van hetzelfde goeds.
Vlak voor de start van het tweede album zag het er even naar uit dat Yuck in zwaar weer terecht zou komen na het vertrek van stichtend lid en lead vocalist Daniel Blumberg in 2013. Dat resulteerde in Glow & Behold, zo’n plaat waarvoor de uitdrukking “moeilijke tweede” uitgevonden is. Uiteindelijk overleefde Yuck de storm, maar grof genomen klinkt Yuck ook deze keer opnieuw niet helemaal als zijn doodgeknuffelde debuut, maar meer als die tweede. Wie Yuck nu pas ontdekt, zal best tevreden zijn met Stranger Things, maar puristen van het eerste uur zullen Blumberg nog steeds missen.
Langs de andere kant: moet Max Bloom, die na Blumberg aan het roer kwam te staan, daar de schuld van krijgen? Het klopt wel dat het ietwat rauwe enthousiasme van het debuut plaats heeft geruimd voor gladdere kennis van zaken. Als we Stranger Things onbevangen beluisteren, horen we een aangenaam schipperende verzameling gitaarrock boordevol knipogen. Er is duidelijke shoegaze (afsluiter “Yr Face”), een portie noise hier, een vleugje post-grunge daar… En dat alles gebracht door een band die zijn geluid wel degelijk kent en beheert. Maar toch.
Sterke opener “Hold Me Closer” belooft even de terugkeer naar de sound van het debuut, met een krachtige, fuzzy basriff en gedempte vocals. Ook tweede poging “Cannonball” wil dat doordrukken, maar valt te licht uit. Yuck gaat dan maar uit een ander vaatje tappen met het dromerige “Like A Moth”, met halverwege een bridge die de kracht heeft gevoelens los te weken. Met de geest van het debuut eenmaal verdreven, wordt de rijkheid van Stranger Things merkbaar. De titelsong zelf is, ondanks de clichés en dooddoeners als “Why why did you say goodbye”, “…Since you’ve been gone” en “I hate myself”, best leuk. Topper ”As I Walk Away” is dan weer lekker vernieuwend: basisste Mariko Doi neemt de lead vocals voor haar rekening in een song die echo’s van de jaren tachtig laat weerklinken. Van hetzelfde kaliber is “Down”: sfeervol en net pakkend genoeg.
”Your guitar sound is so out of style”, zingt Bloom op “Only Silence”, over de duidelijke invloeden. Maak jezelf niets wijs, Max: zo “out of style” is Yuck nu ook weer niet. Achter het handjevol bands dat sinds de eerste hoogdagen nog steeds succesvol opereert, volgt een hele rits groepen die dat “guitar sound” met wisselend succes imiteren of eigen maken. Yuck wurmt zich met Stranger Things opnieuw een weg naar de hedendaagse top. Als Yuck ex-lid Blumberg nodig had, dan was het misschien alleen om dat met meer authentieke flair te doen.
